Ο πατέρας του, Ελιοτ Μπρόντι, καθηγητής Ιστορίας, του είχε πει: «Θα σου πάρει δεκαπέντε χρόνια για να γίνεις διάσημος σε μια νύχτα». «Τελικά», λέει ο Εϊντριαν Μπρόντι, «μου πήρε δεκαεπτάμισι». Και έγινε στ αλήθεια σταρ αλλά όχι από τους συνηθισμένους. Σαν σύγχρονος «Μπελμοντό του Χόλιγουντ», ο Μπρόντι κερδίζει επάξια τον τίτλο του πιο γοητευτικού άσχημου ηθοποιού της μεγάλης οθόνης. Λιγνός, ψηλός, με οστεώδες πρόσωπο, επιβλητική μύτη κι ένα μάλλον ατημέλητο στυλ, μακράν απέχει από τα κλασικά ερωτικά είδωλα. Παρ όλα αυτά, οι γυναίκες τον λατρεύουν και τα ανδρικά περιοδικά τον κατατάσσουν συχνά στις λίστες με τους πιο κομψούς διάσημους αρσενικούς. Οσο για τις υποκριτικές του δυνατότητες, αυτό αναγκάζει τους ειδήμονες να τον αποκαλούν «νέο Αλ Πατσίνο» - αν και ο ίδιος προτιμά να τον σκέφτονται ως «τον πρώτο Εϊντριαν Μπρόντι».
Οταν τον συνάντησα για πρώτη φορά ήταν 27 ετών και η παγκόσμια φήμη που συνόδεψε το Οσκαρ του για τον Πιανίστα δεν είχε έρθει ακόμα. Ηταν άνοιξη του 2000, σε έναν καταπράσινο κήπο στις Κάνες, και ο Μπρόντι είχε διάθεση για κουβέντα. Ηξερε ότι δεν τον γνωρίζαμε καλά, ήθελε να μας συστηθεί. «Μεγάλωσα στη Νέα Υόρκη. Ο πατέρας μου μόλις πήρε σύνταξη. Τελευταία εργαζόταν σε σχολείο διδάσκοντας αγγλικά σε ξένους και μου έδωσε φοβερή καθοδήγηση. Η μητέρα μου είναι φωτορεπόρτερ, θαυμάσια καλλιτέχνις. Εχει βγάλει ένα καταπληκτικό βιβλίο για τη βιομηχανία του σεξ, που ονομάζεται Κόκκινο ψέμα. Λοιπόν, από αυτό το βιβλίο εμπνεύστηκε ο Σπάικ Λι για να με ντύσει στην ταινία του Το καλοκαίρι του Σαμ. Στα γυρίσματα σκεφτόμουν, Χριστέ μου, είμαι 25 και με ντύνει ακόμα η μαμά μου!».
Οι γονείς του παραμένουν μέχρι σήμερα ένα από τα αγαπημένα του θέματα συζήτησης. Για τον Εϊντριαν αντιπροσωπεύουν τη ζώνη ασφαλείας που τον προστάτευσε από τον γλιστερό κατήφορο που θα μπορούσε να τον παρασύρει στα σκοτάδια.
Εικόνες: Στην εφηβεία σου έκανες παρέα με επικίνδυνα άτομα;
Εϊντριαν Μπρόντι: Η γειτονιά μου, το Κουίνς, ήταν βίαιη, παρανοϊκή. Εκανα παρέα με ταραξίες. Δεν ήμουν ποτέ κακός, δεν ήταν στη φύση μου, αλλά ήμουν πολύ πιο σκληρός απ ό,τι είμαι σήμερα. Αν δεν είχα τόσο καλούς γονείς, αν δεν με έκαναν να τους εμπιστεύομαι, μάλλον θα είχα ξεφύγει. Χωρίς αυτούς δεν θα είχα φτάσει πουθενά.
