Η ιστορία αφηγείται τη σκοτεινή, βαθιά συγκινητική και ταυτόχρονα χιουμοριστική ιστορία της οικογένειας Γουέστον, οι ζωές των μελών της οποίας αποκλίνουν μέχρι τη στιγμή που μια οικογενειακή κρίση, η εξαφάνιση του πατέρα, θα τους φέρει πίσω στο πατρικό τους σπίτι. Οι τρεις κόρες της οικογένειας, μαζί με την ψυχολογικά ασταθή μητέρα τους και την οικογένεια της, επίσης, ασταθούς αδελφής της πασχίζουν να ξεπεράσουν την κρίση αλώβητοι. Όταν όμως στρώνεται το οικογενειακό τραπέζι, όλα τίθενται επί τάπητος και η μάχη αρχίζει για τα καλά: κρυμμένα μυστικά αποκαλύπτονται, ανομολόγητα πάθη αναζωπυρώνονται, παλιές έχθρες βγαίνουν στην επιφάνεια, προσβολές ανταλλάσσονται και απειλές εκτοξεύονται.
Ο πολυπράγμων φέτος Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης – αυτήν την περίοδο παίζονται στη θεατρική Αθήνα τέσσερις παραστάσεις που έχει σκηνοθετήσει- έχει αποδείξει και στο παρελθόν πως μπορεί να σκηνοθετεί και μάλιστα πολύ καλά. Ιδιαίτερη αδυναμία τελευταία δείχνει σε έργα που εμβαθύνουν στις ανθρώπινες σχέσεις και που χαρακτηρίζονται από έντονη βιτριολική διάθεση και μια ιδιάζουσα… χαρμολύπη (Ο Θεός της Σφαγής, Για όνομα, Δεύτερη Φωνή). Στον Αύγουστο δεν παρεκκλίνει. Θέτει στο μικροσκόπιό του τα ήθη και τα πάθη μιας καθαρόαιμης αμερικανικής οικογένειας παίρνοντας το ρίσκο να τη μεταφέρει αυτούσια επί ελληνικού εδάφους. Με τη σκηνοθετική του οπτική καταφέρνει να ακροβατήσει και τελικά να ισορροπήσει με δεξιοτεχνία ανάμεσα στο δράμα και τη μαύρη κωμωδία αποδίδοντας τη σκληρότητα και τη δραματικότητα των χαρακτήρων του από τη μία πλευρά, μια χιουμοριστική με τραγικές διάστασεις διάθεση από την άλλη. Κάτι ωστόσο δεν λειτούργησε όπως θα έπρεπε και δεν συμπαρασυρθήκαμε στο βαθμό που θα θέλαμε στα πάθη της δυσλειτουργικής αυτής οικογένειας ανασύροντας από μέσα μας δικές μας οικογενειακές μνήμες και βιώματα. Αφενός μεν το επιβλητικό σκηνικό της Αθανασίας Σμαραγδή -που συνέθετε ένα σκελετό σπιτιού- δε δημιούργησε την κατάλληλη ατμόσφαιρα και δεν ήταν αρκετά λειτουργικό, καθώς πολλές φορές νιώσαμε πως τα γυμνά δοκάρια «κατάπιναν» τους πρωταγωνιστές και δεν τους παρείχαν τον κατάλληλο χώρο, αφετέρου η ερμηνευτική ομάδα ήταν μεν δυνατή, δεν είχε βρει έναν ικανοποιητικό ρυθμό και την απαιτούμενη χημεία.
Η Θέμιδα Μπαζάκα στο ρόλο της αυταρχικής και δυναμικής μητέρας άργησε λίγο να «ζεσταθεί» και να ισορροπήσει ερμηνευτικά στον δύσθυμο ψυχισμό της αμετακίνητης και αμετανόητης, εξαρτημένης από τα χάπια Βάιολετ. Έτσι, αρχικά επιδίδεται σε μία αδικαιολόγητα νευρωτική ερμηνεία, αλλά στο δεύτερο μέρος δίνει ένα συγκλονιστικό ερμηνευτικό κρεσέντο που κόβει την ανάσα. Εξαιρετική στις εξάρσεις της η Μαρία Πρωτόπαππα στο ρόλο της πρωτότοκης κόρης που έχει πλαστεί καθ' ομοίωσιν της μητέρας της και γι΄αυτό και παίρνει την σκυτάλη της οικογενειακής εξουσίας όταν αυτή κρίνεται ανίκανη. Η Βίκυ Βολιώτη και η Μαρίνα Ασλάνογλου έδωσαν άχρωμες αρχικά ερμηνείες στου ρόλους των δυο έτερων αδελφών, ωστόσο, είχαν κάποιες καλές στιγμές στο δεύτερο μέρος. Η Μαρία Κατσιαδάκη αδικήθηκε από την εξωτερική της μεταμόρφωση (που θύμιζε την αντίστοιχη ηρωίδα στη διάσημη κινηματογραφική ταινία) και περισσότερο μας δημιούργησε μια αίσθηση καρικατούρας, παρά μας έπεισε υποδυόμενη την αδελφή της Βάιολετ. Από τους άνδρες, ξεχωρίσαμε τον Κώστα Ανταλόπουλο στο ρόλο του συζύγου της Πρωτόπαππα, που έδωσε μία υπογείως δυναμική ερμηνεία που μας κέρδισε. Συμβατικός, αλλά στηριγμένος στα καλά εκφραστικά του μέσα ο Νίκος Αλεξίου, στιβαρός ο Αλέξανδρος Μυλωνάς στο ρόλο του θείου και ανισοβαρής ο Θύμιος Κούκιος στο ρόλο του ερωτευμένου με την πρώτη του ξαδέλφη νεαρού.
Αξίζει να δει κάποιος τον Αύγουστο; Ναι, γιατί παρά τις επιμέρους αδυναμίες της, η παράσταση αυτή είναι δυνατή στο σύνολό της και πετυχαίνει τελικά το στόχο της. Σκιαγραφεί με γλαφυρότητα το πορτρέτο της σύγχρονης οικογένειας καταδεικνύοντας τη νοσηρότητα των σχέσεων των μελών της και τη βαθιά της δυσλειτουργικότητα.
Γεωργία Οικονόμου
[email protected]
