Μερικά σκόρπια πλάνα της Βοστόνης, η αναμενόμενη μουσική, η ακόμα πιο αναμενόμενη αντρική φωνή που συνοψίζει σε αλληγορικό/ αμπελοφιλοσοφικό τόνο όσα πρόκειται να δούμε: ο Μπεν Αφλεκ μόλις πήρε το βάπτισμα του πυρός στη σκηνοθεσία. Αφήνοντας στην άκρη μια ερμηνευτική καριέρα με ανησυχητικά σκαμπανεβάσματα και αναλαμβάνοντας τη μεταφορά άλλου ενός βιβλίου από τον συγγραφέα του «Σκοτεινού Ποταμιού», αυτός εδώ ο «ρούκι» μάλλον θα χρειαζόταν ένα εγχειρίδιο του τύπου «Κάν Το Οπως ο Κλιντ Ιστγουντ».

Επειδή όμως είναι αναγκασμένος να βουτήξει χωρίς μπρατσάκια, αδυνατεί να μας παρασύρει στα βαθιά του ποταμού. Εκεί όπου ο γερόλυκος Κλιντ έχτιζε το αστυνομικό του μυστήριο στις βάσεις μιας νεκρώσιμης ατμόσφαιρας, ο Αφλεκ απλώς πασχίζει να οικοδομήσει τους μαιάνδρους των απανωτών αποκαλύψεων σε ένα δράμα τριών πράξεων. Κι ενώ διαθέτει γερά ερμηνευτικά χαρτιά, δεν τα αξιοποιεί. Είναι τουλάχιστον επιδέξιος παίκτης; Οχι (ακόμα), θα αποφαινόταν ένας καθηγητής σκηνοθεσίας, αλλά πιθανώς και ο Κλιντ - γιατί όχι και ο Σον Πεν, την «Υπόσχεση» του οποίου θυμόμαστε ιδίως στη δεύτερη πράξη της ταινίας. Θράσος, αλαζονεία ή άγνοια κινδύνου, ο Αφλεκ πάντως έχει αυτό που χρειάζεται για να σηκώσεις ένα τόσο βαρύ φορτίο στην παρθενική σου προσπάθεια. Την επόμενη φορά ίσως να αντιληφθεί ότι η κοινωνική τοιχογραφία και τα διλήμματα ηθικής-πολιτικής απόχρωσης απαιτούν κάτι παραπάνω από σωστούς αυτοματισμούς.

Κωνσταντίνος Σαμαράς