Το γεγονός ότι ανατράφηκες στη Νέα Υόρκη τι επίδραση είχε επάνω σου;
Είναι καλό να μεγαλώνεις σε μια πόλη που τα έχει όλα, τόσους διαφορετικούς ανθρώπους, τόσες πλευρές... Δεν είχαμε πολλά χρήματα, πήγαινα σε ένα φριχτό σχολείο, όμως όταν άρχισα να σπουδάζω performing arts στο Μανχάταν η ζωή μου άλλαξε. Χρειαζόμουν τέσσερα τρένα και δύο ώρες καθημερινά για να φτάσω στη σχολή μου. Προσπαθώ 15 χρόνια. Δεν πειράζει. Αν η επιτυχία ερχόταν σε πολύ νεαρή ηλικία θα μου άρεσε, φυσικά. Θα είχα, όμως, την ψευδαίσθηση ότι η ζωή είναι εύκολη. Τώρα ξέρω ότι κάθε μέρα που περνάει είναι πιο σύνθετη, πιο γεμάτη αλλά και πιο δύσκολη από την προηγούμενη.
Είσαι άνθρωπος της πόλης, του θορύβου και της κίνησης;
Μου αρέσουν τα ήσυχα μέρη και τώρα πια μπορώ και να τα πληρώσω. Ζω και στη Νέα Υόρκη και στο Λος Αντζελες, που όμως είναι μια πόλη τόσο εστιασμένη στη δουλειά μας που με εξαντλεί. Αντί να σε κάνει πιο δημιουργικό μπορεί να σου εμφυσήσει ανασφάλεια, γιατί βλέπεις πόσο παλεύουν όλοι και πόσο τα πάντα περιστρέφονται γύρω από το χρήμα. Τα λεφτά, βέβαια, είναι μέρος της δουλειάς μας. Δεν μπορείς να γυρίζεις αποκλειστικά ανεξάρτητα φιλμ που με το ζόρι σε πληρώνουν. Οφείλεις να αναζητάς και ταινίες μεγάλων στούντιο, αρκεί να είναι αξιόλογες. Υπάρχουν τέτοιες, χρειάζεται όμως να φτάσεις στο επίπεδο να σου προτείνουν τους σωστούς ρόλους.
Αρκετοί σταρ σου λένε ότι όλα έγιναν τυχαία. Ηθελαν να γίνουν οδοντίατροι, μηχανικοί, λογιστές και ξαφνικά ανακάλυψαν ότι το καλό τους προφίλ στην κάμερα καθηλώνει το κοινό στην οθόνη. Ο Εϊντριαν Μπρόντι ανήκει στην αντίθετη κατηγορία. «Ημουν ένα ατίθασο παιδί, με αστείρευτη φαντασία. Οποιαδήποτε εμπειρία ζούσα ήθελα να την αναπαράγω. Είχα πάντα έναν ηθοποιό μέσα μου».
Στα πέντε του απέκτησε το πρώτο του κοινό, ως ταχυδακτυλουργός. Ηταν «Ο Μάγος Εϊντριαν» και ήξερε από τότε πως σημασία δεν έχει τόσο το τρικ αλλά το πώς θα το παρουσιάσεις. «Η μαγεία είναι συναρπαστική για τα παιδιά», μου είπε τον Σεπτέμβριο που μας πέρασε, επτά χρόνια έπειτα από εκείνη την πρώτη γνωριμία στις Κάνες. «Το να δώσεις σε ένα αγόρι την ευκαιρία να κοροϊδέψει τους ενήλικες είναι συναρπαστικό και θα το κάνει μέχρι να πέσει κάτω από την κούραση. Η μητέρα μου με είχε πάει σε έναν μάγο, ο οποίος μου δίδαξε τα κόλπα. Μου άρεσε πάρα πολύ. Είναι ένα είδος ηθοποιίας. Γιατί και η υποκριτική ψευδαίσθηση είναι και μάλιστα ακόμα πιο μαγευτική εμπειρία, γιατί στην ταχυδακτυλουργία μόλις καταλάβεις πώς γίνεται το κόλπο η μαγεία χάνεται».
