ΠΕΡΙΛΗΨΗ
Η Τάνια Τσανακλίδου μαζί με τον Μανώλη Καραντίνη (στο μπουζούκι του), τον Γιάννη Παπαζαχαριάκη (στην κιθάρα του) και τον Παναγιώτη Τσεβά (στο ακορντεόν του) σ’ ένα πρόγραμμα που ανεβαίνει τον ‘μονόδρομο’ της φετινής μουσικής νύχτας ανάποδα και σκίζει.
Αν βρεις τραπέζι στο ΜΕΤΡΟ αυτά τα Δευτερότριτα είναι σα να ‘χεις κερδίσει το λαχείο.
ΠΡΙΝ ΠΑΣ
ΤΗΛΕΦΩΝΟ: 210-64.61.980 & 210-64.39.089
ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ: Γκύζη 47 & Κάλβου
ΗΜΕΡΕΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΣ: Δευτέρα & Τρίτη
ΕΝΑΡΞΗ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΟΣ: 21:00

ΤΙΜΕΣ
Εισιτήριο με πρώτο ποτό: 25 ευρώ
Φιάλη Ουίσκι/4 άτομα: 130 ευρώ (απλή) και 150 (σπέσιαλ)
Φιάλη Κρασί/2 άτομα: από 60 ευρώ
Β’ Ποτό: 10 ευρώ

Ημουν κι εγώ εκεί...
Να ‘τη λοιπόν η φετινή «αναπάντεχη» επιτυχία.
Να και το πρόγραμμα που δεν περίμενε κανείς να είναι Sold Out και να κρέμονται οι όρθιοι σαν τα τσαμπιά από τους τοίχους του ΜΕΤΡΟ Δευτέρα και Τρίτη βράδυ.
Και σιγά μην περίμενες εμένα να σου πω πόσο καλό είναι αυτό το πρόγραμμα ?βουίζει η Αθήνα εδώ και ένα μήνα...

Το μόνο που μπορώ να κάνω εγώ τώρα είναι να προσυπογράψω τα όσα ακούγονται και να πω από ένα κεφαλαίο ΜΠΡΑΒΟ στους τέσσερις ανθρώπους που το έστησαν και το παρουσιάζουν.

Οφείλω όμως, παρενθετικά, να παραστήσω ότι αναρωτιέμαι πως το ‘παθαν όλες οι άλλες μεγάλες κυρίες του ελληνικού (εντεχνο-λαϊκού) τραγουδιού και δεν το? «σκέφτηκαν», αυτό το τόσο απλό;
Γιατί να βασανίζονται με πούλμαν και παραπονεμένους πελάτες, παρουσιάζοντας προγράμματα-κλώνους όλων των άλλων σε αίθουσες με ελενίτ στα ταβάνια και ήχο κατάλληλο μόνο για τα ελενίτ στα ταβάνια;
«Πώς μπόρεσα μανούλα μου κι αγάπησα εκδορέα;»
που λέει και το τραγούδι.

Φεύγω όμως από αυτό το θλιβερό θέμα για να επιστρέψω Δευτέρα βράδυ στο ΜΕΤΡΟ διότι αυτή τη στιγμή η Τάνια Τσανακλίδου με το βιμπράτο της, τους τρεις φίλους μουσικούς της, το λιτό λευκό ντεκόρ της, ένα παγκάκι, ένα τραπεζάκι και δυο καρέκλες ρίχνει κατά πάνω μου ένα ωραίο ζεϊμπέκικο και με ξαπλώνει κάτω.
Μετά παίρνει δυο μεγάλες βελόνες πλεξίματος κι αρχίζει να πλέκει με δυο υπέροχα τραγούδια (όπως, για παράδειγμα, το «Μαμά γερνάω» του Κραουνάκη και το «Μανούλα μου» του Χατζιδάκι) ένα τεράστιο απαλό κασκόλ.
Πλέκει εκείνη και απλώνεται το εργόχειρο σε όλο το μαγαζί μέχρι που μας τύλιξε ολόκληρους και ζεστάθηκε το εσώτερο και το απώτερό μας.
Αριστούργημα.
Η Τάνια Τσανακλίδου λοιπόν με ντέρτια λαϊκά(!), όπως δεν την έχεις σίγουρα ξανακούσει, εύηχα παράπονα και τρεις εξαίσιους μουσικούς μοιράζει υπέροχες στιγμές από σκηνής ΜΕΤΡΟ κι ένα σου λέω μόνο: δεν σε παίρνει να το χάνεις αυτό το πρόγραμμα.
Διότι, μωρό μου, νομίζεις ότι δε σε βλέπω τις νύχτες να σκυλοβαριέσαι και να κουφαίνεσαι στα καταστήματα μαζικού ξεκατινιάσματος ενώ θα μπορούσες να διασκεδάζεις;

