ΠΡΙΝ ΠΑΣ

ΤΗΛΕΦΩΝΟ: 210-92.26.975 & 210-92..39.031
ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ: Φραντζή & Θαρύπου 37, Ν. Κόσμος
ΗΜΕΡΕΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΣ: Πέμπτη-Σάββατο
ΕΝΑΡΞΗ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΟΣ: Καθημερινά: 23:00

ΤΙΜΕΣ
Εισιτήριο: 10 ευρώ
Φιάλη Ουίσκι: 130 ευρώ (κομπλέ)
Φιάλη Κρασί: 65 ευρώ (κομπλέ)
Ποτό στο τραπέζι: 25 ευρώ και 10 ευρώ το 2ο ποτό
Ποτό στο μπαρ: 5 ευρώ


Ημουν κι εγώ εκεί...
"Χρειάζεται ένα θαύμα εδώ δε γίνεται αλλιώς
τα πάνω να 'ρθουν κάτω και τα πίσω να 'ρθουν μπρος"
Πολύ σωστό μου ακούστηκε αυτό το καινούργιο τραγουδάκι που λένε στην αρχή του προγράμματος οι τρεις αμετανόητοι-να 'ναι-καλά-ροκάδες.
"Χρειάζεται ένα θαύμα εδώ δε γίνεται αλλιώς
αυτά που μας βαραίνουν να καούν -μα πες μου πως"
Αν κρίνω από όσα άκουσα το Σάββατο από τις έντεκα μέχρι τις τρεις το πρωί, το "πώς" μάλλον το έχουν βρει στο Σταυρό αυτές τις μέρες, διότι εμένα κάποια από όσα με βάραιναν τελευταίως μου τα έκαψαν εδώ -έστω και για μια νύχτα μόνο. (Τους ευχαριστώ γι' αυτό).
"Λίγο φως θέλω μόνο λίγο φως
και θα γίνει το σκοτάδι μου ουρανός"
Ε, τώρα μου βάζουν δύσκολα, διότι προς τα πού να σου πω να κοιτάξεις και να μη σκιαχτείς;
Από τη Δύση του Μπους μέχρι το Βόρειο Πόλο του Χρήστου Πάζη ("Χαλαρά"), κι από το νοτιότερο Γαλαξία του σύμπαντος των Α.Τ.Ι.Α.-FameStory-Τατιάνας μέχρι την Ανατολή της Παλαιστίνης και του Ιράκ όλα ένα πήχτρα μαύρο είναι.
Οπότε κοίταξα κι εγώ ευθεία μπροστά μου τη σκηνή του ΣτΝ κι όταν είδα τα πρώτα μοβ και μπλε φώτα να ανάβουν, εδώ είμαστε είπα κι άνοιξα την καρδιά μου ν' ακούσει κάνα riffάκι από την κιθάρα, ελπίζοντας έτσι να έρθει στο ίσο της.
Ηρθε.