Κάθεται ακριβώς δίπλα μου, σε ένα τραπέζι με πέντε ακόμα συναδέλφους από διάφορες χώρες. Αξύριστος, με ελαφρώς ανάκατα τα μαύρα μαλλιά του. Η μύτη-σήμα κατατεθέν δεσπόζει στο στενό του πρόσωπο, το βλέμμα του είναι καταπράσινο και ένα δαχτυλίδι-νεκροκεφαλή στολίζει το χέρι του. Αναρωτιέμαι αν εκείνο το αγόρι που, όπως μου είχε πει, λάτρευε να ραπάρει και ονειρευόταν να κάνει όλα τα πιτσιρίκια να χοροπηδούν με τη μουσική του υπάρχει ακόμα μέσα του. Μοιάζει πιο σοβαρός από τότε αν και μπορεί να φταίει η κούραση αφού, όπως ομολογεί, είναι σχεδόν άυπνος. Το προηγούμενο βράδυ το Φεστιβάλ Βενετίας φιλοξένησε την πρεμιέρα της νέας του ταινίας, Ταξίδι στο Darjeeling. Φλας, κόκκινα χαλιά, οι Λέοντες να αστράφτουν, το κοινό να ζητάει αυτόγραφα και ο Εϊντριαν να φιλάει περιπαθώς μια αιθέρια ύπαρξη, θυμίζοντας εκείνο το άλλο ενθουσιώδες φιλί που είχε δώσει στη Χάλι Μπέρι τη βραδιά που εκείνη κέρδισε το Οσκαρ. Πιθανώς το πάθος να είναι η κινητήρια δύναμη που τον έσπρωξε ψηλά. Ενα πάθος κρυμμένο κάτω από μια ήρεμη επιφάνεια, που αναβλύζει απρόσμενα, σαν λάβα από ηφαίστειο που έμοιαζε κοιμισμένο.
Είναι και το χιούμορ. Ο ίδιος ο Μπρόντι θεωρεί ότι είναι διασκεδαστικός τύπος, όμως οι περισσότεροι σκηνοθέτες τον κατευθύνουν προς το δράμα. Οχι ο ανατρεπτικός Γουές Αντερσον, που τον βάφτισε αδελφό του Οουεν Γουίλσον και του Τζέισον Σουόρτσμαν και τον έστειλε σε ένα σουρεάλ ταξίδι αυτογνωσίας στην... Ινδία.
Τι αποκόμισες τελικά από αυτό το κινηματογραφικό πέρασμα στην Ινδία;
Ηταν η δεύτερη επίσκεψή μου στη χώρα αυτή αλλά αυτήν τη φορά αγκάλιασα το χάος περισσότερο και διασκέδασα πιο πολύ. Με εντυπωσίασε η ικανότητα των ανθρώπων εκεί να χαίρονται, παρά τη φτώχεια τους. Η καλοσύνη, η περιέργεια και η καλή τους θέληση. Και το γεγονός ότι σε όλο αυτό το χάος υπάρχει ένα είδος τάξης. Είναι διαφωτιστικό αν το αποδεχτείς, σου χαρίζει μια αίσθηση συμπαντική. Βλέπεις ανθρώπους να εργάζονται κρεμασμένοι χωρίς λουριά σε ψηλά κτίρια και άλλους να διασχίζουν την εθνική οδό με το πάσο τους, χωρίς να υπολογίζουν τα δύο φορτηγά που έρχονται καταπάνω τους. Είχα πάρει τη μοτοσικλέτα μου μαζί και γλίτωσα από του χάρου τα δόντια κάνα-δυο φορές!
Αυτό το δαχτυλίδι με τη νεκροκεφαλή τι συμβολίζει; Οτι δεν φοβάσαι τον θάνατο;
Πολύ βαθιά ερώτηση... Δεν τον προκαλώ, εννοείται. Ισως, βέβαια, δεν θα έπρεπε να οδηγώ μηχανή αλλά είναι τόσο συναρπαστικό! Πάντως, στην Ινδία, όταν κόντεψα να προσγειωθώ με το κεφάλι στον πισινό μιας αγελάδας, η πρώτη μου αντίδραση ήταν να βάλω τα γέλια. Σκεφτόμουν ότι, αν πεθάνω τώρα, θα μείνω στην ιστορία γι αυτό και όχι για τη δουλειά που έχω κάνει.
Σε επηρέασε πνευματικά το ταξίδι;
Ρωτάς αν άλλαξα απόψεις για την αξία της ζωής; Δεν ξέρω αν μπορώ να απαντήσω. Υπάρχει πάντα μια υπενθύμιση για ορισμένα πράγματα μέσα από τους ρόλους σου. Ο Πίτερ, που υποδύομαι, είναι ο μεσαίος από τρία αδέλφια που παλεύουν να ισορροπήσουν μεταξύ τους και με τα τραύματα που άφησαν μέσα τους οι γονείς τους. Εκτός από μια τραγική πινελιά, όλα παρουσιάζονται με χιούμορ. Ο Πίτερ είναι αστεία φιγούρα αν και είναι κλειστός χαρακτήρας. Πριν κάνω το Ταξίδι στο Darjeeling είχα την εντύπωση ότι είμαι το ακριβώς αντίθετο. Ομως χτες που είδα την ταινία συνειδητοποίησα ότι έχω κοινά σημεία μαζί του. Είμαι λιγότερο ανοιχτός απ όσο πίστευα. Τελικά, αν διδάχτηκα κάτι από τους Ινδούς είναι ότι πρέπει να πηγαίνεις όπου σε οδηγεί η ζωή, χαλαρά. Αυτό σημαίνει πραγματική ελευθερία.
