ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ: Εσύ μπορεί να μην ξέρεις που θα βρίσκεσαι την επόμενη Πέμπτη το βράδυ, ξέρω όμως εγώ.. Σε ενημερώνω λοιπόν, ότι (αν ΔΕΝ είσαι μαζόχα) θα βρίσκεσαι στο υπόγειο του Αλχημιστή, γιατί εδώ κάθε Πέμπτη συμβαίνουν εξαίσια μουσικά πράγματα.
[Αν είσαι μαζοχιστής βγες αμέσως από εδώ, διότι δε θέλω καθόλου να μπαίνουν μεσ’ στα αρχεία μου τύποι σαν εσένα].
Τι έλεγα; Α, ναι.. τις Πέμπτες φέτος συμβαίνουν τα καλύτερα. Και καλύτερο δεν έχω από το να πάει κανείς στο μικρό υπόγειο του Αλχημιστή, και να καταφέρει μέσα σε δυο τρεις ώρες περίπου, να βγει στο δρόμο τρυπώντας με το κεφάλι το ταβάνι.
Σαν περιστρεφόμενο καρτούν που γίνεται τρυπάνι και με ένα βζζζινγκ βγαίνει έξω από το καρέ σχηματίζοντας λευκά χωνιά από σύννεφα στον ουρανό.
Αντί με τουρμπίνες και τόνους κηροζίνης, το παρόν take off επιτυγχάνεται με τη βοήθεια 5 βιρτουόζων μουσικών που σε ‘στέλνουν’ κανονικά, άλλος φυσώντας, κι άλλος χτυπώντας.
Επιτυγχάνεται επίσης με καθαρή και φιλική προς το περιβάλλον, ενέργεια ανθρώπων που γελάνε όλη την ώρα γιατί τη βρίσκουν με τη μουσική που παίζουν.
Για να μην αναφέρω την άπαιχτη κίνηση και τον εγγεγραμμένο στο DNA του, ρυθμό του Κωστή Μαραβέγια, ο οποίος είναι δέκα καρτούν μαζί, που εκρήγνυνται, διακτινίζονται και πετάνε προς τρεις διαφορετικές κατευθύνσεις την κάθε στιγμή.
Και καθώς δεν πρόλαβα να παρακολουθήσω όλες τις μετακινήσεις του χτες, την επόμενη Πέμπτη αποφάσισα να το πάρω το πράγμα πάλι από την αρχή. Από «κάτω απ’ τον πάτο», που λέει και ο τίτλος του προγράμματος. Κι αν δε με ξαναβγάλει στα ωραιότερα πάνω μου, να μου τρυπήσεις τη μύτη.

ΠΡΙΝ ΠΑΣ
ΤΗΛΕΦΩΝΟ: 210-32.16.240
ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ: Χριστοκοπίδου 3 & Καραϊσκάκη, Ψυρρή
ΗΜΕΡΕΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΣ: Κάθε Πέμπτη
ΕΝΑΡΞΗ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΟΣ: 22:30

ΤΙΜΕΣ
Εισιτήριο με ποτό στο μπαρ: 15 ευρώ

Ήμουν κι εγώ εκεί...
Ήμουν εκεί και όλη νύχτα δεν μπορούσα να αποφασίσω σε ποιον από τους πέντε να απονείμω το μεγαλύτερο Όσκαρ.
(Τελικά έδωσε από δύο στον καθένα κι έχω τη συνείδησή μου ήσυχη).
Νίκος Παπαβρανούσης: ντραμς (εμφανίζεται: πάνω σε ιπτάμενο χαλί κατ’ ευθείαν από την Περσία και με το ωραιότερο χαμόγελο της παρέας. Τα τύμπανα που παίζει είναι, κατά το λογοπαίγνιο, ‘άπαιχτα’, και έχουν την ικανότητα από μόνα τους να σε κάνουν να πετάξεις. Μαζί με το παρακείμενο όρθιο μπάσο (Άγγελος), είναι τα δύο πιο άτακτα παιδιά της τάξης και το πιο εκρηκτικό ρυθμικό section της πόλης).
Άγγελος Παπαδάτος: κοντραμπάσο (εμφανίζεται: με ξανθό μακρύ μαλλί, κατ’ ευθείαν από την Αστόρια της Ν.Υ. και αγκαλιά με τις πιο κομψές, βαθιές νότες που υπάρχουν κάτω απ’ τον πάτο).
Ιλάν Μανουάχ: σαξόφωνα (εμφανίζεται: με ένα απίστευτα όμορφο άλτο σαξόφωνο, το οποίο πολύ θα ήθελα να μάθω ποιος έχει κατασκευάσει, και δέκα δάχτυλα που χορεύουν πάνω στα πλήκτρα σαν Κινέζοι ακροβάτες).
Γρηγόρης Ντάνης: ηλεκτρική κιθάρα (εμφανίζεται: «κρυμμένος» την περισσότερη ώρα διότι η σκηνή είναι πολύ μικρή, με γένι αγιορείτη μοναχού που έχει πάρει ‘εξόδου’ από τον Άθω για μία μέρα μόνο. Σου δίνει την αίσθηση επίσης, ότι κάποιος πρέπει να τον ποτίσει ένα διπλό στρέτο μπας και τον κάνει να βγει από τον κόσμο του).
Κωστής Μαραβέγιας: ακορντεόν, τραγούδι, κίνηση, φωνές, χοροπηδήματα, φωτισμοί(!), άγχος, ενέργεια (ανεξάντλητη) και δύο υπερκινητικά, νευρώδη και όμορφα χέρια που θέλεις ένα ζευγάρι μάτια μόνο για αυτά.
Αυτά τα πέντε.. ατομάκια-μουσικοί θα έπρεπε κανονικά να κηρυχθούν εντελώς ilegal (ισπανιστί «παράνομοι»), διότι παράγουν ήχους που διεγείρουν αισθήσεις, ξυπνάνε επιθυμίες και προκαλούν υγρές και ανεμοπορούσες ηδονές οι οποίες, ως γνωστόν, απαγορεύονται από τον Κώδικα Χρηστών Ηθών και το σύλλογο «Πνεύμα & Ηθική».
Ευτυχώς να λες, που η αρμόδια αστυνομική αρχή δεν κυκλοφορεί στα υπόγεια της πόλης αλλιώς την είχαμε βάψει.
«Δε με πείθεις
δε με πείθεις, δε με πείθεις
Να μ’ αφήσεις
να μ’ αφήσεις δε σε θέλω κι υποφέρω»
Για να σου περιγράψω τον ήχο που συνοδεύει τα ανωτέρω απλά στιχάκια είναι σχεδόν αδύνατο, διότι για να μπορέσω να σου δείξω τις εξωτερικές τσέπες, την μέσα φόδρα και τις πίσω πιέτες, αυτό το αρχείο θα έπρεπε να είναι τρισδιάστατο. Άρα δεν θα προσπαθήσω καν. Φαντάσου όμως κάτι σαν αραβικολάτιν ροκ με τζαζυ και αργεντινοτάνγκο διάθεση, άγριες ‘άφρο’ ρυθμικές διαθέσεις, rockmantic και παλαβές (βλ λυτρωτικές) μελωδικές γραμμές και γενικώς ότι μπορεί να χωρέσει πολύ ενέργεια και άλλο τόσο χιούμορ!
Δύσκολο να το φανταστείς?
Εμ, γιατί νομίζεις ότι σου λέω τόσην ώρα πως πρέπει να έρθεις;

