Η δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία του Πολωνού Αντρζέι Γιακιμόφσκι, 3 χρόνια μετά την παραγωγή της, βρίσκει τον δρόμο προς τις κινηματογραφικές αίθουσες της χώρας μας.

Πρωταγωνιστής στην ταινία είναι ο δεκάχρονος Στέφεκ ο οποίος μαζί με την μεγαλύτερη αδελφή του επιδίδονται καθημερινά σε αυτό που ο ελληνικός τίτλος της ταινίας δηλώνει, σε αθώα κόλπα. Κόλπα μικρά, καθημερινά που ξεπηδούν απ’ την παιδική αθωότητα και την ρομαντική ιδιοσυγκρασία των παιδιών προεφηβικής ηλικίας πριν ακόμη αυτή ισοπεδωθεί απ' τον κυνικό ρεαλισμό που η ενηλικίωση επιβάλλει. Τα κόλπα αυτά έχουν έναν και μοναδικό σκοπό: την αλλαγή αυτού που φαντάζει ως πεπρωμένο, αυτού που είναι γραφτό να γίνει.

Η κάμερα ακολουθεί τον υπερδραστήριο μπόμπιρα και στην ταινία αποτυπώνεται με εικόνες όχι μόνο ο μικρόκοσμός του αλλά και ο τρόπος που ο πιτσιρικάς αντιλαμβάνεται το περιβάλλον γύρω του.

Το «Αθώα Κόλπα» είναι μια φεστιβαλικής αισθητικής ταινία με ενδιαφέρουσα θεματική και μινιμαλιστική προσέγγισή της απ’ τον σκηνοθέτη. Είναι ένα φιλμ που αν και βασισμένο σε μια δραματική ιστορία κυλάει με έναν περισσότερο ανάλαφρο και λιγότερο δραματικό χαρακτήρα. Βέβαια το εύρημα της ταινίας εξαντλείται πολύ γρήγορα γεγονός που την οδηγεί σε μια συνεχής επανάληψη. Οι σκηνές επαναλαμβάνονται αυτούσιες, οι τοποθεσίες είναι οι ίδιες και ο θεατής παρακολουθεί κάμποσες φορές τον Στέφεκ να πηγαίνει στον σταθμό κάθε πρωί, να προσπαθεί να βγάλει απ’ το κλουβί τους ένα σμήνος περιστέρια κάθε μεσημέρι και να τοποθετεί δυο στρατιωτάκια κάθε σούρουπο στις ράγες του τρένου.

Είναι τέτοιες οι δόσεις ψυχαναγκασμού που συχνά αναρωτιέσαι αν βλέπεις την «ταινία που δεν γίνεται τίποτα». Και όσο περιμένεις να γίνει κάτι, τόσο συνεχίζεις να φτιάχνεις σενάρια με την φαντασία σου (ακραία συνήθως) για το πως θα μπορούσε να ζωντανέψει το συγκεκριμένο φιλμ. Σίγουρα θα ήταν πολύ πιο περιεκτική και ενδιαφέρουσα αν είχε γυριστεί σε χρόνο μικρού μήκους.

Κωστής Θεοδοσόπουλος