Μια μέρα από τη ζωή της Μαρί Πιέρ. Η Τρίτη. Αυτήν την ημέρα έχει επιλέξει η ίδια προκειμένου να πηγαίνει στην παλιά της γειτονιά και να φροντίζει τον πατέρα της. Όχι, δεν είναι ούτε άρρωστος ούτε ανήμπορος. Είναι απλώς ο πατέρας της που κάποια Τρίτη στο παρελθόν έμεινε χήρος. Κάθε Τρίτη λοιπόν, η Μαρί πηγαίνει στο σπίτι του, καθαρίζει το σπίτι, πλένει και σιδερώνει τα ρούχα και, το σημαντικότερο, συνοδεύει τον πατέρα της στο σούπερ-μάρκετ για να κάνουν μαζί τα ψώνια της εβδομάδας.
Και όλα αυτά θα ακούγονταν τελείως φυσιολογικά αν η Μαρί δεν ήταν άλλοτε Ζαν και δεν είχε γίνει «αυτή καθεαυτή». Γιατί τώρα εκτός του ότι μάχεται να γίνει αποδεκτή από τον άκρως συντηρητικό πατέρα της, που εμμένει στο να τη φωνάζει Ζαν, γίνεται και πόλος έλξης όλων των βλεμμάτων στο Σούπερ Μάρκετ, το νούμερο, το θέαμα στους παλιούς γνωστούς της περιοχής που την κοιτάζουν επικριτικά.
Ένας σπαρακτικός μονόλογος για τον άνθρωπο που δε θέλει πια να κρύβει αυτό που είναι, ένα έργο- ωδή στη μοναδικότητά μας. "Την Τρίτη στο Σούπερ Μάρκετ", το έργο του γάλλου Εμμανουέλ Νταρλέ, που όπως ο ίδιος έχει αποκαλύψει εμπνεύστηκε από ένα παρόμοιο περιστατικό του οποίου ήταν αυτόπτης μάρτυρας σε κάποιο σούπερ μάρκετ, ταρακουνά κάθε συντηρητική πτυχή μας και αποδεικνύει πως τελικά το θέατρο μπορεί να «γαλουχήσει» και να διδάξει αξίες, όπως αυτή της ανεκτικότητας στη διαφορετικότητα.
Σε ένα κατάλευκο σκηνικό που παραπέμπει σε νεκροτομείο/ψυχιατρείο –που μπορεί αρχικά να δημιουργεί απορίες, όμως ακολούθως δικαιολογείται απόλυτα- επί 75 λεπτά ο Φαίδωνας Καστρής δίνει τον καλύτερο του εαυτό. Συγκλονιστικός ακόμη και στις σιωπές του, χωρίς καμία μανιέρα, έρχεται πρόσωπο με πρόσωπο με το κοινό, το καθηλώνει με το έντονα φορτισμένο συγκινησιακά βλέμμα του και ξεγυμνώνεται μπροστά του αποκαλύπτοντας ακόμη και τις πιο ευαίσθητες και εύθραυστες πτυχές του εαυτού του. Γιατί η Μαρί μπορεί να έχει υποβληθεί σε εγχείρηση αλλαγής φύλου, δεν παύει όμως να ακόμη άνθρωπος και να αισθάνεται... Έτσι, σαν παιδί νιώθει αγάπη για τον πατέρα της, θέλει να τον βοηθήσει στην καθημερινότητά του και συμπεριφέρεται σαν να μην έχει αλλάξει τίποτα παρά την απόρριψη που διαρκώς εισπράττει από αυτόν. Σαν άνθρωπος λαχταρά λίγη αγάπη και αποδοχή από τους γύρω της και πληγώνεται όταν τα επικριτικά τους βλέμματά την χτυπούν σαν σφαίρες….
Η σκηνοθεσία της Κατερίνας Μπερδέκα είναι αυτή ακριβώς που πρέπει: Λιτή και ελάχιστα καθοδηγητική, αφήνει «χώρο» στον πρωταγωνιστή να λυθεί πάνω στη σκηνή και να την κάνει δικιά του. Αποκορύφωμα η σκηνή που η Μαρί βλέπει το είδωλο της αλλοιωμένο μπροστά σ΄έναν τεράστιο παραμορφωτικό καθρέφτη και το αναπάντεχο τέλος.
Εξαιρετική η μουσική συνοδεία του Θέμι Συμβουλόπουλου που δένει απόλυτα αρμονικά με τον λόγο του Φαίδωνα Καστρή.
Γεωργία Οικονόμου
[email protected]
