ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ: Επιτέλους στεριά! Μετά από τέσσερις απανωτές νύχτες μουσικής θαλασσοταραχής, να ‘μαι πάλι στο κλαμπ του ΣτΝ (κάθε Κυριακή και Δευτέρα το πρόγραμμα είναι άλλο).. όπου περί τις 12 τα μεσάνυχτα κατάλαβα ότι επρόκειτο να ακούσω πραγματική μουσική! (Απίστευτο μου φαίνεται).
Απέναντί μου 10 αγόρια και 2 κορίτσια τα οποία θέλω να προβιβάσω στην επόμενη τάξη με άριστα.
Οι κύριοι Φάμελλος και Δρογώσης έχουν στήσει ένα πρόγραμμα συνεπές και ρέων, το οποίο μπορεί να κάνει μία μικρή κοιλιά κάποια στιγμή (κανείς δεν είναι τέλειος), αλλά συνολικά έχει ειρμό, ρυθμό και ξέρει που πατάει και που βρίσκεται.
Μεγάλο πράγμα αυτό το τελευταίο, αν μου επιτρέπεις να κρίνω από τους πονοκεφάλους που κουβαλάω λόγω σαλατοειδών και σαλτσοειδών προγραμμάτων.
Επειδή το κείμενο που ακολουθεί είναι έμπλεον καλών λόγων, να μου επιτρέψεις να ρίξω εδώ τα %$#@!&^%$@*#^% μου διότι πάνω που είχα χαλαρώσει και απολάμβανα τους ωραίους ήχους, ο αγαπητός Μανώλης Φάμελλος μου πέταξε εκείνο το «Σεντόνι» (το επονομαζόμενο και «CDόνι» ή «Κοτσιροσέντονο»), το οποίο νόμιζα ότι μας είχε τελειώσει και ότι το είχαμε για πάντα πετάξει από πάνω μας. Φευ, όμως ήταν και πάλι εκεί τη Δευτέρα.
Τώρα που είπα την.. αισθητική μου άποψη για το ρόλο των λευκών ειδών στο πλαίσιο του ελληνικού τραγουδιού, μπορώ να αφεθώ ελεύθερη στους υπερθετικούς μου για όλα τα καλά αυτής της βραδιάς.

ΠΡΙΝ ΠΑΣ
ΤΗΛΕΦΩΝΟ: 210-92.26.975 & 210-92.39.031
ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ: Φραντζή & Θαρύπου 37, Ν. Κόσμος
ΗΜΕΡΕΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΣ: Κυριακή-Δευτέρα
ΕΝΑΡΞΗ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΟΣ: 22:30

ΤΙΜΕΣ
Εισιτήριο: 6 ευρώ
Φοιτητικό: 4 ευρώ
Ποτό στο μπαρ: 10 ευρώ
Ποτό στο τραπέζι: 13 ευρώ
Φιάλη Ουίσκι/4 άτομα: 105 ευρώ (κομπλέ)
Φιάλη κρασί/2 άτομα: 55 ευρώ (κομπλέ)