Η ζωή είναι μεγάλη μην την κάνεις καρναβάλι (Γ. Αγγελάκας/ΤΡΥΠΕΣ)
Ο Λαυρέντης Μαχαιρίτσας με την αμηχανία του χεριού στην τσέπη. Δίπλα ο Φίλιππος Πλιάτσικας που πολύ θα ήθελα να ξέρω τι σκέφτεται όταν είναι εμφανώς αλλού την ώρα που τραγουδάει.
Και πιο δίπλα ο εξωστρεφής και αγχωμένος Διονύσης Τσακνής που έκανε το μικρόφωνο να ζορίζεται κάθε τόσο και τις κοπέλες δίπλα μου να παίρνουν φωτιά από τα τραγούδια που τους έλεγε.
Μεταξύ τους οι τρεις αυτοί κύριοι έχουν γράψει μερικά από τα πιο όμορφα και εκρηκτικά και ερωτικά και λυρικά τραγούδια των τελευταίων δεκαετιών.
Μαζί, οι ίδιοι τρεις κύριοι, παρουσιάζουν ένα ροκ και "ροκ" πρόγραμμα γεμάτο δυναμικές στιγμές και τραγούδια που ακούς σπανίως πλέον σε live.
Ενα πρόγραμμα που ξεκινάει εκφράζοντας την αγωνία τους για την κατάσταση στον κόσμο σήμερα και προχωράει με τον πιο ωραίο.. χύμα τρόπο προς όλες τις κατευθύνσεις (όπως ακριβώς πρέπει να κάνει κάθε ροκάς που σέβεται τον εαυτό του).
Ετσι εδώ θα πας από το σουρεαλιστικό "μπανάκι-μανάκι" (Μου είπες να με τρίψεις/μα εσύ με έχεις γδάρει), στα πιο ερωτικο-τρυφερά ή ερωτικο-απελπισμένα τραγούδια των τριών, στο "Κουφάλες δεν ξοφλήσαμε" και στο Κομαντάντε Τσε Γκεβάρα πριν καλά-καλά καταλάβεις τι σε χτύπησε...
"Μου λες τα μάτια σου να μην τα αγαπώ
και να μην πάψω να πιστεύω στα δικά μου
μα αυτά τα μάτια όπου σταθώ κι όπου βρεθώ
τα έχω πίσω μου και μέσα και μπροστά μου"
Και
"Φταίνε τα τραγούδια που με πήραν απ' τον χέρι
κάτι στιχάκια σαλεμένων εραστών
μα εμένα τη στιγμούλα μου πίσω ποιος θα μου φέρει
εγώ ό,τι αγάπησε σ' εκείνη το χρωστώ"
Και
"Μ' άσπρο πανί θα ταξιδέψω
μικρό κορίτσι θα σε κλέψω
όσο αγαπάω μένω πίσω
όλο μ' αφήνεις να σ' αφήσω"
Το καλό νέο που έχω να σου πω είναι ότι το μόνο που θα σε 'χτυπήσει' όταν πας να τους δεις θα είναι οι κιθάρες και τα στιχάκια τους.
Κατάστηθα όμως.


Η καλύτερη στιγμή
Είναι η στιγμή που συνειδητοποιείς ότι δεν υπάρχουν "παλιά" τραγούδια -διότι μόνο τα κακά τραγούδια παλιώνουν (κι όποιος δεν το έχει καταλάβει αυτό ακόμη είναι πολύ βλάκας).
Αρα η "καλύτερη στιγμή" αυτού του προγράμματος είναι όλα του τα τραγούδια και ειδικότερα τα πιο "αναπάντεχά" του.
Ολα εκείνα που
"σου φέρνουν τρέλα σου φέρνουν ζάλη
απ' τις πατούσες ως το κεφάλι"
που λέει και το άσμα.

Πρόγραμμα:
Εκατο τοις εκατό τεστοστερόνη.
Εννέα άνδρες επί σκηνής, δηλαδή, οι οποίοι -ευτυχώς- δεν έχουν υποστεί καμία επεξεργασία ούτε αφαίρεσης λιπαρών, ούτε προσθήκης 'σταθεροποιητών', χημικών συντηρητικών ή χρωστικών ουσιών.
Πρόγραμμα-παράδεισος για αγόρια και κορίτσια που αρνούνται να καταναλώνουν ροκάδες Light με γεύση βατόμουρο.
Με κατανοείς ελπίζω.


Τελικά αξίζει να πάω;
Πρέπει να πας.
Για τα τραγούδια, για τις κιθάρες, για το χιούμορ, για τους τρεις πρωταγωνιστές και για όλους τους guests που εμφανίζονται με τα τραγούδια τους εδώ:
τον Dylan, τους Τρύπες, τον Γιάννη Αγγελάκα, τον Παύλο Σιδηρόπουλο, τους Τερμίτες, τον Θάνο Μικρούτσικο και τον Τριπολίτη με το συγκλονιστικό Ανεμολόγιό και την "τσούλα την ιστορία" τους, τους Κατσιμιχαίους, τον Κομαντάντε Τσε Γκεβάρα, τα παιδιά του Πολυτεχνείου και όσους έχουν ζήσει έρωτες-Τιτανικούς, παλιές αγάπες που έκαναν πίσω στα πιο μεγάλα θέλω ή ξέρουν τι θα πει σέρνομαι πίσω από το άρωμά της.
Κυρίως όμως πρέπει να πας γιατί αν δεν βάζεις κάθε τόσο το κεφάλι σου μέσα στον κάδο μιας ροκ μπάντας (να ξελεκιάζει) σε βλέπω σε λίγο να λες ότι η ομορφότερη βραδιά της ζωής σου ήταν η άτοκη.
Πολύ χάλι δηλαδή.


