Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένα ζωγραφιστό βασίλειο που έπασχε από υπερβολική συγκέντρωση ομιλούντων ζώων, με αποτέλεσμα να ξεβράσει μερικούς από τους χαρακτήρες του σε μια άλλη τρισδιάσταση διάσταση, όπου θα μάθουν να συγκρατιούνται κάθε φορά που τους έρχεται η ακατάσχετη λαχτάρα να ξεσπάσουν σε ένα χαρωπό τραγούδι.

Μια αθώα πριγκηπέσα πέφτει στο πηγάδι και βγαίνει στο σκοτάδι (του Μανχάταν), με νυφικό μαρέγκα και το μυαλό της κολλημένο στον πρίγκιπα του παραμυθιού. Στο κατόπι της και η κακιά πεθερά Σούζαν Σαράντον με αμφίεση α λα Μέριλιν Μάνσον, ολοκληρώνει τον τραγέλαφο αυτής της Disneyκής παραφροσύνης, που στοχεύει κατευθείαν στο δόξα πατρί όλα τα μικρά κοριτσάκια με τα ροζ καλτσάκια. Ερμηνευτικά, η φεγγαροχτυπημένη Έιμι Άνταμς είναι ότι καλύτερο θα μπορούσε να συμβεί σε αυτή την ταινία, περιφέροντας τα λουλουδάτα συνολάκια της στο Central Park ως νέα Marry Poppins για τον 21ο αιώνα.

Οι παραλληλισμοί ωστόσο σταματάνε εδώ. Διότι η νταντά με την ομπρέλα σουλατσάριζε στις στέγες μιας άλλης εποχής, που δεν είχε ανάγκη ενδοφλέβιων ενέσεων αθωότητας για να τρυπώσει στις καρδιές του κοινού. Αντίθετα η Μαγεμένη, αναγκάζεται να αραιώσει τις dog eat dog διαθέσεις του σύγχρονου Μανχάταν με ατέλειωτούς κουβάδες ανατριχιαστικής καλοσύνης, διαφορετικά θα κινδύνευε να πεθάνει από ασφυξία. Αν λοιπόν αντέχετε το ενισχυμένο Ντισνεϊκό οξυγόνο, πάρτε τα παιδιά σας και δείτε το, ειδικά αν σας παρακαλάνε όλη την εβδομάδα να δούνε το Resident Evil!

Δέσποινα Παυλάκη