Φέτος θα εξομολογηθεί χωρίς κανέναν άλλο στη σκηνή σ' έναν μικρό χώρο έναν μεγάλο, αδιέξοδο έρωτα-φάντασμα περιμένοντας την δική της Άνοιξη κι έχοντας τη σημαντική βοήθεια του Δημήτρη Μοθωναίου στη σκηνοθεσία. Το "Bolero" του Ραβέλ(Ravel) θα μπορούσε να τη συνοδεύει στα ηχεία αν δεν ακούγονταν οι μουσικές του Δημήτρη Μαραμη και θα προσπαθήσει ν' αγκαλιάσει τους θεατές παρ' όλη τη μοναξιά της ηρωίδας της.

Η Γιώτα Φέστα, μία από τις πιο ιδιαίτερες περιπτώσεις του ελληνικού θέατρου, ανέλαβε να πρωταγωνιστήσει και να σκηνοθετήσει την "Αναγνώριση" του Άκη Δήμου, εκείνου του κυρίου που μας έχει προκαλέσει πολλές θεατρικές "ζημιές" με τα κέιμενα του και θα βρίσκεται στον Κάτω Χώρου του θέατρο του Νέο Κόσμου για να "συνομιλήσει" μαζί μας μ'εναν μονόλογο χωρίς εποχές. Λίγες ώρες πριν την παράσταση μας δίνει απάντήσεις γι' ατη τη γυναίκα που θα συναντάει τρεις φορές τη βδομάδα...

Για τι ακριβώς μιλάει η ερωτική ιστορία του Άκη Δήμου και πως προέκυψε η επιλογή του έργου;
Η «Αναγνώριση» του Άκη Δήμου μιλάει για την επιλογή της μοναξιάς μιας γυναίκας σε ανάμνηση ενός αλησμόνητου έρωτα. Έρχεται να συναντήσει αυτόν τον αδιέξοδο έρωτα μετά από χρόνια, κάτω από συνθήκες απρόβλεπτες και καθόλου συμβατικές.

Ουσιαστικά είναι μια γυναίκα που μιλάει σ’ έναν απόντα άντρα, σ’ έναν άντρα όμως που αποδεικνύεται, μέσα στον μικρό αυτό χώρο, "πανταχού παρόν"! Είχα διαβάσει τον μονόλογο αυτόν το 2005 με τη συνοδεία στο πιάνο του μουσικού Δημήτρη Μαραμη. Πέρσι τέτοιο καιρό ο Δημήτρης μου πρότεινε να κάνουμε την «Αναγνώριση» παράσταση. Από την πρώτη στιγμή νιώσαμε και οι δυο οικεία με το κείμενο αυτό. Και έτσι έγινε.

Είστε και σκηνοθέτις και πρωταγωνίστρια της «Αναγνώρισης». Ποια ήταν τα βασικά στοιχεία του έργου που θέλατε να αναδείξετε στη σκηνή;
Θα έλεγα πως το βασικό στοιχείο στην παράσταση θα θέλαμε να είναι η αίσθηση της μοναξιάς. Της μοναξιάς μέσω της απουσίας. Μας απασχόλησαν –μιλάω στον πληθυντικό γιατί όλη η δουλειά αυτή έγινε με την ουσιαστική βοήθεια του Δημήτρη του Μοθωναίου- ερωτήματα όπως: πως μπορεί η γυναίκα αυτή να έρθει μέσα από τον κόσμο και να παραδοθεί πάλι στον κόσμο ... Πως μπορεί να κινηθεί και τι διεξόδους μπορεί να βρει σ' έναν τόσο μικρό και εγκλωβιστικο χώρο ... Και επίσης πως μπορεί ένα μοναχικό σώμα να αγκαλιάσει τους θεατές...

Τι σας προβλημάτισε περισσότερο στην προσωπικότητα της ηρωίδας όταν διαβάσατε πρώτη φορά το κείμενο;
Η πίστη της... Η εμμονική της πίστη σ' αυτόν τον "παλιό" έρωτα ... Η προσκόλληση της σε έναν έρωτα "φάντασμα". Είναι μια γυναίκα που έχει ζήσει για πολύ λίγο την ευτυχία. Με αυτή την "μικρή" ανάμνηση ευτυχίας ζει όλη την υπόλοιπη ζωή της. Δεν είναι σπάνιο στους σημερινούς καιρούς;

«Πρέπει να είναι χειμώνας. Για να μπορώ να φανταστώ μιαν άνοιξη». Κατά πόσο αυτός ο έρωτας επηρέασε την ψυχική της κατάσταση και τη ζωή της γενικότερα;
Φαντάζομαι αυτή την γυναίκα, μέχρι να έρθει αυτή η μέρα της "συνάντησης" με αυτόν τον άντρα να ζει σε ένα τοπίο απολύτως στεγνό. Σε μια εποχή ξηρασίας. Μια εποχή όμως χωρίς καθόλου τις εναλλαγές των εποχών. Γι' αυτό και επικαλείται τις υγρασίες, τις βροχές ... Θα περάσει μέσα από τον χειμώνα για να συναντήσει στο τέλος την Άνοιξη.

Ποιες είναι οι ιδιαιτερότητες του ανεβάσματος ενός μονολόγου (από σκηνοθετικής κι ερμηνευτικής άποψης) όπου δεν υπάρχει θίασος στη σκηνή;
Η έλλειψη των ματιών των άλλων ανθρώπων. Δεν έχει κανείς που να ακουμπήσει το βλέμμα του ... Όσον αφορά το ερμηνευτικό κομμάτι. Για το σκηνοθετικό θα έλεγα πως η ιδιαιτερότητα του είναι να είσαι ταυτόχρονα μέσα και έξω από το κείμενο αυτό, πράγμα που πολλές φορές σε βγάζει από τη συγκέντρωση σου... Δε νομίζω πως θα μπορούσα να κάνω κάτι χωρίς το βλέμμα του Δημήτρη του Μοθωναιου.

Αν σας ζητούσαμε να μιλήσετε με μουσικές γι’ αυτό το έργο, ποια θα ήταν τα κομμάτια που θα επιλέγατε οπωσδήποτε;
Σίγουρα αυτή τη στιγμή δεν μπορώ να φανταστώ την παράσταση αυτή χωρίς την μουσική του Δημήτρη του Μαραμη που από την αρχή υπήρξε σημαντικό δραματουργικό στοιχείο της παράστασης. Στην πραγματικότητα η μουσική του Δημήτρη συνομιλεί με την ηρωίδα.

Αν μιλούσα με άλλες μουσικές θα επέλεγα το Μπολερό του Ραβέλ. Γιατί μού δίνει την αίσθηση της επανάληψης, που "διαβάζω" στο κείμενο του Άκη Δήμου, καθώς και σε δυο άλλα κείμενα της Μάργκεριτ Ντυράς που έχουμε προσθέσει.

Ως θεατής ποιον γυναικείο μονόλογο έχετε απολαύσει περισσότερο στο θέατρο;
Έχω κατευχαριστηθεί βλέποντας τη Νένα Μεντή στην "Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου" και την Ελένη Κοκκίδου στην "Γυναίκα της Πάτρας".

*Ψάξε, ψάξε και θα τη βρεις:

-Από 22 Οκτωβρίο έως 8 Ιανουαρίου 2013 στον Κάτω Χώρο του θεάτρου Νέου Κόσμου

Θέατρο Του Νέου Κόσμου, Αντισθένους 7 και Θαρύπου

Κυριακή, Δευτέρα, Τρίτη. Ώρα έναρξης: 21.00

Κική Παπαδοπούλου