ΟΙ ΜΟΥΣΙΚΟΙ & ΟΙ ΗΧΟΙ:
1. Ακης Αμπραζής: μπάσο
2. Γιώργος Γιαννόπουλος: τύμπανα/κρουστά
3. Σπυρόπουλος Φίλιππος: τύμπανα/κρουστά
Να πω ότι παρά το γεγονός ότι το πρόγραμμα το είδα αροντάριστο (μόλις τη 2η μέρα παρουσίασής του) τα ρυθμικά του μέρη -τα οποία κρατούν οι τρεις ανωτέρω κύριοι- είναι εντυπωσιακά... κραταιά. Μπράβο τους λοιπόν.
4. Κωνσταντόπουλος Αλκης: δυναμικό και μελωδικό βιολί που παίζει και τρομπόνι (όχι πολύ καλά, αλλά δεν πειράζει) και μαντολίνο! Αήττητος συνδυασμός.
5. Γιάννης Τσόλκας: πλήκτρα, τα οποία κατά τόπους ακούστηκαν μελωδικότατα. Απ' ότι κατάλαβα όμως ο Γιάννης Τσόλκας εκτός από τα πλήκτρα κρατάει και τα.. μπόσικα εδώ και τα κρατάει επιτυχώς.
6. Καρασούλος Δημήτρης: ηλεκτρική κιθάρα.
Εδώ θέλω να σταματήσω για να ξεφορτώσω μερικά κοντέινερ γεμάτα "Αριστα δέκα με τόνο" γιατί αυτός ο νεαρός κύριος ήταν πααάρα πολύ καλός από την πρώτη μέχρι την τελευταία νότα που έπαιξε.
Και δεδομένου ότι το πρόγραμμα αυτό είναι ροκ (με τις καλύτερες έννοιες της λέξης) ο ήχος που παράγει Ο Δημήτρης Καρασούλος είναι καθοριστικός και εξαίσιος.
7. Μαθιέλης Περικλής: φώτα
8. Καραγιαννίδης Γιώργος & Χαριτίδης Τάσος: ήχος

Επειδή τελευταίως μ' έχει πιάσει μια μανία να κάνω την "έξυπνη" (ορκίζομαι ότι προσπαθώ να το κόψω αλλά στην άχαρη δουλειά που κάνω το εξυπνιλίκι είναι σαν το τσιγάρο, όσο το κόβεις τόσο πιο πολύ το κάνεις) πρέπει να πω επίσης και ότι: σε κάποια τραγούδια άκουσα τη μπάντα πιο "στρογγυλή" απ' όσο θα έπρεπε, σε κάποια άλλα πιο δυνατή απ' όσο άντεχαν (τα τραγούδια) και σε κάποια τρίτα πιο "αραχτή" από όσο ταιριάζει, για παράδειγμα, στο στίχο "Πες μου ποιο φόβο αγάπησες πάλι".
ΥΓ.
Γι αυτό το τραγούδι (ΤΡΥΠΕΣ/"Καινούργια ζάλη") θέλω, τώρα που γκρίνιαξα για τον ήχο και ηρέμησα, να ρίξω ένα μεγάλο χειροκρότημα στον Διονύση Τσακνή που επέλεξε να το βάλει στο πρόγραμμα. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά και άλλα τραγούδια που δυστυχώς ακούμε σπάνια σε προγράμματα.
Μπράβο για την επιλογή τους και για τον τρόπο με τον οποίο τα ερμήνευσε.

Γεωργία Λαιμού.
Ησουν κι εσύ εκεί; Πες μου τι είδες μ' ένα mail...: [email protected]