Το βράδυ της 30ής Ιουνίου του 2008, ο Μάρκος Φράγκος γύρισε σπίτι του από την συναυλία της Πόλι Τζιν Χάρβεϊ, με την ανάγκη να μοιραστεί κάτι μαζί μας. Μια σχεδόν κινηματογραφική και απόλυτα συγκλονιστική εμπειρία.
Το σκηνικό απλό και υποβλητικό: Τα βασικά vintage όργανα σπαρμένα στη σκηνή σαν να έχουν πάρει τη θέση τους σε ένα ιδιότυπο σαλονάκι μιας «σαλεμένης» χήρας του αμερικανικού εμφυλίου που αρνείται να βγάλει το νυφικό της. Οι καλεσμένοι στο θέατρο Badminton πολλοί και διψασμένοι. Οι προσδοκίες για ένα one woman show επί σκηνής ήταν αυξημένες. Οι παρευρισκόμενοι πόνταραν περισσότερο στο πάθος παρά στο θέαμα. Το πάθος...
Η Πόλι Τζιν Χάρβεϊ ξεκίνησε να τραγουδά μόνο με την κιθάρα της το «Τo Bring You My Love» και μια κανονική «παράσταση» άρχισε να εκτυλίσσεται, στην οποία τις διαφορετικές σκηνές της πλοκής υποδύονταν τα τραγούδια. «Send His Love To Μe», «Τhe Dancer», «Μan Sized». Σιγά σιγά το θέατρο του Badminton έγινε μάρτυρας μιας παράστασης μοναδικής, όχι σκηνοθετημένης. Η Πόλι Χάρβεϊ κατάφερε να δημιουργήσει έναν ολόκληρο κόσμο και να τον αναπαραστήσει στο σαλόνι της, πότε καθισμένη με την πλάτη προφίλ στο κοινό της -τους καλεσμένους της- πότε όρθια με την pedal κιθάρα να βρυχάται, πότε χτυπώντας μια μπαγκέτα σε ένα πιατίνι, ένα τακούνι σε μια σανίδα στο πάτωμα, μια φυσαρμόνικα που δεν στηριζόταν σταθερά στους λιπόσαρκους ώμους της (πνιγμένους στις βάτες της εποχής) ή έναν μετρονόμο πάνω στο καφέ πιάνο της. Και ένα αναλόγιο.
Η συναισθηματική δύναμη της Πόλι Χάρβεϊ έχει να κάνει με την αδρή επικοινωνιακή δεινότητά της. Είναι ικανή να μεταδίδει συναισθήματα εντελώς διαφορετικά μεταξύ τους, στο ίδιο μόλις τραγούδι - από τη μία εξαγριωμένη λέαινα και από την άλλη αθώο, απροστάτευτο κορίτσι. Πότε θυμωμένη Κασσάνδρα, πότε τρυφερή Λολίτα και πότε η Σάλι από τον «Χριστουγεννιάτικο Εφιάλτη» του Τιμ Μπάρτον. Η Πόλι Χάρβεϊ χωρίς κανένα υποκριτικό ταλέντο (είναι περιττό) αλλά με περίσσευμα στεντόρειας ορμής συγκλόνισε τη νύχτα της 30ής Ιουνίου, σκαλίζοντας το εσωτερικό της και φέρνοντας στην επιφάνεια όλα εκείνα που μπορεί να κρύβει ένας ψυχισμός. Η Πόλι Χάρβεϊ είναι καλλιτέχνις. Και αυτό, κάθε άλλο παρά κοινοτοπία είναι.«Down By The Water», «Grow Grow Grow», «White Chalk», «Silence», «Τhe Μountain», «C Mon Βilly». Η αλληλουχία των τραγουδιών έπλασε έναν κανονικό, ρεαλιστικό κόσμο γύρω, η ατμόσφαιρα μύριζε -έτσι μου φαινόταν- σαν ακριβή, πολυκαιρισμένη πούδρα. Η ίδια υπάκουε στις παρορμήσεις της, έπινε νερό ανάμεσα στα τραγούδια, οι πρόζες της προς το κοινό ήταν ανάλαφρες, απλές, ευοίωνες. Χαιρετούσε σαν κορίτσι και ευχαριστούσε ως ευγνώμων και αξιοπρεπής κοπέλα που έχει επιλέξει τη μοναξιά. Για να τη γνωρίσει καλύτερα και να τη τραγουδήσει.
Ολο το κατακλυσμιαίο πάθος της Ντιαμάντα Γκάλας και όλη την υπαρξιακή απόγνωση του Νικ Κέιβ, περασμένη στο φυσικό προσωπικό μπλέντερ της πρόσφερε η Πόλι εκείνο το βράδυ και οι πιο επίμονοι μπορεί να διέκριναν μέχρι και αναφορές στην Φρανσουάζ Αρντί των 60s και την Πάτι Σμιθ των 70s αλλά... τι σημασία έχουν οι αναφορές, αλήθεια;
Η ίδια, μια μεταμοντέρνα, αλαφροϊσκιωτη μούσα έγινε «Νina In Εcstasy» μόνο με μια λούπα και μαράκες. Και ένιωσα πολύ έντονα ότι η Πόλι σας αφορά. Μας αφορά όλους. Σχεδόν παραληρηματικά.
