Ο Δαδακαρίδης μίλησε στο περιοδικό ΕΓΩ για την εμπειρία του αυτή.

Πώς νιώθει όταν βλέπει τον εαυτό του ντυμένο γυναίκα:

«Δύσκολα. Περίεργα. Βλέπω ένα κομμάτι του εαυτού μου που κατά βάση δεν είμαι εγώ. Τα εκφραστικά μου μέσα και το σώμα μου ναι μεν είναι διακριτά, αλλά υπερισχύει ο ρόλος. Όταν ντύνομαι ως γυναίκα, δεν μιλάω ως Πυγμαλίων. Δεν προσπαθώ μόνο να απεικονίσω ένα κομμάτι. Προσπαθώ να τον προσεγγίσω ρεαλιστικά. Από τον τρόπο που στέκεται, που μιλάει, που στεναχωριέται ή γελάει. Μου πήρε τρεις μήνες για να φτάσω την αλήθεια τους».

Για τον ρατσισμό εναντίον των τραβεστί

«Είμαστε πολύ ρατσιστές. Το παιδάκι που φορά γυαλιά στο σχολείο το φωνάζουν «γυαλάκια», το χοντρό επίσης γίνεται στόχος χλευασμού».

Για τον αν ο ίδιος καταλαβαίνει τους τραβεστί:

«Είναι πολύ δύσκολο να είσαι δυο χαρακτήρες, να εντάσσεσαι είτε σεξουαλικά είτε επικοινωνιακά με τόσους ανθρώπους, να είσαι δακτυλοδεικτούμενος, να επιβιώνεις με τον τρόπο που επιβιώνουν και την εργασία που κάνουν και μέσα σε όλα αυτά να ψάχνεις την αγάπη».