H νέα δουλειά του άλλοτε συναρπαστικού Κλοντ Μιλέρ πάσχει από μία έντονη κινηματογραφική διχοτόμηση: Το ασπρόμαυρο και συναισθηματικά αποστασιοποιημένο κινηματογραφικό παρόν (κάπου στα μέσα της δεκαετίας του 80), όπου ο σαραντάρης Φρανσουά πληροφορείται ότι ο πατέρας του έχει εξαφανιστεί, βουτάει σε μια έγχρωμη δεξαμενή μνήμης για να γεμίσει τα κενά. Ξεκινώντας από ένα συνηθισμένο γάμο με ασυνήθιστα στεγανά, τρυπώνει στο ακόμα πιο μακρινό και εκτυφλωτικό παρελθόν, ξεσκεπάζοντας μια απαγορευμένη ιστορία αγάπης που λύνει όλες τις απορίες που δημιουργεί η αρχικά ελλειπτική πλοκή.

Πίσω στο 1955, ο φιλάσθενος Φρανσουά ζει στη σκιά των ρωμαλέων γονιών του, που άδικα προσπαθούν να συγκαλύψουν την έκδηλη απογοήτευσή τους μπροστά στο μισερό καρπό του αδυσώπητου πάθους τους. Λίγα χρόνια πιο πίσω όμως, και σύντομα συνειδητοποιούμε ότι δεν είναι παρά απογοητευμένοι από τον ίδιο τους τον εαυτό, που δεν κατάφεραν ποτέ να ευτυχήσουν, μονίμως στοιχειωμένοι από ένα σκοτεινό μυστικό. Μέχρι όμως να φτάσει στον αισθησιακό της πυρήνα, η αφήγηση έχει καταντήσει πλέον τόσο πληθωρική που θα σας κάνει να αναπολήσετε τον κατά πολύ υπαινικτικότερο Μιλέρ του παρελθόντος - άσε που η χρήση ενός πλήρως αδιάφορου παρόντος ως μηχανισμού εισαγωγής στο πολύ πιο ενδιαφέρον παρελθόν δεν δικαιολογείται ποτέ.

Δέσποινα Παυλάκη