Αυτό που μου καταλογίζω είναι η υπέρ του δέοντος κουλτούρα που με χαρακτηρίζει. Επειδή, όμως, οι καιροί είναι χαλεποί και σαν άνθρωποι που είμαστε έχουμε τις αδυναμίες μας, πάντα ήθελα να παραβρεθώ σε ένα αντρικό στριπτίζ. Όπως όμως είπα, είμαι κουλτουριάρα και το...ήθος μου δεν μου επιτρέπει να πάρω σβάρνα τη Συγγρού και σε όποιο στριπτιτζάδικο δω να κάνω θεαματική είσοδο. Έλα, που "Ο Θεός αγαπά τον κλέφτη, αγαπά και το νοικοκύρη" και φέτος ανέβηκε η παράσταση "Άντρες με τα όλα τους".

Τι καλύτερη επιλογή από ένα...ποιοτικό στριπτίζ! Και τις αδυναμίες μου - τρόπον τινά - θα κάλυπτα και στο θέατρο θα πήγαινα. Εννοείται, πως στην παράσταση, οι ηθοποιοί δεν επιδίδονται σε ένα άνευ προηγουμένου στριπτίζ, ούτε κατεβαίνουν στην πλατεία για να τους ασημώσουμε ως είθισται σε τέτοιες περιπτώσεις. Αν και μεταξύ μας, καθόλου δεν θα χάλαγε εμένα και τις καθωσπρέπει κυρίες που πιάσανε θέση στις πρώτες σειρές, να ερχότανε ο Γιώργος Χρανιώτης. Τέτοιο μεγάλο...ταλέντο που διαθέτει ο εν λόγω ηθοποιός, είναι κρίμα να μην...ανταμειφθεί. Γιατί, η αναγνώριση του ήταν καθολική από τις γυναίκες θεατές. "Ταλαντούχο παιδί αυτός ο Χρανιώτης" έλεγαν οι μπροστινές - που θα μπορούσαν να ήταν συμμαθήτριες της γιαγιάς μου - κι έσκαγαν πονηρό χαμόγελο.

Στριπτίζ - για να επανέλθουμε στο θέμα μας - είδαμε και μάλιστα όπως ακριβώς το λέει ο τίτλος...Full Monty. Βέβαια, με σεβασμό πάντα στον "πελάτη" η σκηνή ήταν η τελευταία, μικρή σε διάρκεια και όποιος πρόλαβε...τα κάλλη των κυρίων απόλαυσε! Αυτό που επίσης, άρεσε σε εμένα και στις μπροστινές μου ήταν το χορευτικό του Χρήστου Λιακόπουλου, ο οποίος έκανε εμφάνιση με μαύρο τάνγκα και μαύρες δερμάτινες μπότες. Επειδή, όμως, ήταν στο ξεκίνημα, οι μπροστινές από αμηχανία άρχισαν να σχολιάζουν: "Αυτός παίζει τον γιο του Βόγλη στο Κάτω από την Ακρόπολη." - "Α, ναι τώρα τον κατάλαβα" - εμ, με τέτοια εμφάνιση που να σου πάει το μυαλό - "Ο δικηγόρος δεν είναι;". Πάντως, στη συνέχεια τα σχόλια λιγόστεψαν και στο τέλος που οι έξι άνδρες έκαναν εμφάνιση με κόκκινο στρίνγκ αρκέστηκαν σε κάτι "ωχ" και μετά "χι, χι".

Η παράσταση ειλικρινά είναι πολύ καλή και αξίζει να τη δει κάποιος. Τι κι αν Σαββατιάτικα ανταριάστηκα; Α, αυτό που με χάλασε ήταν η ομολογουμένως αφόρητη ζέστη. Λίγο έλειψε και ο κύριος πέντε καθίσματα πιο πέρα, που ήρθε με το πουλόβερ, θα έκανε ο ίδιος στριπτίζ. Κι όχι τίποτε άλλο, ο, τι ψιλά είχα (80 λεπτά όλα κι όλα) τα έδωσα να πάρω νερό - άσχετο πότε πήγε τόσο το μικρό μπουκάλι; - και δεν είχα να τον ασημώσω τον άνθρωπο για το σόου που θα προσέφερε. Τι άλλο με χάλασε; Α, ναι στο τέλος οι γυναίκες της παράστασης επιδόθηκαν σε ένα υπέρ του δέοντος τσίριγμα ξεκουφαίνοντας μας. Αλήθεια, έτσι ουρλιάζουν στα στριπτιτζάδικα; Αυτό που μου άρεσε ήταν μια ατάκα που άκουσα στην έξοδο: "Την επόμενη φορά που θα έρθω, θα φέρω και τα κιάλια". Εννοείται, πως δεν είναι μπηχτή για το...τάλαντο των πρωταγωνιστών, αλλά για το γεγονός ότι τα πίσω καθίσματα δεν έχουν καλή οπτική γωνία!

Στο μεταξύ όπου πάω δεν υπάρχει περίπτωση να μη δω κάποιον celebrity. Εκεί, λοιπόν, ήταν ο Κώστας Χαρδαβέλας μετά της γυναικός του, η Αννα Ψαρούδα Μπενάκη και ο Μιχάλης Ασλάνης.