Ποιος ρόλος σου μέχρι σήμερα θα έλεγες ότι σε σημάδεψε πιο έντονα;
Ολοι οι ρόλοι μου με κυνηγούν, χρόνια μετά. Θυμάμαι τη Λεπτή κόκκινη γραμμή, του Τέρενς Μάλικ. Εκεί έπαιζα επί μισό χρόνο έναν άνθρωπο γραπωμένο από τον φόβο και χρειάστηκε να ξυπνήσω τους δικούς μου φόβους για να το κατορθώσω. Οταν τελείωσαν τα γυρίσματα ήταν σαν να γυρίζω σπίτι από τον πόλεμο. Ενιωθα απομονωμένος και τρομοκρατημένος. Για να αναρρώσω επέστρεψα στο κολέγιο, έκανα μαθήματα φωτογραφίας και πιάνου, βόλτες με το ποδήλατο στην παραλία και χαλάρωσα κάπως. Οταν διαπίστωσα ότι ο Μάλικ είχε κόψει τις περισσότερες σκηνές μου, αισθάνθηκα απίστευτη απογοήτευση. Ημουν μόλις 24 και είχα προσπαθήσει πάρα πολύ. Την επόμενη χρονιά υποδύθηκα ένα φριχτό σαδιστικό κάθαρμα στο Oxygen και χρειάστηκε να ανακαλύψω την κακία μέσα μου. Αυτό ήταν το χειρότερο συναίσθημα. Οταν τελείωσαν τα γυρίσματα ένιωθα ένα τεράστιο κενό, όπως όταν είχα κόψει το κάπνισμα. Το να είσαι ηθοποιός είναι επικίνδυνο παιχνίδι. Γιατί οφείλεις να είσαι αληθινός, δεν μπορείς να υποκρίνεσαι τα συναισθήματα αλλά να τα νιώθεις, όποια κι αν είναι.
Ακολούθησαν δύο συνεργασίες με δύο διαμετρικά αντίθετους σκηνοθέτες, τον Σπάικ Λι και τον Κεν Λόουτς.
Στο Καλοκαίρι του Σαμ υποδυόμουν τον χορευτή ενός γκέι κλαμπ. Απελευθερωτική εμπειρία! Ο Σπάικ είναι κάπως δύσκολος, με την έννοια ότι ξέρει ακριβώς τι θέλει, το απαιτεί και συνήθως το παίρνει. Ο Κεν Λόουτς, με τον οποίο κάναμε το Ψωμί και τριαντάφυλλα, μπορεί να ικανοποιηθεί στο τέλος με κάτι εντελώς διαφορετικό από αυτό που σκόπευε αρχικά, αρκεί να ταιριάζει στην οπτική του ηθοποιού του. Είναι ο πιο διακριτικός, λιγότερο φορτικός άντρας που γνωρίζω. Και χρησιμοποιεί πολλές από τις τεχνικές που θα χρησιμοποιούσα κι εγώ αν σκηνοθετούσα.
Θα σου άρεσε να σταθείς πίσω από την κάμερα; Το έχεις σκεφτεί;
Θα το έκανα. Αρκεί να βρω κάτι που να με εμπνεύσει και να νιώσω έτοιμος για την πρόκληση.
