Ενα όμορφο παλικάρι, ο Νίκος, παντρεύεται μια μεγαλύτερή του γυναίκα, τη Βεργινία, η οποία αρρωσταίνει βαριά. Μια όμορφη κοπέλα, μόλις 16 ετών, η Λιόλια, έρχεται να βοηθήσει με τις δουλειές του σπιτιού. Ο Νίκος την ερωτεύεται, η Βεργινία το αντιλαμβάνεται και γρήγορα πεθαίνει. Ο Νίκος παντρεύεται τελικά τη Λιόλια, η οποία γεννά ένα παιδί ίδιο με τη Βεργινία, που γρήγορα πεθαίνει. Η συνέχεια της ιστορίας είναι ακόμα πιο σκοτεινή… Κάπως έτσι, τα σώματα που αγαπήθηκαν, τα μαραμένα αίματα και οι παντοτινοί όρκοι συναντιούνται ξανά στην ανάγνωση της bijoux de kant στο σκληρό φως του νέου αιώνα….
Ο Γιάννης Σκουρλέτης και η Γλυκερία Μπασδέκη πέτυχαν κάτι που εκ πρώτης όψεως φαινόταν ακατόρθωτο. Έδωσαν σάρκα και οστά σε μια «ιστορία απλή και λυπητερή - γιατί απλή και λυπητερή είναι η ζωή», όπως αναφέρει και ο ίδιος ο Κωνσταντίνος Χρηστομάνος. Την μετέφεραν στο σήμερα, της έδωσαν φρέσκια πνοή, την εμβόλισαν με αέρα του 21ου αιώνα και ανέδειξαν όλα τα σημεία της με προεξάρχον αυτό του κοσμογονικού, του συμπαντικού έρωτα. Τι να πρωτοσημειώσουμε: Την γάργαρη γλώσσα που προσέδωσε στο κείμενο η Γλυκερία Μπασδέκη, μια γλώσσα που έρρεε αγόγγυστα, τόσο παραστατική και εικονοπλαστική, τόσο ατμο σφαιρική και συνάμα τόσο ηθογραφική ή τους εμπνευσμένους συμβολισμούς που επέλεξε ο Γιάννης Σκουρλέτης; Αφενός μεν ο δεσπόζων τάφος με το νωπό ακόμη χώμα και τα φρέσκα γαρύφαλλα στο κέντρο της σκηνής -ο χώρος όπου κυλιόντουσαν σπαρακτικά οι πρωταγωνιστές της ιστορίας- αφετέρου δε το διάφανο τούλι που χώριζε τον κόσμο των ζωντανών και των νεκρών έμοιαζαν να έχουν ξεπηδήσει από την τραγική ιστορία του Χρηστομάνου.
Ατμοσφαιρικές, αρμονικές και πολύ ενδιαφέρουσες οι μουσικές επιλογές του Κώστα Δαλακούρα έδωσαν στην παράσταση ένα έντονα Αθηναϊκό νοσταλγικό στίγμα.
Η Λένα Δροσάκη ήταν σαρωτική στο ρόλο της Λιόλιας. Με αριστοτεχνική σωματικότητα «κέντησε» την ερμηνεία της, ισορρόπησε άριστα στις ποικίλες ψυχολογικές μεταπτώσεις της ηρωίδας της και μας κέρδισε ολοκληρωτικά. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε πως αυτή η ηθοποιός τιμήθηκε φέτος με την καρφίτσα της Μελίνας Μερκούρη. Εξαιρετικός στο ρόλο του Νίκου και ο Δημήτρης Μοθωναίος, κατάφερε να προσδώσει στον ήρωά του μία ξεχωριστή εσωτερικότητα, τον ακολούθησε στις αναπνοές του, στα σπαρταρίσματα του κορμιού του και μας παρέδωσε ένα άριστο ψυχογράφημά του. Στα ίδια επίπεδα κινήθηκε και η εύθραυστη ερμηνεία της Κατερίνας Μισιχρόνη στο ρόλο της Κερένιας Κούκλας. Ένα επίπεδο πιο κάτω, αλλά αξιοπρεπής η ερμηνεία της Μαίρης Συνατσάκη στο ρόλο της Βεργινίας. Η γνωστή παρουσιάστρια –που έχει κάνει σπουδές υποκριτικής- κατέβαλλε μία αξιοπρόσεχτη ερμηνευτική προσπάθεια, αλλά είχε την «ατυχία» να βρίσκεται δίπλα σε εξαιρετικά ταλαντούχους ηθοποιούς. Αυτό συνετέλεσε στο να γίνουν ευδιάκριτες τόσο οι κινησιολογικές αδυναμίες της όσο και η απειρία της στην απόδοση της εσωτερικής ψυχικής έντασης της ηρωίδας της και στον έλεγχο των αντικρουόμενων συναισθημάτων της.
Τελικά αξίζει να δει κάποιος το Αχ; Και βέβαια ναι. Είναι από τις λίγες φορές που κείμενα άγνωστα στο ευρύ κοινό, αλλά καθαρόαιμα ελληνικά, αναδεικνύονται με τέτοιο τρόπο μέσω μιας αληθινά εμπνευσμένης προσέγγισης.
Γεωργία Οικονόμου
[email protected]
