Τώρα, ο Κανάκης έγραψε ένα βιβλίο για τον πατέρα του, Γιάννη και μέσα από τις σελίδες του, που προδημοσιεύονται στο Έθνος της Κυριακής, ο δημοφιλής παρουσιαστής αναφέρεται σε όλα όσα συνέβησαν από την ημέρα που ο πατέρας του υπέστη σοβαρό εγκεφαλικό επεισόδιο μέχρι τον θάνατό του και στις δύσκολες μέρες που ακολούθησαν με τις ενοχές, το θυμό, αλλά και τις στιγμές που έζησαν μαζί να πλημμυρίζουν το μυαλό του.
Ο Κανάκης στις 80 σελίδες του βιβλίου του με τίτλο «Μπαμπά... (μια κανονική μέρα)» που κυκλοφορεί σε λίγες μέρες από τις εκδόσεις «Ιανός», κάνει μία συγκλονιστική κατάθεση ψυχής. Στην προσπάθειά του να αντιδράσει, να αποδεχτεί και να συμφιλιωθεί με τη μεγάλη αυτή απώλεια κατέγραψε στο χαρτί, μέσα σε λίγα μόλις εικοσιτετράωρα μετά τον θάνατο του αγαπημένου του πατέρα, όλα όσα είχε μέσα στο μυαλό και στην ψυχή του.
Ο παρουσιαστής στον πρόλογό του εξηγεί τι ακριβώς είναι αυτό το βιβλίο, τα έσοδα του οποίου θα διατεθούν για την ενίσχυση του ορφανοτροφείου «Αγιος Στυλιανός»: «Αυτό δεν είναι ένα λογοτεχνικό βιβλίο. Eίναι ένα πέρα για πέρα αληθινό κείμενο, που περιγράφει τα συναισθήματα, τις σκέψεις, τις αντιδράσεις, τα γεγονότα, είκοσι περίπου συγκεκριμένων ημερών...». Και προσθέτει: «Το κείμενο αυτό γράφτηκε αυθόρμητα, άμεσα, ασταμάτητα. Γράφτηκε μόνο του, μέσα σε τέσσερις περίπου ημέρες, όταν συνέβη ό,τι συνέβη".
Και συνεχίζει: "Το κείμενο αυτό εύχομαι να μην είχε γραφτεί ποτέ. Το κείμενο αυτό γράφτηκε από εμένα για τον Μπαμπά μου και από μένα για μένα. Για ευνόητους λόγους, προσωπικά είχα τη δυνατότητα να το εκδώσω, αλλά, όταν το έγραφα, είχα στο μυαλό μου και όλους τους υπόλοιπους ανθρώπους που βίωσαν τον θάνατο του Μπαμπά τους ή της Μητέρας τους και νομίζω, ή θέλω να νομίζω, πως τιμάει όλους τους Μπαμπάδες και όλες τις σχέσεις Μπαμπά-γιου. Γράφτηκε για όλους τους Μπαμπάδες, για όλους τους γιους, για όλες τις Μαμάδες-συντρόφους, για όλες τις κόρες. Για όλους όσοι το βιώσατε και για όλους όσοι θεωρείτε αδιανόητο το ότι μια μέρα θα το βιώσετε».
Σε όλη αυτήν τη διήγηση τα συναισθήματα εναλλάσσονται διαρκώς: ξάφνιασμα, φόβος, αγωνία, ενοχές, αναμνήσεις, αισοδοξία, πόνος, άρνηση, θυμός... Ο κύκλος της ζωής!
«Δέχομαι επίθεση ενοχών, πονάνε τα σωθικά μου. Κραυγάζω μόνος μου, με βρίζω, με βρίζω, με βρίζω συνέχεια. Ερχονται στο μυαλό μου όλες οι στιγμές που του φώναξα, όλες οι στιγμές που δεν του έδωσα τη σημασία που του άξιζε, όλος ο χρόνος που θα μπορούσα να ξοδέψω μαζί του και δεν το έκανα και σπαράζω, πονάω όπως ποτέ άλλοτε και με βρίζω» είναι τα συγκλονιστικά του λόγια.
Λίγο παρακάτω γράφει: «Για την ώρα, όμως, είμαι εδώ, σπίτι, με τις στάχτες του ανθρώπου που με γέννησε, που μου έδωσε ζωή. Που με μεγάλωσε με τα βασικότερα συστατικά, αγάπη, ασφάλεια, εμπιστοσύνη, ελευθερία. Που μου ενέπνευσε τα ανεκτίμητα ιδανικά της καλοσύνης, της δικαιοσύνης, της αλήθειας, της εντιμότητας, της ευγνωμοσύνης, της αφοσίωσης, της εργατικότητας, της προσφοράς, της αξιοπρέπειας, της αγάπης. Που μου έμαθε να σέβομαι τον εαυτό μου, τους άλλους, τη φύση, τα ζώα, τη διαφορετικότητα".
Και καταλήγει με μία γενναία παραδοχή: «Ο κόσμος μάλλον πιστεύει, και μου λένε, ότι είμαι πετυχημένος. Ο Μπαμπάς μου ήταν πετυχημένος, όχι εγώ. Το ένα δέκατο του ανθρώπου, του Πατέρα που ήταν, να καταφέρω να γίνω στη ζωή μου και τότε ίσως πω και 'γώ πως πέτυχα κάτι».
Πηγή: Έθνος της Κυριακής
