ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ: Στην Ακτή Πειραιώς από προχτές κάνουν κόλπα ταχυδακτυλουργικά: παίρνουν δύο από τις μεγαλύτερες λαϊκές φωνές που διαθέτουμε και τις εξαφανίζουν. Στην αρχή προσπάθησα να αντιμετωπίσω το φαινόμενο βάζοντας δυο χαρτοπετσέτες στα αυτιά μου. Μετά όμως από το πέμπτο οίδημα στο κρανίο που μου προκάλεσε η ορχήστρα τράβηξα τα εξάσφαιρα από τη ζώνη κι άρχισα να πυροβολώ. Αδιακρίτως.

ΠΡΙΝ ΠΑΣ
ΤΗΛΕΦΩΝΟ: 210-34.18.020
ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ: Πειραιώς 178 & Λαμίας, Ταύρος
ΗΜΕΡΕΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΣ: Πέμπτη-Κυριακή
ΕΝΑΡΞΗ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΟΣ: Καθημερινά: 22:30 Κυριακές 21:30

ΤΙΜΕΣ
Εισιτήριο με ποτό στο μπαρ: 15 ευρώ
Φιάλη Ουίσκι: 150 ευρώ
Φιάλη Κρασί: 70 ευρώ (2 άτομα)

Ημουν κι εγώ εκεί...
Έβγαλα, λοιπόν, τα εξάσφαιρα, πυροβόλησα μια στον αέρα και μια στον κρόταφό μου και (για δεύτερη φορά από τότε που κάνω αυτή τη δουλειά) έφυγα από το κατάστημα.
Θέλω τώρα να ρωτήσω τα κάτωθι κι όποιος μπορεί να μου απαντήσει θα κερδίσει τουλάχιστον μία φριτέζα και ένα ατμοσίδερο.
Τι νόημα έχει να κάθονται κάποιοι άνθρωποι να φτιάχνουν ένα (ωραίο) πρόγραμμα και μετά να κάνουν πρόβες και να ιδρώνουν τρεις τραγουδιστές (μεταξύ των οποίων ο Δημήτρης Μητροπάνος) αν τελικά ο πελάτης ΔΕΝ μπορεί να τους ακούσει;
Τι σημασία έχει αν ο Θέμης Αδαμαντίδης διαθέτει μία από τις λαϊκότερες και δυνατότερες φωνές που μπορείς να ακούσεις αυτήν την εποχή αν στο μαγαζί που εμφανίζεται ακούγεται μόνο το ένα δέκατο αυτής της φωνής (κάποιες στιγμές) και κάποιες άλλες δεν ακούγεται καθόλου;
Τι νόημα έχει οι στιχουργοί να κάθονται να γράφουν ΛΕΞΕΙΣ και ρίμες όταν το μπουζούκι τις «σβήνει» με έναν ήχο σαν τρυπάνι, τα τύμπανα σαν μωρό που κοπανάει με το μεταλλικό τρανσφόρμερ του το ταψί που ξέχασε η μαμά του έξω από το ντουλάπι και η κιθάρα σαν το ίδιο μωρό που τσιρίζει για να μην του κάνει ένεση ο γιατρός.
Τι νόημα έχει να λένε τραγούδια οι τραγουδιστές αν η ορχήστρα τους αφανίζει με τσιρίγματα, σφυρίγματα και ήχους που μόνο σε μεγάλη καραμπόλα στην Εθνική μπορείς να ακούσεις.
Ειλικρινά αυτό που άκουσα προχτές στην Ακτή Πειραιώς ούτε να το καταλάβω μπορώ ούτε και να το περιγράψω.
Τι να πω;
Για τα πλήκτρα (ανατριχίλα) για τα μπουζούκια (εφιάλτης) για τα κρουστά και τα τύμπανα (ανελέητα ποδοβολητά αγέλης αγρίων ζώων) ή για το ακορντεόν που ακόμα απορώ γιατί υπήρχε επί σκηνής αφού δεν υπήρχε πουθενά μέσα στα ηχεία;
Οι μόνες σημειώσεις που βρήκα σήμερα στο μπλοκ μου είναι οι εξής:
«Αίσχος», «Ντροπή», «Κόλαση», «Ελεος!» και το ακόλουθο δίστιχο (ελληνιστί δύστυχο) που κατάφερα να διακρίνω κάποια στιγμή:
Σου ‘χα πει πως πέφτεις έξω
άμα νομίζεις πως θ’ αντέξω