Το 2002 ήσουν ο νεότερος ηθοποιός που είχε κερδίσει ποτέ Οσκαρ Α Ανδρικού Ρόλου. Μόλις 29 ετών. Τι άλλαξε για σένα από τότε;
Κατ αρχάς, ο ρόλος αυτός με επηρέασε βαθιά. Χρειάστηκε πολλή έρευνα και η ευθύνη του να υποδύομαι ένα πραγματικό πρόσωπο που έζησε τη φρίκη του Β Παγκοσμίου Πολέμου ήταν τεράστια. Η πίεση ήταν απίστευτη και οφείλω να πω ότι ο Ρομάν Πολάνσκι δεν ήταν ιδιαίτερα αβρός μαζί μου. Οσο για το αν άλλαξε κάτι... Είναι ορατό το τι κάνω, η καριέρα μου μιλάει από μόνη της. Μπορώ να ζω με πολυτέλεια αλλά επιλέγω και μικρότερα πρότζεκτ. Το ταξίδι είναι ενδιαφέρον. Μην ξεχνάμε ότι, μετά το Οσκαρ, ο Πίτερ Τζάκσον μου εμπιστεύθηκε τον πρωταγωνιστικό ρόλο σε μια υπερπαραγωγή σαν το King Kong, μια ταινία που ήθελα σαν τρελός. Κάνω αυτό που αγαπάω, οι συνάδελφοί μου με εκτιμούν, έχω δει τον κόσμο... Ολα αυτά τα παίρνω μέσα από τη δουλειά μου. Είναι τα κέρδη μου. Δεν θέλω να εστιάζω στα αρνητικά, μόνο και μόνο για να δώσω μια πιπεράτη απάντηση.
Η αλήθεια είναι ότι δεν φαίνεται να εκτίθεσαι στα δεινά της δημοσιότητας, όπως άλλοι συνάδελφοί σου.
Εχω συνειδητοποιήσει τα αρνητικά της αναγνωρισιμότητας. Οταν είσαι γνωστός, οι άλλοι έχουν την τάση να σε αντιμετωπίζουν διαφορετικά, ακόμα και όταν δεν έχουν την πρόθεση. Ξαφνικά, όλοι είναι καλοί μαζί σου κι αυτό μπορεί να σου φαίνεται ευχάριστο ή να σε ενοχλεί, ανάλογα με τον χαρακτήρα σου, το σίγουρο όμως είναι ότι δεν είναι πραγματικό. Ούτε φυσιολογικό, γι αυτό και είναι επικίνδυνο για έναν ηθοποιό.
Πότε νιώθεις το αίσθημα της επιτυχίας;
Οταν μου αρέσει η ταινία. Κάνω αυτοκριτική αλλά δεν είμαι υπερβολικά σκληρός με τον εαυτό μου. Το Ταξίδι στο Darjeeling μου αρέσει πολύ και εύχομαι να αρέσει και στον κόσμο. Αυτό με βοηθάει να συνεχίζω, το γεγονός ότι οι άνθρωποι θέλουν να βλέπουν τη δουλειά μου.
Εχεις κάποιο μεγάλο όνειρο αυτήν τη στιγμή;
Το όνειρό μου το ζω, ευτυχώς! Αυτήν τη στιγμή θα σου έλεγα ότι θέλω να είμαι ηθοποιός μέχρι τα 80 αλλά ποιος ξέρει; Τα όνειρα εξελίσσονται, αλλάζουν. Πετυχαίνεις κάτι και αμέσως μετά θέλεις κάτι παραπάνω.
Ποιο θα έλεγες ότι είναι το μυστικό του καλού ηθοποιού;
Να μη φοβάται να είναι ευάλωτος.
Ο Εϊντριαν Μπρόντι...
- Γεννήθηκε τον Απρίλιο του 1973 και είναι μοναχογιός.
- Στα 13 είχε ήδη ανέβει στη σκηνή στο off-Broadway κι είχε συμμετάσχει σε τηλεοπτική σειρά.
- Το 1992 τραυματίστηκε σοβαρά όταν τράκαρε με τη μοτοσικλέτα του.
- Χρειάστηκε μήνες για να αναρρώσει.
- Οταν γύριζε Το καλοκαίρι του Σαμ έσπασε τη μύτη του. Παρόλο που διόρθωσε τη ζημιά, αρνήθηκε να της αλλάξει το σχήμα ή να τη μικρύνει.
- Για χάρη του Πιανίστα έμαθε να παίζει Σοπέν στο πιάνο και έχασε 15 κιλά.
- Είναι φίλος με τον Μπενίσιο ντελ Τόρο.
- Ηταν ο πρώτος ηθοποιός που κέρδισε το αγαλματίδιο, ενώ είχε να συναγωνιστεί τέσσερις συναδέλφους που είχαν ήδη Οσκαρ στην κατοχή τους.