Ήμουν κι εγώ εκεί...
Ξεκινάω απονέμοντας το μεγάλο βραβείο πρωτοεμφανιζόμενου μουσικού και τραγουδιστή, στον νεαρότατο και εξαισιότατο Χάρη Μιχαηλίδη (του συγκροτήματος «Δραμαμίνη»), ο οποίος παίζει πολύ καλή ηλεκτρική κιθάρα και τραγουδάει με άρθρωση, σωστή κι έγχρωμη φωνή και νοημοσύνη. Εκτός αυτών στο πρόσωπό του είναι χαραγμένες οι λέξεις: αυτοσυγκέντρωση, πάθος (για τη μουσική), αγωνία (για το αποτέλεσμα) και καλύτερο δεν έχω από αυτό.
Τον άκουσα προσεκτικά και επί ώρα και θέλω να του βγάλω το καπέλο γιατί κατάφερε να με κάνει να θυμηθώ ότι η δουλειά που κάνω έχει και στιγμές απόλαυσης.
Μαζί με τον νεαρό Χάρη θέλω να ευχαριστήσω για τους ίδιους λόγους (και για τον δυναμικό και κουρδισμένο rock & «ροκ» ήχο) τους κυρίους:
Πάνο Τόλιο (στα ντραμς), Ευρυπίδη Ζεμενίδη (στις κιθάρες, ηλεκτρική & ακουστική), Τάσο Παπαστάμου (στο βιολί και μαντολίνο), Κώστα Γιαννίρη (στο μπάσο), Γιάννη Μιχαηλίδη (στις κιθάρες, ηλεκτρική & ακουστική), Μύρωνα Στρατή (στην ηλεκτρική κιθάρα), Στάθη Δρογώση (στο πιάνο), Μανώλη Φάμελλο (στην ακουστική κιθάρα).
Να δώσω κι ένα συνολικό Όσκαρ σε όλες τις κιθάρες ειδικά όταν έπαιζαν μαζί (τέλειες). Και να βάλω κι ένα 0 (ολογράφως μηδέν) στον εκκωφαντικό ήχο που έκανε τα όργανα να ‘καβαλάνε’ τις φωνές, ακυρώνοντας τον κόπο των στιχουργών που τζάμπα γράφανε ιδρώνοντας, διότι δεν ακουγόταν λέξη απ’ όσα είχαν να μας πουν.
Ειδικά σε προγράμματα όπως αυτό, που τα τραγούδια του δεν είναι φτιαγμένα από μονολεκτικά «ρεφρενάκια» αλλά από λέξεις διαλεγμένες και αισθηματικές, αυτό που τραγουδιέται πρέπει και να αρθρώνεται καθαρά και να έχει χώρο να αναπνεύσει.
Ο καλός ηχολήπτης (Σωτήρης Παπάκος) όμως, δεν κατάφερε να τιθασεύσει την κονσόλα του κι έτσι περάσαμε πάνω από μιάμιση ώρα με τα «κόκκινα» έξω από τα κλουβιά, το ηχοδαμαστή απόντα και τα αυτιά στα κάγκελα.
Τέλος, να γράψω και δυο πολύ καλά λόγια για το τραγούδι της Λουίζας Σοφιανοπούλου (που μοιάζει να ξέρει από μπλουζ) και της Ηλιάνας Τσαπατσάρη που πρέπει να ισορροπήσει λίγο τις φωνητικές και ερμηνευτικές εξάρσεις της. Την είδα και την άκουσα κάποες στιγμές να 'φεύγει' προς την υπερβολή έκφρασης.
Για τον Μύρωνα Στρατή (πολλά μαλλιά, βρε παιδί μου) η λέξη που έρχεται πρώτη στο μυαλό είναι «συμπαθέστατος» (ως μουσικός εννοώ, κορίτσια) και για το επίσης «καλό παιδί», Γιώργο Χατζηκωνσταντίνου «αδύναμος και χωνεμένος» ως ερμηνευτής (χωρίς επικοινωνιακή δυνατότητα όσων τραγουδάει, δηλαδή).
Σαν να έχω γίνει πολύ γεροντοκόρη σε αυτό το κείμενο και δε μ’ αρέσω καθόλου.
Το ξεκατίνιασα το προγραμματάκι, μου φαίνεται.
Το οποίο και τρυφερό ήταν, και σαν παιδί ήξερε να παίζει, και εκρηκτικό υπήρξε, και καλοστημένο και όλα τα καλά του Θεού είχε.
Σταματάω εδώ μην θυμηθώ κανένα άλλο μικροπαράπτωμα και κολλήσω πάλι.
Άριστα, λέω ξανά.
Και να είστε καλά για την αμόλυβδη μουσική με την οποία γεμίσατε το ντεπόζιτό μου, να ‘χω για να μπορώ να κυλήσω ήσυχη τις επόμενες πέντε μέρες τουλάχιστον.

Τελικά αξίζει να πάω;
Αν σ’ αρέσει η μουσική με γκάζια κι αν είσαι, συγχρόνως, αμετανόητος «αισθηματίας» (με χιούμορ, που κάνει πάντα καλό), τότε πρέπει να είσαι εδώ την επόμενη Κυριακή.
Για να ακούσεις την ανεπανάληπτη μεγάλη επιτυχία (του Τζίμη Μακούλη?!!??) «ένας φίλος ήρθε απόψε απ’ τα παλιά, φορτωμένος με χιλιάδες αναμνήσεις», άσμα πάντα επίκαιρο ειδικά στην παρούσα διασκευή.
Έλα για να ακούσεις επίσης το «3 Και ο Κούκος» (από το οποίο πήρε και το όνομά του το πρόγραμμα), διάφορα καινούρια τραγούδια, κάποια πολύ παλιά (από αυτά που αρέσουν στη γιαγιά του Δρογώση) σε νέες εκτελέσεις «αλά Στάθης», Janis Joplin, Pink Martini (και άλλα covers), τους «Δραμαμίνη», και να κλείσεις τα αυτιά σου μόλις δεις το «Σεντόνι» να βγαίνει από το πλυντήριο για να απλωθεί επί της κεφαλής σου..
Κυρίως όμως, έλα για να ακούσεις ΜΟΥΣΙΚΗ από ΜΟΥΣΙΚΟΥΣ.

Γεωργία Λαιμού.
Ησουν κι εσύ εκεί; Πες μου τι είδες μ' ένα mail...: [email protected]