ΠΡΙΝ ΠΑΣ
ΤΗΛΕΦΩΝΟ: 210-52.22.222
ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ: Κεραμεικού 58 & Μαραθώνος 13
ΗΜΕΡΕΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΣ: Πέμπτη-Κυριακή
ΕΝΑΡΞΗ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΟΣ: 22:30 Κυρ.: 20:30

ΤΙΜΕΣ
Εισιτήριο με ποτό: 15 & 20 ευρώ
Φιάλη Ουίσκι/4 άτομα: 160 ευρώ (κομπλέ)
Φιάλη Κρασί/2 άτομα: 80 ευρώ (κομπλέ)
Ποτό στο μπαρ: Πρώτο: 20 ευρώ Δεύτερο: 10-15 ευρώ

Ημουν κι εγώ εκεί...
Να ‘μαι πάλι, για τρίτη φορά φέτος, στο Σινέ Κεραμεικός να κάθομαι μόνη σε μία γωνιά, να περιμένω να αρχίσει το πρόγραμμα (άλλη μιάμιση ώρα χαμένη από τη ζωή μου) και να αναρωτιέμαι πόσες φορές θα αντέξω ακόμα να ξανακούσω το «Σεντόνι» (το οποίο πωλείται με το κιλό σε πίστες και μουσικές σκηνές αυτή τη σεζόν).

Και να ‘μαι πάλι σήμερα, για 40η φορά φέτος, μπροστά στην οθόνη μου να πρέπει να εφεύρω κάποιον «διαφορετικό» τρόπο για να περιγράψω το ΙΔΙΟ πρόγραμμα που έχω δει και ακούσει περί τις 300 φορές.

Παρένθεση: Πάνω που πήγαινα να κάνω πέτρα την καρδιά μου και να το παλέψω το πράγμα μάντεψε τι άρχισε να παίζει το ραδιόφωνο μόλις τώρα; «Έχω το σεντόνι σου/ το σεντόνι σου/ το ‘χω να με σκεπάζει/κι είν’ η νύχτα θάλασσα/ η νύχτα θάλασσα/ που στα βαθιά με φωνάζει»
Κλείνει η παρένθεση, πάν’ τα νεύρα μου.

Παράτησα το γράψιμο και έπιασα τις σημειώσεις μου μήπως και περιέχουν καμία «καλή ιδέα».
Με κίνδυνο να μη βγάλεις κανένα απολύτως νόημα από τις λέξεις που ακολουθούν θα επιχειρήσω να περιγράψω το σχήμα «Κότσιρας-Φάμελλος-Ασλανίδου-Χρηστίδου» με αποσπάσματα από τις προαναφερθείσες σημειώσεις.
Καλό κουράγιο.

«Συμπαθές πιανάκι intro»,
Κότσιρας: «Βάλε κι άλλο πιάτο στο τραπέζι»,
«ΚΡΥΟ!!!» (από τον κλιματισμό),
Φάμελλος: «Τον έρωτά μας να κάνουμε Θεό και βασιλιά»,
Ραλλία: «Σε καρτερώ τόσον καιρό/ σε καρτερώ πικρό νερό»,
Ασλανίδου: «Σε καρτερώ τόσον καιρό»,
όλοι μαζί:
«Άλλα ονειρεύτηκα εδώ όμως βρέθηκα
συγχωρείστε με τα λόγια μου είν’ πικρά
κι αν ερωτεύτηκα με λόγια ψεύτικα
στα τραγούδια βγαίνουν αληθινά»
Απορία: «Τι είν’ τούτο πάλι;»,
Κότσιρας-Φάμμελος: «Βιαστικό πουλί του Νότου»,
«ΚΡΡΥΟ!!» (από τα «αστεία» που ξεκίνησαν να ακούγονται),
«00:09, βαριέμαι»,
«Το χιόνι έπεφτε», & «Κάτω απ’ το χιόνι μια καρδιά χτυπάει»,
«Σαματά κάνει η ορχήστρα ?τζάμπα θόρυβος»,
Κότσιρας: «Εσύ με βλέπεις σαν τα μικρόβια», τέλος η πρώτη σελίδα.