Η αντισυνταγή της επιτυχίας:
Υλικά:
Μία (πραγματική) τραγουδίστρια
Πεντέμιση κιλά (εξαιρετικού) μπουζουξή
Δεκαεφτά φλιτζάνια (δεξιοτεχνότατου) κιθαρίστα
Δύο κιλά (μελωδικότατου) ακορντεονίστα
Καμιά 50αριά εντεχνότατα και λαϊκότατα μεγάλα τραγούδια (που διατηρούνται πάντα φρέσκα)
Εκτέλεση:
Βάζετε το μπουζούκι σε ένα μεγάλο (όσο μια μουσική σκηνή και οπωσδήποτε μικρότερο από πίστα) καπνισμένο τσουκάλι να πάρει την πρώτη βράση και μετά το αφήνετε σε χαμηλή φωτιά να σιγοβράζει επί τρεις περίπου ώρες.
Σκεπάζετε την κιθάρα με ένα λευκό πανί και την αφήνετε να φουσκώσει. Μόλις φουσκώσει την ανοίγετε και αφήνετε τις χορδές της να μαζεύουν ρυθμούς και να απλώνουν μελωδίες.
Βάζετε το ακορντεόν στα δεξιά σας, το πασπαλίζεται με λίγη άχνη και δίνεται στον ακορντεονίστα ένα μικρόφωνο για να μπορεί να σας συνοδεύει αλλά και να τραγουδάει μόνος του ωραία λαϊκά.
Τέλος παίρνετε την πραγματική τραγουδίστρια και την αφήνετε να τραγουδάει, να χορεύει, να κλαίει, να γελάει και να πίνει. Εδώ θέλει λίγη προσοχή το γλύκισμα μη σας πέσει παραπάνω ζάχαρη και μέλι από όσο πρέπει και ξεφύγει από τα μέτρα του.
Οσο όμως η τραγουδίστρια κρατάει το ίσο και τα γράδα της δεν φοβάστε τίποτα.
Τρεις σταγόνες μοσχολέμονο στο τέλος και έτοιμο το καλό το πρόγραμμα.
Σερβίρετε ζεστό σε «λίγους» αλλά καλούς ακροατές και ποτέ σε τρεις χιλιάδες μεθυσμένους που θέλουν καλά και σώνει να ανέβουν πάνω στο τραπέζι ή να μπουν μεσ’ στο πανέρι με τα γαρύφαλλα.
Τόσο απλό είναι. Και δε φαντάζεσαι πόσο όμορφο.

Τελικά αξίζει να πάω;
Αμα με ρωτάς βλακείες θα σου απαντάω με ερώτηση: «Εβαλε ο διαβολάκος την ουρά του πάλι
και σου πήρε τα μυαλά σου μέσα απ’ το κεφάλι;
Μμμμ? Να το κοιτάξεις αυτό.

ΟΙ ΜΟΥΣΙΚΟΙ & Ο ΗΧΟΣ:
Για τον ήχο γκρινιάζω πάντα (και θα συνεχίσω να γκρινιάζω μέχρι να σκάσω) γιατί είναι ένα από τα πράγματα που με θυμώνουν πολύ.
Διότι τι νόημα έχει να βλέπεις ένα καλό πρόγραμμα και να έχεις τους καλύτερους μουσικούς και τις πιο όμορφες φωνές του κόσμου απέναντί σου αν αυτό που ΑΚΟΥΣ είναι «αλλαλού»;
Χτες το βράδυ λοιπόν άκουσα (κάποιες στιγμές) το μπουζούκι να παράγει ήχο όξινο αντί για τον «λαϊκό» που έβλεπα τα δάχτυλα του Καραντίνη να παίζουν και κάποιες άλλες, τη φωνή της Τάνιας Τσανακλίδου να μπουκώνει.
Για να μην είμαι άδικη όμως άκουσα και στιγμές πολύ εύηχης μουσικής.
Μπουζούκι: Μανώλης Καραντίνης
μέγας δεξιοτέχνης που ξέρει να παράγει ζεστό και γλυκό ήχο από το μπουζούκι του. Κιθάρα: Γιάννης Παπαζαχαριάκης
αριστούχος κιθαριστής που λέει και αστεία. Ακορντεόν: Παναγιώτης Τσεβάς
Δεν έχω βαθμό να του βάλω για εκείνη τη μοναδική στιγμή με το «Τι να μου κάνουν μάτια δυο και στεναγμοί σαράντα δυο, μανούλα μου». Πρώτη φορά άκουσα ακορντεόν να καίγεται και να σιγολιώνει σαν τα ρολόγια του Νταλί και φωνή ακορντεονίστα να κλαίει τόσο τρυφερά αυτήν την αριστουργηματική χατζιδάκεια «ντροπή». Μπράβο του.

Γεωργία Λαιμού.
Ησουν κι εσύ εκεί; Πες μου τι είδες μ' ένα mail...: [email protected]