Μια συμπαθητική και με καλές προθέσεις ταινία για τη συνύπαρξη και την αποδοχή του διαφορετικού. Ένα θέμα σημαντικό και συνέχεια ανοιχτό στη χώρα μας (για τη άκριβεια σε όλο το κόσμο αλλά με διαφορετικές παραμέτρους) που μας αφορά όλους ανεξαιρέτως. Εδώ η ιστορία εξελίσσεται στην ελληνική απομακρυσμένη επαρχία όπου οι κάτοικοι που έχουν απομείνει είναι λίγοι και φοβισμένοι απέναντι στους ξένους. Από την άλλη χωρίς κάλυψη και πρόνοια οι μετανάστες ξένοι γίνονται εύκολα αντικείμενα εκμετάλλευσης, χλευασμού και προσβολής.

Αυτό είναι και το κεντρικό θέμα της ταινίας. Όμως κατά την αφήγηση της ιστορίας και την κορύφωση της παρουσιάζονται συγχρόνως πολλές ακόμα πτυχές που όμως μένουν μετέωρες. Η μοναξιά των κατοίκων της απομονωμένης επαρχίας, η έλλειψη επικοινωνίας, η έλλειψη υποδομών και σχολείων, η ανάγκη της δουλειάς και του μεροκάματου, οι οικογενειακές τριβές, οι σχέσεις των μεταναστών με την πατρίδα τους , με τα παιδιά τους που μεγαλώνουν σε άλλη χώρα, είναι μερικά από τα θέματα που ο σκηνοθέτης θίγει χωρίς να καταφέρνει να εμβαθύνει .

Όταν όμως μια ταινία προσπαθεί να εστιάσει σε περισσότερες θεματικές από όσες μπορεί να διαπραγματευτεί τότε χάνεται τελείως το κινηματογραφικό στοιχείο, η κινηματογραφική γλώσσα. Και δεν αναφερόμαστε στο να μπαίνει απαραίτητα πρώτα η καλλιτεχνική ανάγκη κατά γράμμα αλλά στο να γίνεται σωστή η χρήση των κινηματογραφικών εργαλείων.

Κ.A.