Κατάλαβες τίποτα; Σιγά την είδηση.
Να συνεχίσω με τη δεύτερη σελίδα ή δεν αντέχεις άλλο;
Οκ. σταματάω. Άλλωστε έξυπνο παιδί είσαι το ‘πιασες το υπονοούμενο.
Ακόμη ένα πρόγραμμα που ξεκινάει με τους τέσσερις πρωταγωνιστές επί σκηνής να λένε «έντεχνα» (για όσους δεν κατάλαβαν ότι αυτή η παρέα τραγουδάει μόνο σε «Μουσικές Σκηνές» και όχι σε «Πίστες») και μετά να εμφανίζονται ένας-ένας με τη σειρά προτεραιότητάς τους στα.. τσαρτς.. (ανέκδοτο) και μετά να βγαίνουν ανά δύο ή τρεις και πάλι όλοι μαζί και πάλι ο Κότσιρας να μας λέει για δεύτερη φορά «Ευχαριστώ» που πήγαμε απόψε να τον ακούσουμε και πήγε κι η ώρα μία παρά 25 μέχρι να ακούσουμε το «Σεντόνι» και να σηκωθούν τα (λίγα) κινητά από τα τραπέζια για να παρθούν οι πρώτες πόζες, και να ακουστεί το πρώτο «Δικό σας» από το στόμα του Γιάννη, έλεος.

«Πως θα πεθάνω εγώ για σένα δε σκέφτηκα ποτέ» τραγούδησα κι εγώ από μέσα μου όταν ήρθε η ώρα του κι εκείνη τη στιγμή αποφάσισα ότι μπορώ «να ζήσω χωρίς αυτόν» (μια χαρά) και χωρίς κανέναν άλλον που «Λέει, λέει, λέει» τα ίδια, ίδια, ίδια από κατάστημα σε κατάστημα.

Οι μεγάλες «Εκπλήξεις» με περίμεναν λίγο αργότερα όταν ο Κότσιρας τραγούδησε το «Θεός αν είναι» μετά από μελοδραματική εισαγωγή πλήρη με ορίτζιναλ «Enderlezi» και μετά η Ραλλία και η Μελίνα είπαν τη Μισιρλού (στη heavy beat version του Pulp Fiction) και μετά ο Κοτς. είπε τη «Ζιγκουάλα» σε φλαμένκο mix (κόλαση) και μετά έγιναν μερικά ακόμη «αστεία» και «ευφάνταστες χιουμοριστικές» διασκευές και μετά είχε πάει δύο η ώρα και μπήκαμε στο «πρωτότυπο» λαϊκό β’ μέρος του προγράμμτος.
Για να ακούσουμε τα κάτωθι:
«Να ραγίσει το γυαλί» (μια φορά μονάχα φτάνει), και «Δαχτυλίδια» (μου ‘φαγες όλα τα), και «Φαντάρε» (έλα στην παρέα μας) και «Όχι μη με παρατάς" (όχι, όχι) και «κι εξηγήσου» (για κοίτα με στα μάτια λοιπόν) και «Όταν τα βλέπω με ζαλίζουνε» (τα μαύρα μάτια σου) και:
Σίδερα μασάει ο Κουταλιανός, (την ώρα που) στου γιαλού τα βοτσαλάκια κάθονται δυο καβουράκια, (κι εσύ) επιπόλαιο με λες που γυρνάω με πολλές, (και πάρε επιτέλους) ναυτάκι συριανό και καπετάνιο Χιώτη (να τελειώνουμε).

Τα κεφάλια πάλι μέσα για φινάλε με τα σουξέ του Κότσιρα (που φέτος δεν κυκλοφορεί με το καλάμι του επί σκηνής αλλά είναι καλό και σεμνό παιδί που έχει απλώς ένα αμελητέο «τέντωμα» στο περπάτημα) και τα «μάτια σου στα μάτια μου» ή το αντίθετο αλλά κι ένα «Ανάθεμά σε δε με λυπάσαι» του οποίου η ερμηνεία με έκανε να αναφωνήσω ένα «Ελα ντε» και να βάλω γρήγορα το στυλό στην τσάντα.

Τελικά αξίζει να πάω;
Ερώτημα 1ον: Το «Σεντόνι» έχει σκοπό κανείς να το τραγουδάει και την επόμενη σεζόν, για να ξέρω αν είναι να παραιτηθώ από φέτος.
Ερώτημα 2ον: Αυτά τα «αστεία» που άκουσα εκείνο το βράδυ, με τα οποία δεν είδα κανέναν να γελάει, όποιος τα βρίσκει αστεία μπορεί να μου στείλει ένα mail παρακαλώ για να μου τα εξηγήσει κι εμένα;
Ερώτημα καίριο (και υπαρξιακό): εγώ είμαι κακιά και στριμμένη ή αυτό που έζησα επί τρίωρο στον «Κεραμεικό» ήταν ανερμάτιστο μπουρδουκλοσυνοθύλευμα και τρικυμία εν κρανίω;
Ερώτημα τελευταίο: (εμού προς τον σερβιτόρο) «Πώς πάτε; Κόσμο έχετε;» Απάντηση: «Το Σάββατο είχαμε».

Γεωργία Λαιμού.
Ησουν κι εσύ εκεί; Πες μου τι είδες μ' ένα mail...: [email protected]