Θα σου πω επίσης ότι σ’ αυτό το πρόγραμμα τραγουδούν και οι: Θεοδώρα Τζήμου (Τuxedomoon, Bregovic, Nancy Sinatra, κ.ά), που κάνει μια.. surround είσοδο (τραγουδώντας μέσα από μια μικρή ντουντούκα), η Βασιλική (η οποία επίσης σερβίρει στο μπαρ), και μία ανδρική φωνή_μεγάλη έκπληξη_ που λέει ένα συγκλονιστικό Enderlezi λίγο πριν το τέλος.
Να μην ξεχάσω να αναφέρω και το φακό του Κωστή Μαραβέγια (με τον οποίο κάνει και τον φωτιστή) διότι μόλις τον είδα άνοιξε η καρδιά μου! [Επιτέλους, κι άλλος φακός, εκτός από τον δικό μου, που κυκλοφορεί στα μαγαζιά της νύχτας..]
Άκου τώρα και αυτό (με τα ρολαριστά ντραμς, μπάσα, κιθάρες και σαξόφωνα):
«Στο δρόμο όταν βγαίνεις
την Αθήνα ξετρελαίνεις
βουίζει η Κυψέλη
κοκκινίζει και σε θέλει
La vita e bella ανάβεις φουρνέλα
La vita e bella Μια ροζ καραμέλα
La vita e bella Κατέβα απ’ τη σέλλα
La vita e bella Κι εσύ μια τρέλα
Στο δρόμο, στο δρόμο τους γοφούς σου κουνάς
τα καράβια μας σέρνεις και τα κυβερνάς
Στο δρόμο, στο δρόμο ποτέ δε μιλάς
τα βλέμματα κλέβεις μα ποτέ δεν κοιτάς
Στο δρόμο, στο δρόμο τ’ άνομά σου σκορπάς
ζαλίζεται η πόλη, τραβάει πιστόλι»
και να μην ξεχάσω να σου πω πως όταν αυτή η ορχήστρα αποφασίζει να κάνει «ανέβασμα», ενδέχεται να σε σηκώσει από το πάτωμα που έχεις απλωθεί, μαζί με όλα τα συμπράγκαλά σου. (Το έπαθα, γι’ αυτό το αναφέρω).
Αναφέρω επίσης πως όταν βγήκα στο δρόμο, μετά, δεν πολυπάταγα στην άσφαλτο, άσε που είχα ξεχάσει που είχα παρκάρει το αυτοκίνητό μου και αναγκάστηκα να γυρίσω τα μισά στενά του Ψυρρή χορεύοντας, μέχρι να το βρω.
Τέλειο.

Τελικά αξίζει να πάω;
Κοίτα να δεις. Αν μετά από όλα αυτά που μόλις έγραψα επιμένεις να με ρωτάς ανοησίες, σου αξίζει να μην πας, για τιμωρία.
Αν όμως έχεις ήδη κλείσει την Πέμπτη σου, κι έχεις ενημερώσει κι όλους τους φίλους σου, τότε θα σε δω εκεί.
Α, και μην ξεχάσεις να πάρεις τα πινέλα και τα χρώματά σου μαζί. Μπορεί να θελήσεις κάποια στιγμή να ζωγραφίσεις κι εσύ μαζί τους.

Γεωργία Λαιμού.
Ησουν κι εσύ εκεί; Πες μου τι είδες μ' ένα mail...: [email protected]