Τι: Jules Massenet: Θαΐς
Όπερα σε τρεις πράξεις και επτά σκηνές
Λιμπρέτο: Louis Gallet
Βασισμένο στην ομώνυμη νουβέλα του Anatole France
Με ελληνικούς υπέρτιτλους
Πότε: 7,8,10,13,14,15 Μαρτίου Αίθουσα Αλεξάνδρα Τριάντη
Η προπώληση των εισιτηρίων ξεκινά την Παρασκευή 13 Φεβρουαρίου

Μια από τις πιο ιδιαίτερες όπερες του Ζυλ Μασνέ, γραμμένη για μεγάλες φωνές, την Θαϊδα, παρουσιάζει στο κοινό του το Μέγαρο Μουσικής, σε σκηνοθεσία Αρνώ Μπερνάρ, σκηνικά Νίκου Πετρόπουλου και με δυο από τις πιο προικισμένες σοπράνο της εποχής μας, την Μαρλίς Πέτερσεν (7,10,13,15 Μαρτίου) και την Ελίζαμπεθ Φουτράλ (8,11,14 Μαρτίου) στον πρωταγωνιστικό ρόλο.
Το ρόλο του Αθαναήλ μοιράζονται ο βαρύτονος Άντονυ Μάικλς- Μουρ και ο Τζωρτζ Μόουζλυ, ο Αντώνης Κορωναίος ερμηνεύει τον Νικία, ο Χριστόφορος Σταμπόγλης είναι ο Παλαίμων και η Αλεξάνδρα Παπατζιάκου η Ηγουμένη Αλμπίνα. Τα κοστούμια φέρουν την υπογραφή της Κάρλα Ρικότι και οι φωτισμοί του Βινίτσιο Κέλι.

Το πόντιουμ της Ορχήστρας των Χρωμάτων θα μοιραστούν ο Μισέλ Πλασόν που θεωρείται αυθεντία στη διεύθυνση γαλλικής όπερας και ο μόνιμος αρχιμουσικός της Μίλτος Λογιάδης. Συμμετέχει η Χορωδία της ΕΡΤ.

Ο Μασνέ έγραψε την Θαίδα για τη ντίβα της εποχής, την Αμερικανίδα σοπράνο Σύμπιλ Σάντερσον και την παρουσίασε για πρώτη φορά τον Μάρτιο του 1894, στην Οπερά Γκαρνιέ, στο Παρίσι. Η μούσα του συνθέτη διέθετε φωνή που μπορούσε να ανταποκριθεί σε αυτόν τον εξαιρετικά δύσκολο και απαιτητικό ρόλο για αυτό και η όπερα αυτή αναδεικνύει τη λυρική της αξία όταν ερμηνεύεται από ξεχωριστές σοπράνο. Στην αμερικανική της πρεμιέρα, το 1907, ο ρόλος ανατέθηκε στην περίφημη λυρική τραγουδίστρια Μαίρη Γκάρντεν και για πολλά χρόνια ήταν ταυτισμένος μαζί της. Αργότερα τραγούδησαν τη Θαΐδα, η Κάρολ Νέμπλετ, η Αννα Μόφο, η Μπέβερλυ Σιλς, η Λεοντίν Πράις και πρόσφατα η Ρενέ Φλέμιγκ στην Μετροπόλιταν Όπερα της Νέας Υόρκης.

Μετά την Μανόν και τον Βέρθερο, η Θαίς είναι η όπερα του Μασνέ που παρουσιάζεται συχνότερα, χωρίς να ανήκει στον κανόνα του οπερατικού ρεπερτορίου κι αυτό γιατί ο ακραίας δυσκολίας αυτός ρόλος πρέπει να συναντηθεί με τις πιο άξιες ερμηνεύτριες. Για πολλά χρόνια είχε άδικα υποτιμηθεί, σήμερα όμως θεωρείται μια από τις πιο μαγικές στιγμές της όπερας και από τα πιο εκλεκτά έργα του συνθέτη.

Η ένταση της μουσικής με τον μυστικισμό που την διαπερνάει και τις ανατολίτικες επιρροές της αποκαλύπτει την ιδιοφυία του Μασνέ ως ενορχηστρωτή. Το παραμικρό ρίγος της ανθρώπινης ψυχής αναδεικνύεται με μια πολυσύνθετη ενορχήστρωση και με άφθονες και πλούσιες μελωδίες.

Η ιστορία της όπερας βασίζεται στην ομώνυμη νουβέλα του Ανατόλ Φρανς. Όταν ο Λουί Γκαλέ αποφάσισε να γράψει το λιμπρέτο από την πρόζα του Φρανς επιχείρησε κάτι που δεν είχε προηγούμενο και το ονόμασε poesie melique, ένα είδος ρυθμικής πρόζας ή ποίησης χωρίς μέτρο και ρυθμό, που ταίριαζε ευχάριστα με τις μουσικές φράσεις του Μασνέ. Την εποχή εκείνη δεν ακολούθησε κανείς το πείραμά του, αλλά αργότερα στον 20ο αιώνα οι λιμπρετίστες δοκίμασαν παρόμοιες ιδέες, με επιτυχία.

Η Θαίς, εγκαταλείπει μια ζωή χλιδής και ηδονής για να αφιερωθεί στην αναζήτηση του Θεού και του υψηλού νοήματος της ζωής. Πεθαίνει κι αυτή -όπως οφείλει κάθε ρομαντική ηρωίδα- αλλά εξαϋλωμένη και ευτυχής με τους αγγέλους να την υποδέχονται στην πύλη του Παραδείσου.

Ο βαρύτονος παρτενέρ της Θαίδας, πρέπει κι αυτός να είναι εξίσου ξεχωριστός ερμηνευτής και ως τραγουδιστής, αλλά και ως ηθοποιός. Ο Αθαναήλ είναι ένας κοινοβιακός μοναχός που θα προσπαθήσει να σώσει την εταίρα από την αμαρτία, να τη μυήσει σε μια αγάπη απελευθερωμένη από τις γήινες επιθυμίες και να την οδηγήσει προς την αιώνια ζωή και ευδαιμονία. Η Θαίς τον εμπιστεύεται και τον ακολουθεί, ο μοναχός γίνεται ο φύλακας άγγελός της που την οδηγεί έξω από το χάος και στην πορεία προς το μοναστήρι, μέσα από την καθαρτική έρημο, μεταμορφώνεται σε μια αθώα κορασίδα με ζηλωτική πίστη. Εκείνη βρίσκει το Θεό και ο Αθαναήλ συνειδητοποιεί το γήινο πόθο του για την εταίρα που μεταμόρφωσε σε μοναχή.

Στην παράσταση του Μεγάρου τον ρόλο θα ερμηνεύσουν ο Αντονυ Μάικλς- Μουρ (7,10,13,15/03) και ο Τζωρτζ Μόουζλυ (8,11,14/03).