Ο Φρανκ, συνταξιούχος πια και ολομόναχος από τότε που πέθανε η επί 41 χρόνια σύζυγός του, ετοιμάζεται να συγκεντρώσει για γεύμα στο σπίτι τα τέσσερα παιδιά του, που το καθένα διάγει τον δικό του βίο σε διαφορετικά σημεία της Αμερικής. Οταν, όμως, ο ένας ακυρώνει μετά την άλλην -και ο μεγαλύτερος γιος, δι’ αντιπροσώπου- αποφασίζει να μαζέψει τα μπαγκάζια και τα φάρμακά του (πάσχει από κάποια πνευμονική ανεπάρκεια) και να κάνει αιφνιδιαστικές επισκέψεις στον καθένα χωριστά...
Εχει τις αρετές της η σπουδή οικογενειακών μυστικών - ψεμάτων και απολογισμών του Κερκ Τζόουνς στον τρόπο που αμερικανοποιεί το ομότιτλο, δακρύβρεχτο μελόδραμα του Ιταλού Τζουζέπε Τορνατόρε (1990). Είναι έξυπνη η ιδέα της παλιάς επαγγελματικής ιδιότητας του γηραιού ήρωα (επενδυτής τηλεφωνικών καλωδίων, αντί για απλός δημοσιοϋπάλληλος που ήταν ο Μαρτσέλο Μαστρογιάνι στο πρωτότυπο φιλμ), καίρια δηλωτική του θέματος της έλλειψης επικοινωνίας που πραγματεύεται η ιστορία, όπως και χαλαρός, σχεδόν ρουτινιάρικος, πάντως καθόλου κραυγαλέος ο τρόπος που «μπαίνουμε» και ξεναγούμαστε στο δράμα του Φρανκ, κάτι που πρωτίστως πρέπει να πιστώσουμε στη μετρημένη, χωρίς υπερβολές ερμηνεία του γίγαντα της υποκριτικής Ρόμπερτ Ντε Νίρο.
Εν τούτοις, ο στόμφος που απουσιάζει από τη σκηνοθετική και ερμηνευτική «εκφορά» δεν σημαίνει ότι λείπει κι από τις σεναριακές καταστάσεις, οι οποίες θέλουν τη ζωή του κάθε παιδιού του οικογενειάρχη βεβιασμένα περίπλοκη και προβληματική και την κορύφωση του δράματος βολικά ευτυχή και διδακτική. Δεν λέμε ότι δεν μας συγκίνησε το σύνολο, θα προτιμούσαμε, όμως, η αφαίρεση που επιχειρείται στο ύφος και στην παρουσίαση τούτου του οδοιπορικού να είχε πρώτα δουλευτεί στο περιττό σε λεπτομέρειες κείμενο.
Ρόμπυ Εκσιέλ
