Πρόκειται για το «Ο περιπλανώμενος» (The Wanderer) που μπορεί να εκδόθηκε 65 χρόνια πριν - το μακρινό 1949- αλλά η μαεστρία του συγγραφέα το έχει καταστήσει απολύτως διαχρονικό. Ουσιαστικά πρόκειται για τη συνέχεια του προηγούμενου έργου του ονόματι «The Adventurer» ( ελληνικός τίτλος «Ο Άγγελος του Βορρά») με πρωταγωνιστή τον Φιλανδό Μιχαήλ, ο οποίος στην προσπάθεια του να βρει κάποιο νόημα στην ζωή του ξεκινάει ένα ταξίδι με προορισμό τους Άγιους Τόπους. Δεν φτάνει όμως ποτέ γιατί ένα σωρό απρόοπτα και περιπέτειες που θα ξεπηδήσουν από τις σελίδες του βιβλίου θα παρασύρουν τις τύχες του σε τελείως «αχαρτογράφητα νερά».
Όπως κάθε ιστορικό μυθιστόρημα που σέβεται τον εαυτό του, έτσι και ο "Περιπλανώμενος" περιλαμβάνει όλο το πακέτο συγκινήσεων που περιμένει ο αναγνώστης : έρωτες, μάχες, δολοπλοκίες, ταξίδια σε Ανατολή και Δύση του 17ου αιώνα. Όλα αυτά βέβαια υφασμένα σε ένα πάρα πολύ ακριβές περιβάλλον και πιστά αναγεννημένο από την πένα του μεγάλου Βαλτάρι, όπου δεν υπάρχουν εξωραϊσμένοι ήρωες ή αγιοποιημένοι χαρακτήρες, αλλά άνθρωποι με ότι αυτό συνεπάγεται.
Σίγουρα, το εν λόγω μυθιστόρημα δεν φτάνει στο επίπεδο του «Ιωάννης Άγγελος», αλλά πρόκειται για ένα βιβλίο που θα γοητεύσει και θα χαρίσει ωραίες καλοκαιρινές αναγνώσεις..
Κλείνοντας, παραθέτουμε από το οπισθόφυλλο του βιβλίου λίγες γραμμές για σας βάλει στο κλίμα ο ίδιος ο Βαλτάρι: Η Ευρώπη του 16ου αιώνα ήταν ένα απέραντο πεδίο μάχης, όπου οι άνθρωποι σφάζονταν για την πολιτική και τη θρησκεία. Αγανακτισμένοι, αηδιασμένοι, είπαμε να αναζητήσουμε τη γαλήνη της ψυχής μας στους Άγιους Τόπους. Και πέσαμε στα χέρια των πειρατών του Μπαρμπαρόσα. Καθώς ο Σταυρός μας είχε εγκαταλείψει, αποφασίσαμε να ακολουθήσουμε το Μισοφέγγαρο. Κι έτσι εγώ, ο Μιχαήλ από τη Φινλανδία, κι ο αδελφός μου, ο Ανδρέας, βρεθήκαμε στο Αλγέρι, στην Κωνσταντινούπολη, στη Βούδα. Ακολουθήσαμε τις ορδές του Σουλεϊμάν του Μεγαλοπρεπούς στην πολιορκία της Βιέννης και πολεμήσαμε στο πλευρό των μουσουλμάνων πειρατών, όταν ο αυτοκράτορας Κάρολος πολιόρκησε το Τούνεζι. Εκεί που τα κανόνια μούγκριζαν και οι ετοιμοθάνατοι βογκούσαν και ούρλιαζαν, εκεί που ο Σταυρός και το Μισοφέγγαρο χτυπιόνταν σε μάχη θανάσιμη, που έκρινε την τύχη Ανατολής και Δύσης, εκεί αντρώθηκε κι ωρίμασε η σκέψη και η ψυχή μου. Μα πάντα, είτε στις όχθες του Βοσπόρου βρισκόμουν είτε στις πεδιάδες της Ουγγαρίας είτε στα παλάτια της Βαγδάτης, η προδοσία σερνόταν πίσω μου με τη μορφή της Τζούλιας, της Ιταλίδας γυναίκας μου με τη διαβολική ομορφιά και τα παράταιρα μάτια, που είχε κατορθώσει να γίνει η λατρεμένη του χαρεμιού της Κωνσταντινούπολης. Και τώρα, κυνηγημένος, προγραμμένος χάρη σ' αυτήν και παραπεταμένος σ' αυτόν τον μεντρεσέ των ντερβίσηδων, εδώ στο Κάιρο, κάθομαι και ξεκουκίζω το κομπολόι της περασμένης μου ζωής. Χάντρα τη χάντρα.
Γ.Ο
