Και για να κάνουμε την ερώτηση λίγο πιο δύσκολη, πιστεύετε πως αυτοί οι πέντε ηθοποιοί θα μπορούσαν να ανεβάσουν ολόκληρη την Οδύσσεια του Ομήρου, χωρίς κοστούμια, εφέ και φωτισμούς; Όχι δεν πρόκειται περί υπερεαλιστικού αστείου υψηλής κουλτούρας, αλλά για την ρεαλιστική πραγματικότητα της Σοφίας Πάσχου και της ομάδας Patari Project που έχουν αποφασίσει να κάνουν τα αδύνατα δυνατά αφήνοντάς μας με το στόμα ανοιχτό….
Γι’ αυτό και φέτος αποφάσισαν να οργίσουν τον Ποσειδώνα και να μας ταξιδέψουν στις ανταριασμένες θάλασσες του Ομήρου, εκεί που ο ταλαίπωρος Οδυσσέας ψάχνει να βρει την Ιθάκη του κάνοντας στάση στο νησί των Φαιάκων, της Καλυψούς, του Κύκλωπα, των Λωτοφάγων και της Κίρκης, εκεί όπου δέθηκε στο κατάρτι του πλοίου του για να μην υποκύψει στις φωνές των Σειρήνων και εκεί όπου με περίσσιο θάρρος αντιμετώπισε τη Σκύλα και τη Χάρυβδη. Μέχρι που οι σύντροφοί του άνοιξαν τον ασκό του Αιόλου… Και όλα αυτά μάς τα διηγούνται μέσα σε μία μόνο ώρα με μοναδικούς αρωγούς το σώμα, τη φαντασία και το ταλέντο τους. Και οι πέντε ηθοποιοί συντονίζονται με μια αδιόρατη ομαδική σωματική ενέργεια, μια ενέργεια που τα ντεσιμπέλ της ηχούν εκκωφαντικά και αγγίζουν από τα πρώτα λεπτά το κοινό δίνοντας σάρκα και οστά στο παραμύθι των… παραμυθιών, στην Οδύσσεια.
Η Σοφία Πάσχου κέρδισε ένα πολύ δύσκολο στοίχημα, καθώς έθεσε στο επίκεντρο της σκηνοθετικής της ματιάς τις πτυχές του χαρακτήρα του ομηρικού ήρωα. Αυτές ακριβώς τις πτυχές κατάφερε να αποδομήσει, παραδίδοντάς μας έναν Οδυσσέα στο ντιβάνι της ψυχανάλυσης. Είναι ίσως, η πρώτη φορά που καταφέραμε να συνειδητοποιήσουμε την τόσο πολυεπίπεδη προσωπικότητά του ήρωα και σ΄αυτό συνέβαλε καθοριστικά το πανέξυπνο δόσιμο της σκυτάλης του χαρακτήρα του από το έναν ηθοποιό στον άλλο.
Δεν υπάρχουν λόγια να περιγράψουμε τη δυναμική των πέντε ηθοποιών της παράστασης (Γιάννης Γιαννούλης, Μιχάλης Κουμαριανός, Θεοδόσης Κώνστας, Σάντυ Σπυρίδη, Εριφύλη Στεφανίδου) που έδωσαν τον καλύτερο τους εαυτό πάνω στην πλατφόρμα της παράστασης και χωρίς κανένα απολύτως εφέ, μας έκαναν να πιστεύουμε πως βλέπουμε την πιο ακριβή θεατρική υπερπαραγωγή μεταφέροντάς μας σε κόσμους μαγικούς.
Καλύτερη στιγμή της παράστασης; Αν και η επιλογή είναι εξαιρετικά δύσκολη, μάλλον θα ξεχωρίσουμε τη στάση του Οδυσσέα και των συντρόφων του στο νησί των Λωτοφάγων, καθώς οι αντιδράσεις τους στη βρώση των Λωτών ήταν πραγματικά απολαυστικές.
Αξίζει να δει κάποιος την παράσταση αυτή; Ασυζητητί. Γιατί είναι σπάνιο να βλέπεις τη δουλειά μιας ομάδας που έχει βρει την Ιθάκη της….
Γεωργία Οικονόμου
