Όπως συνηθίζεται τελευταία στο ελληνικό σινεμά, αυτό το «Πάρτι» ελληνικών ταλέντων από όλες τις γωνιές της Γης (εξ Αμερικής, Αυστραλίας, Ευρώπης, Τζαμάικας...) διαθέτει ωραίους ηθοποιούς, ωραία κρητικά τοπία, ωραία φωτογραφία, ωραία πλανοθεσία και, αναπάντεχα, ωραίες ιδέες στο σενάριό του.

Επίσης, ως συνήθως, δεν διακρίνεται από βάθος ή ουσία. Δεν είναι όμως αυτό το κακό, αλλά η αδικαιολόγητη, κατά συρροήν αμηχανία στις ερμηνείες. Η άστοχα «καλλιτεχνική» σκηνοθεσία, που επιδεικνύει την εξαιρετική τεχνική της κατάρτιση αλλά δεν αναδεικνύει ούτε στο ελάχιστο το χιούμορ ή την τρέλα της ιστορίας. Και κυρίως, το γεγονός πως πρόκειται για κωμωδία που στην καλύτερη περίπτωση προκαλεί μόνο περιστασιακά αδύναμα χαμόγελα.

Ιωάννα Παπαγεωργίου