Ένα από τα πιο εντυπωσιακά ντοκιμαντέρ των τελευταίων χρόνων που όμως έρχεται με αρκετή καθυστέρηση στις αίθουσες. Είναι βασισμένο στο βιβλίο του ίδιου του Φιλίπ Πετίτ και είχε μια αρκετά επιτυχημένη - για το είδος - πορεία μέχρι τώρα με πολλά βραβεία ανάμεσα στα οποία το Όσκαρ 2009 καλύτερου ντοκιμαντέρ, το μεγάλο βραβείο Επιτροπής και Βραβείο Κοινού στο Σάντανς, και το Βραβείο BAFTA καλύτερης Βρετανικής ταινίας της χρονιάς.

Αυτό που πετυχαίνει το συγκεκριμένο έργο είναι ότι ισορροπεί πετυχημένα (όπως άλλωστε και ο πρωταγωνιστής του) ανάμεσα στο δραματοποιημένο και παραδοσιακό τρόπο παρουσίασης των γεγονότων. Χρησιμοποιώντας από τη μία την κλασσική πλέον μορφή συνέντευξης και το αρχειακό υλικό μαζί με τις δραματοποιημένες αναπαραστάσεις σημαντικών στιγμών της ιστορίας από την άλλη, ο σκηνοθέτης καταφέρνει να κρατάει τον θεατή σε αγωνία όπως θα ήταν αν έβλεπε ένα άλλο είδος ταινίας. Ένα κλασσικό αστυνομικό θρίλερ για παράδειγμα. Και αυτό δεν είναι καθόλου εύκολο στο συγκεκριμένο είδος.

Είναι χαρακτηριστικό ότι η ιστορική στιγμή δεν καταγράφτηκε από την κινηματογραφική κάμερα. Στο τέλος παρακολουθούμε τα πιο κρίσιμα σημεία μόνο από τις φωτογραφίες. Παρόλα αυτά το εγχείρημα και η σημαντικότητα του όχι μόνο δεν χάνεται αλλά γίνεται ακόμα πιο συναρπαστικό. Ο σκηνοθέτης μέσα από τις επιλογές στη χρήση της φωτογραφίας και του μοντάζ αφηγείται τα γεγονότα με εντυπωσιακή επάρκεια.

Είναι λίγες οι φορές που ένα τόσο τολμηρό και εντυπωσιακό γεγονός που συνέβη στην πραγματικότητα συνδυάζεται με αντίστοιχο αποτέλεσμα (αν μπορούμε να κάνουμε τη σύγκριση) στην κινηματογραφική του αφήγηση. Και μάλιστα στη μορφή του ντοκιμαντέρ.

Κωνσταντίνος Αϊβαλιώτης