Μπαίνεις να δεις αυτή την κινηματογραφική μεταχείριση στην προ 27ετίας νουβέλα του Στίβεν Κινγκ προβλέποντας μία ακόμη ρουτινιάρικη διασκευή. Εγκαταλείπεις την αίθουσα αποσβολωμένος. Δυσκολεύεσαι να πιστέψεις ότι ένα από τα πιο πεσιμιστικά φιλμ, τελευταία, φέρει την υπογραφή του ίδιου ανθρώπου που πριν έξι χρόνια γλιστρούσε καλλιτεχνικά στο ουμανιστικό σιρόπι της προηγούμενης ταινίας του, «Κινηματογράφος Ματζέστικ».

Νιώθοντας ενδεχομένως ο ίδιος την ανάγκη να σβήσει από επάνω του τη σκιά ενός τέτοιου ολισθήματος καριέρας, ο Ντάραμποντ επιστρέφει στη λογοτεχνική πηγή που γέννησε τις δυο πιο πετυχημένες του ταινίες («Τελευταία Εξοδος: Ρίτα Χέιγουορθ» και «Το Πράσινο Μίλι»), επιδεικνύοντας παράλληλα αξιέπαινο θάρρος στο να χειρίζεται ένα ιδιαιτέρως σκοτεινό υλικό. Βουτώντας τη νουβέλα του Κινγκ σε έναν ατέρμονο κυνισμό και μια σκληρότητα που δεν βρίσκονταν εξαρχής στις σελίδες, ο Ντάραμποντ απομακρύνει την ταινία από τα ρηχά νερά του mainstream τρόμου για να τη μετατρέψει σε μια αργή καταβύθιση στην απελπισία.

Εξαιρώντας κάποιες ηχηρές σχηματικότητες, η «Ομίχλη» αιφνιδιάζει ευχάριστα όταν πλάθει μία άκρως ανησυχητική μικρογραφία της μοντέρνας Αμερικής ή χρησιμοποιεί το στοιχείο του υπερφυσικού ως καταλύτη για να αναζητήσει τον πραγματικό φόβο στην πιο κτηνώδη πτυχή της ανθρώπινης φύσης. Εξορκίζοντας κάθε εμπιστοσύνη στην ικανότητα της ανθρωπότητας να πράττει το καλό, ο Ντάραμποντ παίρνει εξαιρετικό ρίσκο όταν κορυφώνει τα πάντα σε ένα αξέχαστο τελευταίο ημίωρο, πρωτόγνωρης απελπισίας για αμερικανική στουντιακή δημιουργία. Είναι ένα φινάλε προορισμένο να σοκάρει περισσότερο από κάθε τρομολάγνο εφέ στον κόσμο.

Λουκάς Κατσίκας