Οπως και να το δει κανείς, μπίρες και πίτες ταιριάζουν, όχι μόνο χάρη στην απόλαυση που προσφέρουν ως γευστικός συνδυασμός, αλλά και λόγω "φιλοσοφίας": Υπάρχουν πάμπολλες διαφορετικές -αρωματικά και γευστικά- μπίρες, ενώ και οι πίτες αποτελούν μεγάλη μαγειρική ενότητα αφού πρακτικά μπορεί να περιέχουν... οτιδήποτε βρώσιμο! Η μπίρα, παρά το ιδιαίτερα σύνθετο αρωματικό και γευστικό προφίλ της, παραμένει ένα από τα πιο ευκολόπιοτα ποτά, το οποίο μπορεί να καταναλωθεί άμεσα, ακόμα και στο πόδι, χαρίζοντας γρήγορη και μεγάλη ευχαρίστηση. Αντίστοιχα, παρά το ότι υπάρχουν και κάποιες πολύπλοκες πίτες, ως φαγητά συγκαταλέγονται σε αυτά που τρώγονται εύκολα και σχεδόν παντού (στο χέρι στον δρόμο, στο τραπέζι κ.λπ.), έχοντας από ρόλο σνακ, πρώτου πιάτου, συνοδευτικού (ιδίως στην Ελλάδα), έως και ρόλο κυρίως πιάτου ή ακόμη και επιδορπίου (οι γλυκές πίτες). Ανάλογα καταναλώνεται και η μπίρα, η οποία συνεχίζει να κατέχει τον πρωταγωνιστικό ρόλο ανάμεσα στα αλκοολούχα ποτά. Δεν είναι, άλλωστε, τυχαία η προτροπή-πρόσκληση της ελληνικής λαϊκής καθημερινότητας «πάμε για μια μπιρίτσα;», αποτέλεσμα συνηθειών και συλλογικής μνήμης που φανερώνει την οικειότητα του ανθρώπου απέναντι σ’ αυτό το ιστορικό ποτό και μάλιστα σχεδόν σε όλον τον κόσμο.

Μπίρα & τυρόπιτα... ανέκαθεν
Αξίζει να αναφέρουμε δύο από τις πιο κλασικές αστικές συνήθειες της Αθήνας παλαιότερων δεκαετιών. Η πρώτη είναι κομμένη και ραμμένη στο θέμα μας μια και αφορούσε εξόδους των Αθηναίων για τυρόπιτα που συνόδευαν με μπίρα. Κάποια καλά ζαχαροπλαστεία διέθεταν πάντα τυρόπιτα (συχνά με γέμιση ενισχυμένη με μπεσαμέλ), για την οποία μάλιστα ήταν ξακουστά. Η τυρόπιτα συνδυαζόταν κυρίως με μπίρα και αποτελούσε ιδανικό κολατσιό, μεσημεριανό, αλλά κυρίως «απογευματινό» ή βραδινό που έντυνε γευστικά μια βόλτα ή έναν περίπατο. Από την άλλη μεριά, ένα από τα πιο κλασικά κι αγαπημένα φαγητά (για το οποίο οι Αθηναίοι κανόνιζαν συγκεκριμένες και οργανωμένες εξόδους) ήταν το περίφημο πεϊνιρλί, που εύκολα χαρακτηρίζεται ως ένα είδος «ανοιχτής» πίτας, αν και πλησιάζει περισσότερο τη λιγότερο δημοφιλή εκείνες τις εποχές πίτσα. Αν και η αίγλη του έχει υποχωρήσει, είναι γεγονός πως κάποτε αποτελούσε συχνά μία από τις καλύτερες αφορμές για προσωρινή εγκατάλειψη του κλασικού ποτού των Ελλήνων της εποχής, του χύμα κρασιού και δη της ρετσίνας. Σε κάθε περίπτωση, τυρόπιτες και μπίρες (lager) πράγματι ταιριάζουν, και μάλιστα εν γένει. Με άλλα λόγια, λίγο ή πολύ, ανεξάρτητα από το φύλλο και το τυρί ή τα υπόλοιπα υλικά της γέμισης μιας τυρόπιτας, μια lager μπίρα αποτελεί κατά κανόνα έναν ασφαλή συνδυασμό, που μπορεί μάλιστα να αποδειχθεί πολύ ασφαλέστερος και πιο επιτυχημένος από αυτόν με άλλα ποτά που συνοδεύουν φαγητά (π.χ. κρασί, τσίπουρο ή ούζο).

Αρμονικοί συνδυασμοί
Οι βασικοί συνδυαστικοί κανόνες ισχύουν και για το ταίριασμα μεταξύ μπίρας και πίτας. Με λίγα λόγια, το «παιχνίδι» παίζεται στο στόμα και βασίζεται στις αντιθέσεις και την αρμονία ανάμεσα στα γευστικά και τα αρωματικά στοιχεία των δύο υποψήφιων "συντρόφων" που γίνονται αντιληπτά μέσα σε αυτό.

