Χάρη στις εποχές της σιδηράς λογοκρισίας, οι εναλλακτικοί τρόποι για να δείξεις ότι το...νερό μπήκε στο αυλάκι είναι ανεξάντλητοι. Ρώτα με νόημα «Στήθος ή μπούτι;» κατά τη διάρκεια του δείπνου, όπως ρωτά η Γκρέις Κέλι τον Κάρι Γκραντ στο «Κυνήγι Του Κλέφτη» (1955). Ρίξε δήθεν κατά λάθος το κραγιόν σου στα πόδια του νεαρού εργάτη που έχει προσλάβει ο σύζυγός σου, όπως η Λάνα Τάρνερ («Ο Ταχυδρόμος Χτυπάει Πάντα Δυο Φορές», 1946). Πιάσε μια δήθεν αθώα συζήτηση περί αλόγων, αναβατών και καβαλικέματος, όπως ο Χάμφρεϊ Μπόγκαρτ και η Λορίν Μπακόλ («Ο Μεγάλος Υπνος», 1946). Καμιά φορά, βέβαια, αρκεί μια επίμονη ανταλλαγή λάγνων βλεμμάτων, αρκεί εκείνη να μην τον κοιτάζει στα μάτια αλλά να περιεργάζεται το τρυπάνι του («Τhe Fountainhead», 1949) ή να χαϊδεύει σημειολογικά μια μινιατούρα αντλίας πετρελαίου, όπως η Ντόροθι Μαλόουν στο «Γραμμένο Στον Ανεμο» (1956). Οταν το πράγμα πάρει τον δρόμο του, το τρένο θα χαθεί ορμητικά μέσα στη σήραγγα («Στη Σκιά Των Τεσσάρων Γιγάντων», 1959), οι σάλπιγγες της Ιεριχούς θα ρίξουν τα τείχη («Συνέβη Μια Νύχτα», 1934) ή απλώς η τράπουλα θα ξαναμοιραστεί στα τρία («Βιριδιάνα», 1961). Κ.Σ.