Πρόκειται για το ομώνυμο μικρής έκτασης και όχι και τόσο γνωστό διήγημα του Γιάννη Σκαρίμπα που δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά το 1948 κ έκτοτε αναδημοσιεύτηκε και συμπεριλήφθηκε σε μεταγενέστερες συλλογές διηγημάτων, με κάποιες αλλαγές τόσο στην έκτασή του, με την προσθήκη νέων κωμικών σκηνών, όσο και στο λεξιλόγιό του.
Η υπόθεση; Στην ταβέρνα του Πάτα κάνει την εμφάνισή του ένας πολύ όμορφος νεαρός που συστήνεται ως λοστρόμος του κότερου «Τζούλια Δεπάνου» που έχει αράξει προσωρινά στο λιμάνι της Χαλκίδας. Η εξωπραγματική ομορφιά του λοστρόμου πυροδοτεί διφορούμενα σχόλια στην ταβέρνα κι ένα θερμό επεισόδιο θα αποτελέσει την αφορμή για να συνδεθεί ο ήρωας του έργου με το πρόσωπο του λοστρόμου. Στόχος του συγγραφέα είναι η εκτροπή της ιστορίας προς το παράδοξο.
Δεν είχα διαβάσει εκ των προτέρων το διήγημα, ούτε ποτέ είχα ακούσει κάτι γι΄αυτό. Βλέποντας, όμως, τη θεατρική του εκδοχή το λάτρεψα και θαύμασα το γεγονός πως μία νέα θεατρική ομάδα όχι μόνο ανακάλυψε αυτό το μικρό λογοτεχνικό διαμάντι και θέλησε να το μεταφέρει στο σανίδι, αλλά ότι το έκανε με τρόπο τόσο εύστοχο διατηρώντας ακέραια τη «δυσπρόσιτη» γλώσσα του. Η επιλογή αυτή της ομάδας να μην πειράξει στο ελάχιστο τη γλώσσα του κειμένου ήταν τελικά και το «κλειδί» της επιτυχίας της. Μπορεί διαρκώς να χάνεσαι στα λεκτικά καθαρευουσιάνικα «μαργαριτάρια» και στις δαιδαλώδεις ασυνταξίες των λεγομένων των ηρώων, όμως με κάποιον αλλόκοτο τρόπο, αυτό γίνεται το κύριο όχημα που από το πρώτο κιόλας πεντάλεπτο εθίζεσαι και «εισβάλλεις» στον αλλόκοτο κόσμο των ηρώων του που ακροβατούν ανάμεσα στον ρεαλισμό και το σουρεαλισμό.
Η Ειρήνη Φαναριώτη και η ομάδα της κατάφεραν με ελάχιστα σκηνικά μέσα να καταδυθούν στον πυρήνα του έργου μέσω τριών εκφάνσεων του ίδιου ουσιαστικά ανθρώπου και να θίξουν ζητήματα, όπως η φιλία, ο έρωτας και κυρίως ο αποχωρισμός και η απατηλή εικόνα που πολλές φορές έχουμε για την πραγματικότητα. Οι ηθοποιοί άλλοτε αφενός μεν μέσα από τους λόγους – μονολόγους τους αφετέρου δε μέσω της έξοχης σωματικοποίησης των συναισθημάτων τους χρωμάτισαν με ξεχωριστό χιούμορ όλα τα αόρατα νήματα που μας συνδέουν με το χθες. Και οι τρεις τους ήταν εξαιρετικοί με προεξάρχουσες την Ειρήνη Φαναριώτη και την Ειρήνη Μπουντάλη που είχαν έξοχες κορυφώσεις στις ερμηνείες τους. Ακολούθησε ο Αρης Λάσκος με εκφραστικά μέσα σαφώς πιο δουλεμένα από τους περσινούς «Μεγάλους Δρόμους».
Αξίζει να δει κάποιος την παράσταση; Νομίζω πως επιβάλλεται να τη δει και να την ξαναδεί. Πιστέψτε μας, μία φορά δεν θα σας είναι αρκετή. Αλλωστε διαρκεί μόλις μία ώρα…
Γεωργία Οικονόμου
