Εν αρχή ην η ρομαντική κομεντί - και μετά μπήκε στο παιχνίδι ο Τζαντ Απατοου. Ο άνθρωπος που εφηύρε το bromedy κι έκανε κουλ τους σπασίκλες, έδωσε ντιρεκτίβα για όλες τις 'αντρο-κωμωδίες' που έμελε να ξεπεταχτούν, με πρώτο και καλύτερο το, σχετικά υποτιμημένο από τους κριτικούς, "Ηangover". Eδώ, έχουμε μια ακόμη κλασική περίπτωση που ακολουθεί πιστά τη συνταγή, αυτή τη φορά παντρεύοντας με σουρεαλιστικά κότσια δυο κόνσεπτ με πρώτη ματιά αταίριαστα: το τζακούζι και το ταξίδι στο χρόνο. Στην πραγματικότητα, όσο και να ελέγχεις τα δύο παραπάνω, αταίριαστα παραμένουν κι αυτό ακριβώς αποδεικνύει τη μαγκιά των δημιουργών της ταινίας, που κατάφεραν να φτιάξουν μια σκρούμπολ φάρσα, πιθανόν αμφισβητίσημης αισθητικής αλλά καθόλου αμφισβητίσιμων προθέσεων.
Η νοσταλγία για την ανεμελιά της νιότης μασκαρεύεται κάτω από τόνους τραγελαφικών παρεξηγήσεων, σκατολογικού χιούμορ αλλά και δεκάδων αναφορών στην ποπ κουλτούρα -από τον Μάικλ Τζάκσον και τον Αλφι μέχρι το twitter και το βιάγκρα. Οι ευφυείς αναφορές τις ταινίες ωστόσο, δε σταματάνε εκεί. Αντίθετα, επεκτείνονται σε ένα ξεκάθαρα σινεφιλικό τερέν, φέρνοντας στο προσκήνιο με τρόπους προφανείς, ή και λιγότερο, τα σινε-μαστ του '80. Καταρχήν, ο Κρίσπιν Γκλόβερ, ο Τζορτζ ΜακΦλάι της "Επιστροφής στο Μέλλον" αυτοπροσώπως, αλλά και ο Τζον Κιούζακ του "Say Anything" είναι εκεί για να σαρκάζουν και να αυτοσαρκαζονται. Βέβαια, κάποια στιγμή, η δήθεν αστεία ομοφοβία και οι μισογύνικες γελοιότητες ξεπερνάνε τα όρια της υπερβολής αλλά αυτός ακριβώς είναι ο στόχος του Στίβεν Πινκ, παραγωγού ταινιών-θρύλων, όπως το "High Fidelity" ή το "Grosse Pointe Blank", που εδώ σκηνοθετεί.
Εάν καταφέρετε να προσπεράσετε τον ανεκδιήγητο ελληνικό τίτλο, θα εκπλαγείτε ευχάριστα, ανακαλύπτοντας την καφρο-κωμωδία του καλοκαιριού. Mπορεί να μην αγγίζει τα επίπεδα coolness ή χιούμορ του περσινού "Hangover" αλλά σίγουρα συνιστάται προς θέαση στον πλησιέστερο θερινό κινηματογράφο.
Φαίδρα Βόκαλη
