"Δεν έχει σημασία με ποιον κοιμάσαι αλλά με τι άνθρωπο κοιμάσαι." Το Cock dεν είναι άλλη μία παράσταση με ομοφυλόφιλους ήρωες και στέκεται απλά εκεί χωρίς να κάνει τίποτα άλλο. Τριγυρίζει γύρω σου πιάνοντας τα πιο σκληρά θέματα από τις συζητήσεις σου περί σχέσεων, εαυτού, ταυτότητας, διεκδίκησης, αγάπης, κατανόησης, την αγωνία σου ν' ανήκεις κάπου και δε σ’ αφήνει να κάτσεις πουθενά προκαλώντας πανέξυπνους διαλόγους και έχοντας αίσθηση-φονικό του χιούμορ.

Ο Μάικ Μπάρτλετ ακόμα και η τελεία που θα βάλει θα έχει δέκα σύμβολα από πίσω και αδειάζει το χώρο από οποιοδήποτε αντικείμενο για να σε κρατάει στην τσίτα και βάζει τους ήρωες του στη δύσκολη διαδικασία της μόνιμης ψυχολογικής και σωματικής ορθοστασίας. Όποιος λυγίσει πρώτος..game over.

Αν το Cock στεκόταν μόνο στο προφανές του χωρισμού ενός γκέι ζευγαριού γιατί ο ένας από τους δύο ερωτεύτηκε μια γυναίκα δε θα είχες κανέναν λόγο να το δεις αλλά αυτό το περιστατικό είναι απλά η αφορμή. Όλοι είναι πάντα απέναντι από τους άλλους χωρίς κανένα αντικείμενο κι «εξωτερική βοήθεια» ακόμα και στ’ αυτονόητα και αναζητούν που μπορεί να βρίσκεται το μυστικό μιας σχέσης γεμάτη υγεία και καθόλου ταμπελες. Όλα τα σκηνικά υπονοούνται από τους ηθοποιούς (με εντολή του ίδιου του συγγραφέα) αλλά δεν καταλαβαίνεις ούτε στιγμή να υπάρχει αμηχανία κινήσεων και συμπεριφορών. Κι όσο για το «προκλητικό» και «τολμηρό» όπως το χαρακτηρίζουν, είναι απλά τυπικά κι επιφανειακά.

Είναι ωμό κι απογυμνωμένο ,δε σου δίνει happily ever after προσδοκίες, δεν «χαϊδεύει» κανέναν ήρωα του κι η Κατερίνα Ευαγγελάτου είναι εντελώς διαφορετική και πιο "λιτή" από κάθε άλλη παράσταση της. Προσαρμόζει τη χαρακτηριστική σκοτεινιά της στα πολύχρωμα φώτα και την αιχμηρή ματιά της, στα χάσματα και στις χορογραφίες των ηρώων της.

Η Ιωάννα Παππά με το που μπαίνει στο χώρο και πετάει την πρώτη ατάκα της, καταλαβαίνεις αμέσως ότι έχει ωριμάσει, έχει αποκτήσει τη δική της τεχνική κι έχει ράψει πάνω της το ρόλο . Η ηρωίδα της είναι η γυναίκα που θα θέλαμε να ήμασταν όλες όταν διεκδικούμε τον άντρα που θέλουμε και το παλεύει μέχρι τέλους μέσα σε κατακόκκινα φορέματα και τακούνια εκτεθειμένη σε μία αρένα μονομάχων. Δεν έχει όνομα στο έργο, κάτι που δίνει μεγαλύτερη έμφαση στην απαξίωση που της δείχνουν οι δύο από τους τρεις άντρες του έργου μ εκείνη να μην πτοείται και να προσπαθεί όσο μπορεί να μη φανεί αδύναμη ακόμα και στις μεγαλύτερες προσβολές.

Ο Δημήτρης Μοθωναίος, ανάμεσα σ’ έναν απολαυστικό και ορισμό του κουλ Μάκη Παπαδημητρίου και έναν καινούριο πειρασμό γένους θηλυκού, περνάει με μεγάλη άνεση απ τα τόσα συναισθηματικά σκαμπανεβάσματα του Τζων χωρίς να έχει την υπερβολική επιδαύρια υστερία ούτε την ευκολία της μονότονης ερμηνείας αλλά κάθε κατάσταση την κάνει δική του. Κι όσο για τον κύριο Δημήτρη Κοτανίδη, ανεβάζει την ένταση και πετάει το τελευταίο βεγγαλικό των απογειωτικών ερμηνειών όλου του θιάσου. Cockgratulations.

Κική Παπαδοπούλου