Ημουν κι εγώ εκεί...
Να 'ναι καλά οι Locomondo με κάλεσαν στο πάρτυ που έκαναν στο Vox χτες το βράδυ και κατάφεραν με τρία τεντώματα του χεριού του τρομπονίστα να στεγνώσουν τη βροχή από μέσα μου.
Καθώς έτριζε το σώμα μου από τα μπάσα και τα vibes κυνήγαγαν τα πόδια μου, ξαναθημήθηκα αυτό που έχω βαρεθεί να μου λέω χρόνια.
Μάθημα πρώτο και τελευταίο: η μουσική συμβαίνει πάντα LIVE.
Μόνο "ζωντανά" μπορεί να σε γεμίσει ολόκληρο και μόνο παρέα με τους "άλλους" (αυτούς που την ακούν αλλά κι αυτούς που την παράγουν) μπορείς να πετάξεις καλύτερα ή να πιάσεις πάτωμα, αν είναι η μέρα που κάπου πρέπει να ξαπλώσεις τα κομμάτια σου να ξαποστάσουν.
Όταν έξω κάνει μπόρες και πολύ γκρι (που μια ζωή δε λέω να το συνηθίσω το άτιμο) δεν μπορώ να σκεφτώ τίποτα καλύτερο από μια γερή δόση καλοπαιγμένων positive vibrations.
Να σου συστήσω λοιπόν τους Locomondo ("τρελός κόσμος" ισπανιστί) οι οποίοι ανέτειλαν ξαφνικά πάνω στη σκηνή του VOX και με έκαναν να ξανα-αναρωτηθώ πού κρύβονται όλοι αυτοί οι άνθρωποι μέσα στην πιστοδονούμενη Αθήνα που όλο νομίζω πως δεν υπάρχουν κι όλο κάπου τους συναντάω και ξαναρχίζω τις απορίες από την αρχή.
Υπάρχουν όμως, και μαζί τους υπάρχουν κι όλα αυτά τα πολύχρωμα παιδιά που χόρευαν όλο το βράδυ χτες και φώναζαν ή σήκωναν τα χέρια για να χαιρετίσουν τον Vin Gordon (προσκεκλημένο των Ελλήνων Locomondo, τρομπονίστα των Wailers του τζαμαϊκανού Θεού Μπομπ Μάρλεϋ).
Για τον Vin Gordon δεν έχω να σου πω πολλά διότι μόνο βλέποντας και ακούγοντάς τον μπορείς να συλλάβεις το μέγεθος της μουσικότητας όχι μόνο της reggae Τζαμάϊκας αλλά και ολόκληρης της Καραϊβικής.
Εξαιρετικός και υπέροχος.
Για τους Locomondo όμως έχω να πω ότι με εντυπωσίασαν με τη διαύγεια και τον ωραίο "όγκο" του ήχου τους και με το εκχειλίζον ταλέντο του frontman τους Μάρκου, ο οποίος είναι ένα υπερθέαμα από μόνος του.
Εξαίρετη κίνηση, χιούμορ, ωραία φωνή, πολύ καλή κιθάρα, positive energy και γενικώς όλα τα συστατικά ενός rastaman με σφυρίχτρα για τα ζόρια στο κέντρο της Αθήνας!
Άψογος, άριστα δέκα και μην τον χάσεις άμα ακούσεις ότι συναυλιάζεται κάπου.
Από ένα άριστα θέλω να βάλω επίσης σε όλα τα μουσικά όργανα που άκουσα χτες -ντραμς, κιθάρες, μπάσο, τρομπέτα, τρομπόνι, πλήκτρα, στον Γιάννη, στο Σπύρο, στο Σταμάτη και στο Στέφανο, αν θυμάμαι καλά τα ονόματά τους.
Όλα αυτά τα "παιδιά που δεν φοβούνται τη βροχή" βρέθηκαν τον Μάρτιο στη Τζαμάικα όπου ηχογράφησαν το νέο τους άλμπουμ μαζί με τον Vin Gordon και πολλούς άλλους τζαμαϊκανούς μουσικούς.
Ταξίδι 12 ημερών που έχει γίνει ένα ταξιδιάρικο ντοκιμαντέρ (το οποίο επίσης παρακολουθήσαμε χτες από μια γιγαντο-οθόνη).
Κλείνω αυτό το πρώτο κείμενο της σαιζόν αφιερώνοντας σε όλους εμάς τους "Trendy & ντιζαϊνάτους" κατοίκους της πρωτεύουσας τη γνωστή "Trendy Λίτσα" των Locomondo η οποία όταν την ακούς Live είναι ακόμη πιο τρελή απ' όσο ακούγεται..
"Όλοι trendy..
μια πόλη trendy..
Τrendy Λίτσα μια σταλίτσα
μ’ ένα trendy χαλκαδάκι στην κοιλίτσα
Τrendy Ρούλα γεματούλα
μ’ ένα trendy χαλκαδάκι στη μυτούλα
Τrendy Στράτος πάντα μοδάτος
με γυαλάκι trendy πάντα ντιζαϊνάτος
Τrendy Μαίρη, trendy Κλαίρη
Τατουάζ τραϊμπαλιάρικο στο χέρι
Trendy Μήτσος και trendy Ζήσης
Και hands-free για να μπορείς και να τα ξύσεις"
Και "No Gan ja Smoking", aderfe mou, που λέει o λόγος και η πινακίδα πάνω στο κίτρινο λεωφορείο. ΥΓ. Το πάρτυ διοργάνωσε το καινούργιο περιοδικό Openmind το οποίο πρόκειται να κυκλοφορήσει εντός ολίγου. Καλά ταξίδια του εύχομαι.

Γεωργία Λαιμού.
Ησουν κι εσύ εκεί; Πες μου τι είδες μ' ένα mail...: [email protected]