Ενα από τα σταθερά χαρακτηριστικά της μπίρας είναι το αναψυκτικό και δροσιστικό στοιχείο του διοξειδίου του άνθρακα, το οποίο παίζει καταλυτικό ρόλο στην αίσθηση της οξύτητας που δημιουργεί. Αυτή η οξύτητα, σε συνδυασμό με την ευγενή πικράδα της, τα βγάζουν πέρα με τη λιπαρότητα μιας πίτας, η οποία προέρχεται και επηρεάζεται σε ποσότητα και ποιότητα τόσο από το όποιο φύλλο της όσο και από τα συστατικά της γέμισής της. Η οξύτητα και η πικράδα της μπίρας «κονταροχτυπιούνται» επίσης αποτελεσματικά και με την αλμύρα της γέμισης, που όταν είναι ιδιαίτερα έντονη, μπορεί να οδηγήσει ακόμα και στην επιλογή κάποιας γλυκίζουσας μπίρας. Σημαντικός, επίσης, είναι και ο παράγοντας του όγκου ή του "σώματος" που δημιουργεί η αίσθηση μιας μπίρας στο στόμα. Πρέπει να συνάδει με αυτόν του συνδυαζόμενου φαγητού, ώστε το αποτέλεσμα του παντρέματος να είναι επιτυχημένο.

Οι συνήθως ελαφρές και ξηρές μπίρες lager και οι κάπως πικρές pils (η συντριπτική, δηλαδή, πλειονότητα των ζύθων του κόσμου) προτείνονται ως συνοδοί-πασπαρτού για πίτες και ταιριάζουν ιδανικά με τις περισσότερες τυρόπιτες, με χορτόπιτες, αλλά και με κοτόπιτες ή με τις σπάνιες στην Ελλάδα πίτες με ψάρι ή θαλασσινά. Οι πίτες με πιο πλούσια γέμιση (κρεατόπιτες, πίτες με εντόσθια κ.λπ.) προτείνονται με ανάλογες γευστικά μπίρες, τύπου ale, όπως είναι οι γνωστές μοναστηριακές (trappist και abbey) και οι "οπάκ" porter και stout (lager και ale είναι οι «ομπρέλες»), τύποι μπίρας που συμπεριλαμβάνουν το μεγαλύτερο μέρος της κατηγορίας. Οι ξεχωριστές μπίρες τύπου wheat (weiss στα γερμανικά), με σημαντική ποσότητα σιταριού, έχουν μια ιδιαίτερη φρεσκάδα, που ταιριάζει ευχάριστα με πίτες με αλλαντικά αλλά και με πίτες με καπνιστή γεύση, που μπορεί να προέρχεται από κάποιο καπνιστό τυρί.

Επειδή, πάντως, ο συνδυασμός ποτού και φαγητού είναι μια πολύπλοκη διαδικασία που μπορεί να υποσχεθεί κορυφαίες απολαύσεις, αλλά και απρόβλεπτες εκπλήξεις (θετικές ή αρνητικές), τα μόνα σίγουρα αποτελέσματα προκύπτουν διά της δοκιμής, με τόλμη και ενδιαφέρον. Ωστόσο, ό,τι μπορεί να αποτελέσει εγγύηση είναι καλό να επιδιώκεται.

Μπίρες με επώνυμο

Paulaner hefe - wei-bier
Αφρώδης, θολή και χρυσαφένια, σχεδόν κεχριμπαρένια, έχει σύνθετα και φρουτώδη αρώματα εσπεριδοειδών και νότες δημητριακών, που διατηρούνται και στην αρκετά γεμάτη και πιο φυτική (λόγω λυκίσκου) γεύση της.

Budweiser Budvar
Μια τσέχικη lager με αφρό μικρής διάρκειας και μάλλον ανοιχτό ξανθό χρώμα. Το χαρακτηριστικό άρωμά της με την αίσθηση λεμονιού συνδυάζεται με αυτό του λυκίσκου. Ευχάριστα γλυκόπικρη στη σχετικά ελαφρά γεύση της.

Stella Artois
Μια ευχάριστη και σχετικά ελαφρά lager μπίρα, ιδανική για το καλοκαίρι, με αφρό που δεν διαρκεί πολύ και χρυσαφένιο χρώμα. Εχει διακριτικά αρώματα λυκίσκου και βύνης και μια ευχάριστη πικράδα στη γεύση.

Pilsner Urquell
Σίγουρα μία από τις καλύτερες pils στον κόσμο και για πολλούς η καλύτερη ξανθιά. Εχει μεστό αφρό, ευδιάκριτα αρώματα λυκίσκου και φρούτων και στιβαρή, πικρούτσικη γεύση, με ανάλογο τελείωμα.

Chimay Red
Μία από τις λίγες, εξαιρετικές trappist μπίρες, με κρεμώδη αφρό και καστανό χρώμα. Φρουτώδης, είναι μεταξένια στο στόμα, που διακρίνεται από πολυπλοκότητα και φρεσκάδα.

Guinness extra stout
Stout, με κρεμώδη αφρό έχει μαύρο, οπάκ χρώμα, που παραπέμπει στα καβουρδισμένα αρώματά της (π.χ. καφέ). Χωρίς πολύ διοξείδιο, έχει γεμάτη, αρκετά σύνθετη και δροσιστική γεύση, με ελαφρώς πικρή επίγευση.

ΑΡΓΥΡΗΣ ΚΑΛΛΙΑΝΙΩΤΗΣ