Κάπως έτσι οι «Μικρές Αλεπούδες» της Σαουμπίνε, υπό την σκηνοθετική μπαγκέτα του Τόμας Οστερμάϊερ, κατέλαβαν την οδό Πειραιώς και νιώσαμε πως μία άλλη μια καλή παράσταση ξεκινά, αλλά και κάπως έτσι μας επανασυστήθηκε το έργο του 1941 της Λίλλιαν Χέλλμαν.
Η Αμερικανίδα συγγραφέας και κοινωνική ακτιβίστρια μέσω του έργου αυτού στηλιτεύει μέσα από τις μηχανορραφίες μιας αδίστακτης ηρωίδας - παμπόνηρης «αλεπούς»- την απληστία μιας παρηκμασμένης κοινωνίας, που ταυτίζει την ευτυχία με το κυνήγι του χρήματος.
Ο αγαπημένος διεθνούς φήμης Γερμανός σκηνοθέτης μετέφερε τη δράση του έργου, από τον αμερικανικό Νότο των αρχών του περασμένου αιώνα, στο σήμερα με πολύ εύστοχο τρόπο. Χρησιμοποιώντας ένα άχρονο μινιμαλιστικό σκηνικό μ’ ένα σαλόνι, ένα πιάνο με ουρά, μία εξαιρετικά ψηλή σκάλα και σύγχρονους εμφανισιακά ήρωες διαπέρασε με το νυστέρι του ρεαλισμού την επιφάνεια των πραγμάτων και αποκάλυψε την εσωτερική ζωή των προσώπων και την επίδραση του οικονομικού ανταγωνισμού στις ανθρώπινες συμπεριφορές.
Στην οικογένεια των Χάμπαρντ όλα ξεπουλιούνται, όλα θυσιάζονται στο βωμό του χρήματος. Όλοι πατούν –ακόμη και κυριολεκτικά- επί πτωμάτων στο όνομα του κέρδους, αψηφώντας συγγένειες, ηθικές αρχές και αξίες. Αδέλφια «σφάζονται» μεταξύ τους για τα οικονομικά, απωθημένα του παρελθόντος βγαίνουν στο φως, κρυμμένα συναισθήματα και αισθήματα αποκαλύπτονται. Και όλα αυτά χωρίς ιδιαίτερους σκηνοθετισμούς και φιοριτούρες. Όχι, ο Οστεμάγιερ δεν επέλεξε να μας εντυπωσιάσει και να μας συγκλονίσει με την παράσταση αυτή. Επέλεξε έναν πιο ήρεμο σκηνοθετικά τρόπο και στηριζόμενος απόλυτα στις εκπληκτικές ερμηνείες όλων ανεξαιρέτως των ηθοποιών μάς παρέδωσε το απόλυτο ψυχογράφημά τους. Μας έβαλε μέσα στο «σπίτι» των Χάμπαρντ, να παρακολουθούμε από την κλειδαρότρυπα όλα τα τεκταινόμενα γύρω από την απληστία και το κέρδος. Αυτό συνετέλεσε στο να «παίζει» μέσα μας η παράσταση ακόμη και μέρες μετά.
Η Νίνα Χος στο ρολο της Ρεγγίνας ήταν η απόλυτη …αλεπού. Μας καθήλωσε με τη σαγηνευτικά επικίνδυνη ερμηνεία της και πραγματικά μας άφησε σύξυλους να την κοιτάμε στην εκ προ μελέτης δολοφονία του συζύγου της. Το ίδιο συγκλονιστική ήταν και η Ουρσίνα Λάρντι στο ρόλο της άτυχης γυναίκας που παρασύρθηκε, πλανεύτηκε και παντρεύτηκε ένα από τα αδέλφια Χάμπαρντ. Εξίσου καθηλωτικός ήταν και ο Τόμας Μπάντινγκ στο δυναμικό και καθοριστικό ρόλο του Χόρας, του ανθρώπου που μπήκε εκ των υστέρων στο βρώμικο αυτό κερδοσκοπικό παιχνίδι εκδίκησης, προσπαθώντας να πάρει τη δική του… εκδίκηση.
Αξιζε να δει τελικά κάποιος την παράσταση αυτή; Εννοείται, οι παραστάσεις της Σαουμπίνε αποτελούν πάντα must και οι Μικρές Αλεπούδες σίγουρα δεν αποτελούν… εξαίρεση.
Γεωργία Οικονόμου
[email protected]
