ΣΕΝΑΡΙΟ Τζον Μπέρμαν Σγουάρτζ, Τέρι Τζορτζ ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΟΥΝ Χοακίν Φίνιξ, Μαρκ Ράφαλο, Τζένιφερ Κόνελι, Μίρα Σορβίνο Διάρκεια 102 ΔΙΑΝΟΜΗ Odeon

Μετά τον εκκωφαντικό πόνο μιας εθνικής τραγωδίας («Ηotel Rwanda») ο Τζορτζ περιπλανιέται σε έναν πιο αθόρυβο, αυτόν της οικογενειακής τραγωδίας. Και για μια ακόμη φορά αποδεικνύεται απέριττα εύστοχος σκηνοθέτης, χτίζοντας την ταινία του ως μια σειρά αντιπαραθέσεων. Κόντρα σε μια δεμένη, αγαπημένη ακόμα οικογένεια θέτει μια άλλη, διαλυμένη. Απέναντι στην αντρική ανάγκη για τιμωρία και εκδίκηση βάζει τη γυναικεία για συγχώρεση και επούλωση των πληγών. Αντιμέτωπες με τις ενοχές ενός «αποτυχημένου» πατέρα φέρνει εκείνες ενός «υποδειγματικού» οικογενειάρχη. Στην αντίπερα όχθη της στοιχειωμένης σιωπής του Ράφαλο, αφουγκράζεται τον βουβό σπαραγμό και την ανέκφραστη οργή του Φίνιξ. Και κάποια στιγμή, λίγο μετά τα μισά της ταινίας του, ανατρέπει τις ισορροπίες, φέρνει τους μεν στη θέση των δε και το αντίστροφο, εξαφανίζοντας τα σύνορα ανάμεσα στο καλό και το κακό, τον θύτη και τον θύμα. Πετυχαίνει έτσι μια εξαιρετική, και στο μεγαλύτερο της μέρος βαθιά συγκινητική, σπουδή της ατελούς, όσο και διττής ανθρώπινης φύσης. Ωστόσο, παρά το συγκλονιστικό θέμα, τους εκλεκτούς ηθοποιούς, τους απολύτως οικονομημένους διαλόγους και την αποτελεσματικότητα της λιτής κινηματογράφησης του, δεν καταφέρνει τελικά να συνταράξει. Σε αφήνει αμήχανο παρά μουδιασμένο. Με κάμποσες σκέψεις, αλλά... ξεφούσκωτο συναίσθημα. Με μια εν δυνάμει σπουδαία ταινία, από την οποία όμως κάτι λείπει, χωρίς να μπορείς ακριβώς να προσδιορίσεις τι. Ισως μια γενναιότερη, όχι πιο ακραία, αλλά λιγότερο κοινότοπη, κορύφωση;

ίωάννα Παπαγεωργίου