ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ: Έχω δει ηλεκτρικές κιθάρες να κλαίνε, να κλείνουν το μάτι, να βγάζουν τη γλώσσα, να γελάνε, να απογειώνονται, να αρπάζουν φωτιά, να πετάνε μπαλόνια, να θυμώνουν, να θρηνούν, να σπαράζουν, να πενθούν ή να κρύβουν το πρόσωπο με το μανίκι τους.
Χτες το βράδυ είδα την ηλεκτρική κιθάρα του Νίκου Σπυρόπουλου να τα κάνει όλα αυτά χωρίς να.. σπάει ούτε μία χορδή!
Άκουσα πολύ ωραία μουσική σ’ αυτό το πάρτυ. Τόσο που μου άνοιξε η όρεξη και θέλω κι άλλο (πού θα μου πάνε θα τους ξαναπετύχω τους «Σπυριδούλα» να κάνουν τα μαγικά τους, σε κάποια σκηνή φέτος).
- Είσαι ροκάς?
? Όχι?!
- Τι κρίμα, δεν ξέρεις τι χάνεις.
Γι’ αυτό δεν ήσουνα εκεί χτες; (Μόνο εσύ έλειπες, στο λέω να το ξέρεις. Καρφίτσα δεν έπεφτε στο Κύτταρο).
Τέλος πάντων, ο Νίκος Σπυρόπουλος συνέβαινε στα αριστερά της σκηνής. Στο πίσω μέρος ήταν η Αφροδίτη που έπαιζε πλήκτρα και έκανε φωνητικά δίπλα σε ένα σετ εξαιρετικά τύμπανα, που έπαιζε ο Παναγιώτης (αν δεν κάνω λάθος) και τα έκανε να πρωταγωνιστούν σε πολλά κομμάτια κι ο Τόλης που έπαιζε μπάσο. Στα δεξιά, η δεύτερη δυναμική και εντελώς ροκ κιθάρα του Βασίλη (Σπυρόπουλου), ο οποίος εκτελούσε και χρέη κομπέρ_συντονιστή προγράμματος.
Στη μέση δύο μικρόφωνα από τα οποία πέρασαν πολλοί από τους (παρόντες και απόντες) φίλους των «Σπυριδούλα», που γιόρταζαν προχτές τα 30στά γενέθλιά τους.
Τριάντα χρόνια ροκ, μαγικό..

ΠΡΙΝ ΠΑΣ
ΤΗΛΕΦΩΝΟ: 210-82.24.134
ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ: Ηπείρου 48 & Αχαρνών
ΗΛ. ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ: www.kyttarolive.gr
Ήμουν κι εγώ εκεί...
Ήμουν εκεί στα δεξιά, γι’ αυτό και άκουγα ήχο.. πλάγιο (εντελώς) γεγονός που καθόλου δεν με εμπόδισε από το να κινούμαι πάνω στον καλοκουρδισμένο ρυθμό όλο το βράδυ, να ψιλοτραγουδάω και, κυρίως, να συγκινούμαι με τα τραγούδια και την ιστορία αυτών των ανθρώπων (που υπάρχει χαραγμένη πάνω στα πρόσωπά τους).
Lou Reed & Velvet, Frank Zappa, Stones, blues (διάφορα), Johnny Cash, Παύλος Σιδηρόπουλος, Πουλικάκος, Άκης Πάνου (διασκευασμένος!), Iggy Pop, Bob Marley..: πέρασε πολύς κόσμος από τη σκηνή του ΚΥΤΤΑΡΟΥ χτες το βράδυ.
Για την ακρίβεια μια εποχή ολόκληρη σα να τηλεμεταφέρθηκε μπροστά μας, κομπλέ με τα «παιδιά των λουλουδιών» της, τα μακριά μαλλιά της, τα αθώα οράματά της και τα εξαίσια σόλο και riff των κιθάρων της.
Ωραία εποχή, μαγική.
Πέρασαν και πολλοί ‘φιλοξενούμενοι’ από τα δύο μικρόφωνα στη μέση: Κώστας Κουρεμένος (η ‘φωνή’ των Σπυριδούλα στην πρώτη συναυλία που έδωσαν το 1977), Σωτήρης Θεοχάρης (ο άνθρωπος που έγραψε στίχους και βοήθησε στο καινούριο ξεκίνημα του γκρουπ το 1993), Κώστας Χρονόπουλος, Αποστόλης Αργυρίου (που κράτησε ένα μεγάλο κομμάτι του προγράμματος), Μπάμπης Στόκας, Μαρία Χριστοπούλου («Don’t play with me cause you’re playing with fire», άριστη), Γιάννης Αγγελάκας, Γιάννης Γιοκαρίνης (μαζί με τη λιμουζίνα του), Σ. Νοητή (και πολλοί άλλοι των οποίων τα ονόματα δεν πρόλαβα να γράψω και ας με συγχωρήσουν γι’ αυτό).
Ήταν όλοι εκεί. Οι παρόντες κάτω από τα φώτα, κι οι μεγάλοι απόντες στο τρίγωνο σκοτάδι που δημιουργείται ανάμεσα στο κωνικό φως δύο προβολέων _ αν κοίταγες όμως καλά, τους ένιωθες να τραγουδάνε, να παίζουν και να κινούνται πάνω στο ρυθμό.
[Η συναυλία αυτή ήταν αφιερωμένη στη μνήμη της επί πολλά χρόνια συνεργάτιδας των Σπυριδούλα, Μελίνας Καρακώστα που έφυγε την προηγούμενη Δευτέρα με το κοντραμπάσο στην αγκαλιά της.]
Γι όλους αυτούς τους λόγους (και για άλλους τόσους που μόνο όσοι ήταν εκεί μπορούν να καταλάβουν) θα σου βάλω τώρα να ακούσεις το «Hurt», τραγούδι του Johnny Cash, που ακούστηκε έξοχα παιγμένο, εκείνο το βράδυ:
«My sweetest friend
everyone I know
goes away in the end
and you could have it all
my empire of dirt
I wear this crown of thorns
upon my liar's chair
full of broken thoughts
I cannot repair
beneath the stains of time
the feelings disappear
you are someone else
I am still right here
What have I become?
My sweetest friend
everyone I know
goes away in the end
and you could have it all
my empire of dirt
I will let you down
I will make you hurt
if I could start again
a million miles away
I would keep myself
I would find a way»
Για κάτι τέτοιες στιγμές συνεχίζω να γυρνάω τα βράδια.

Τελικά αξίζει να πάω;
Οι «Σπυριδούλα» είναι ένα από τα (ελάχιστα) συγκροτήματα που έδωσαν τη δυνατότητα να συμβεί ροκ στην Ελλάδα (και πολλά χρόνια αργότερα να δημιουργηθεί μια σημαντική ντόπια «σκηνή»). Όπου και να παίζουν πρέπει να πηγαίνεις να τους δεις.
Όχι γιατί είναι κάποιο «μουσειακό» έκθεμα, κομμάτι της μουσικής ιστορίας της Ελλάδας, αλλά κυρίως, διότι είναι ΑΡΙΣΤΟΙ μουσικοί με μεγάλο πάθος για τη Μουσική. Είδος, δηλαδή που δεν έχεις τη δυνατότητα να ακούσεις συχνά σήμερα.
Για αυτή τη βραδιά, και για όλα τα άλλα, τους ευχαριστώ από τα βάθη της καρδιάς μου

Γεωργία Λαιμού.
Ησουν κι εσύ εκεί; Πες μου τι είδες μ' ένα mail...: [email protected]