Μια γυναίκα κάθεται ανάμεσα μας στο φουαγιέ και αρχίζει να μιλάει για τη σημερινή κατάσταση και πολλές στιγμές πιάνεις τον εαυτό σου να ξεχνιέται από την φυσικότητα και την ειλικρίνεια της που παρασύρεσαι και πας να της απαντήσεις. Όλοι καθόμαστε γύρω της σιωπηλοί και την παρακολουθούμε να ξεκινάει την ιστορία της, μας ξεγελάει πως ερμηνεύει ένα θεατρικό κείμενο και την ακολουθούμε μέχρι το δωμάτιο της αναγκαίας και σπαρακτικής της "Αναγνώρισης".
Ο Άκης Δήμου μπορεί να κρύβεται πίσω από τις λέξεις της, αλλά είναι αδύνατο να μην εμφανιστεί τη στιγμή που βουρκώνεις και ψάχνεις το πακέτο με τα τσιγάρα ακόμα κι αν δεν είσαι καπνιστής. Πάντα θα σκέφτεσαι πως το καταφέρνει να ψάχνεις τα διάσπαρτα κομμάτια σου στο θέατρο όταν οι ιστορίες του φτάνουν στο σημείο του τερματισμού. Έτσι κι εδώ, ο Κάτω Χώρος στο θέατρο του Νέου Κόσμου ακούει τις καρδιές να χτυπούν πιο δυνατά μέχρι να σπάσουν και τους ψιθύρους που λένε πως κάθε λέξη σε πετυχαίνει στις πιο ευαίσθητες χορδές σου.
Εφτά χρόνια φαγούρα είναι η γνωστή κλισέ φράση αλλά για εκείνη ήταν ένας εφτάχρονος ολέθριος έρωτας που δεν υπολόγιζε κάποια που τ’ όνομα της σήμαινε αστέρι και ήταν πάντα άνοιξη, χωρίς αλκοολ και μοναχικά απογεύματα. Η Γιώτα Φέστα μονολογεί και ψυγορραγεί ανάμεσα στις ενοχές τις και σε σκιές-φαντασματα μπροστά από στους γκρίζους, ξεχασμένους τοίχους, γεμάτους αναμνήσεις αγάπης οι οποίοι σταδιακά νιώθεις ότι θα την κλείσουν μέσα τους.
Σκηνοθέτησε τον εαυτό της με τη βοήθεια του Δημήτρη Μοθωναίου μελετημένα και με πολύ εύστοχο τρόπο γιατί κράτησε μερικά από τα σημαντικότερα στοιχεία του κειμένου και σε συνδυασμό με τις μουσικές παρεμβολές του Δημήτρη Μαραμή, δημιούργησαν το κλίμα της τρομαχτικής απομόνωσης που επικρατεί στην ταραγμένη ψυχοσύνθεση της πρωταγωνίστριας.
Τα σκηνικά είναι ανύπαρκτα αλλά η ένταση των συναισθημάτων είναι τόσο επιβλητική που πνίγει τη σκηνή αλλά όχι τη Φέστα η οποία δεν πιάστηκε από το δόλωμα της υπερβολικής ερμηνείας φτάνοντας σε γκροτέσκο σημεία. Αντιθέτως, μέσα από την παραστατικότητα της, την εξαιρετική ικανότητα της να ρίχνει την ηρωίδα της στα πατώματα και να την σηκώνει αμέσως μπροστά από παράθυρα που δείχνουν σε παλιές στιγμές ευτυχίας και τις εκρήξεις της, κορύφωσαν έναν από τους πιο φορτισμένους θεατρικούς μονολόγους που έχουμε δει. Και τον συμπύκνωσαν στην ατάκα της, «Όλα τα λόγια μας, φιλιά».
Κική Παπαδοπούλου