Και φυσικά δεν άντεξα
Πήγα με οκτώ φίλους. Δύο μεγάλους φαν του Μητροπάνου, μία μεγάλη φαν του Αδαμαντίδη και πέντε ορεξάτους για βραδινή έξοδο και ζεϊμπέκικα.
Η πρώτη της παρέας έφυγε μετά από μισή ώρα κρατώντας τα αυτιά της και με έντονη έκφραση δυσφορίας στο πρόσωπο.
Βγήκε στην Πειραιώς και ξάπλωσε στην άσφαλτο μέχρι να τη λυπηθεί κάποιο διερχόμενο ταξί και να τη μαζέψει.
Εγώ, μαζί με άλλους τρεις, την έκανα με ελαφρά (αλλά γρήγορα) μετά από μιάμιση ώρα «προγράμματος» και τρεις ώρες παραμονής στο μαγαζί.
Ανοίγω παρένθεση για να μην ξεχάσω να σε ειδοποιήσω ότι όταν κάνεις την κράτησή σου θα σου ζητήσουν από το μαγαζί να πας στις εννιάμιση (Κυριακή γαρ) και θα σου πουν ότι το πρόγραμμα αρχίζει στις δέκα και τέταρτο.
Το πρόγραμμα άρχισε στις έντεκα παρά πέντε κι ακόμα τα μισά μπροστινά τραπέζια ήταν άδεια.
Κλείνει η παρένθεση και πού ήμουνα;
Στους τέσσερις που έμειναν πίσω,, οι οποίοι (κουτά παιδιά) νόμιζαν ότι, αφού πιουν και το μπουκάλι το ουίσκι που είχαν πάρει οι μισοί της παρέας και το της βότκας που είχαν πάρει οι άλλοι μισοί, θα αντέχανε μέχρι τέλους.
Χα!
Στην επόμενη μισή ώρα είχαν παραδώσει όπλα και αυτιά και πέρναγαν με κόκκινο τα φανάρια της Πειραιώς για να απομακρυνθούν ταχύτερα.

Να πω τώρα και για τα «μαγαζιά»-παράγκες από ελενίτ που ξεφυτρώνουν σαν τα μανιτάρια επί της Πειραιώς και άλλων γλεντοδρόμων της Αθήνας ή δε χρειάζεται;
Ναι, τα μαγαζιά με τους τσίγκινους «τοίχους» εννοώ.
Δε χρειάζεται λες. Σωστό κι αυτό.
Γιατί να τα λέω αφού όλοι τα έχουμε επισκεφθεί;
Ξέρεις όμως τι κάνει ο ήχος όταν πέφτει πάνω στον ‘τσίγκο’ και ξαναγυρνάει στα αυτιά σου ενισχυμένος;
Κάνει το Μητροπάνο συναγρίδα, τον Αδαμαντίδη βραστή γαρίδα και τον Μπάση ξιφία σχάρας.
Και ως γνωστόν τα ψάρια φημίζονται, το πολύ, για την καλή μπουγιαμπέσα που φτιάχνουν, όσο κι αν σε μπερδεύει το ότι ανοιγοκλείνουν τα στόματά τους.
Φέτος λοιπόν η Αθήνα της διασκέδασης κατάφερε να εισάγει μία νέα κατηγορία στο βιβλίο ρεκόρ Γκίνες:
Το πρώτο μουσικό πρόγραμμα σούσι.
Στην υγειά μας.

Τελικά αξίζει να πάω;
Είναι η πρώτη (και ελπίζω η τελευταία) φορά που θα σου πω να ΜΗΝ πας να ακούσεις τον Μητροπάνο ή τον Θέμη Αδαμαντίδη. (Όχι ότι θα με ακούσεις αλλά λέμε τώρα).
Διότι τι νόημα έχει να πας, αφού αντί για τον Μητροπάνο θα ακούσεις ένα πράγμα σαν καυγά σε κοτέτσι την ώρα που προσπαθούν να γεννήσουνε οι κότες υπερμεγέθη αυγά?

ΟΙ ΜΟΥΣΙΚΟΙ & Ο ΗΧΟΣ:
«Ηχος» ήταν αυτό που κοπάναγε με τη βαριά το κεφάλι μου;
Εχμμμ...
Οκ. Τότε να στείλω στο κατάστημα τον πρώην μου που τον τσάκωσα να με απατάει με τον καλύτερό μας υδραυλικό (και μέχρι σήμερα πίστευα ότι μόνο ο Θεός μπορεί να τον τιμωρήσει όπως του αξίζει).
Τώρα όμως ξέρω ότι αν χρειαστώ ποτέ κάτι που να μπορεί να αναδομήσει τις σωλήνες και τις υδροροές όποιου με πειράζει, υπάρχει και στη γη κατάλληλη μέθοδος, βοήθειά μας.

Γεωργία Λαιμού.
Ησουν κι εσύ εκεί; Πες μου τι είδες μ' ένα mail...: [email protected]