Ξέχνα κατ αρχάς κλισέ τύπου «βλέπω τσόντες» γιατί μπορεί να αφεθείς και να αρχίσεις να παρακολουθείς την υπόθεση («Παρθένος Ετών 40», 2005). Αν θέλεις ντε και καλά να τη βρεις κοιτώντας μια οθόνη, προτίμησε κάτι πιο περιπετειώδες, όπως την παρακολούθηση αγώνα τένις την ώρα που μια ζώνη σε κρατάει «δεμένο» από τον λαιμό στο πόμολο της πόρτας («Κen Ρark», 2002). Το να παίρνεις μάτι τον κηπουρό την ώρα που αγγίζεσαι «εκεί» μπορεί επίσης να βοηθήσει («Να Είσαι Εκεί Κύριε Τσανς», 1979). Πάρε τη συμβουλή κάποιου που ξέρει καλύτερα και χαλάρωσε στην μπανιέρα (όπως η Τζόαν Αλεν στο «Ρleasantville», 1998) ή μοιράσου με φίλους τα καθίσματα ενός αυτοκινήτου και φαντασιωθείτε την αγαπημένη σας σταρ, μόνο προσεκτικά για να μη σμπαραλιάσετε το αμάξι στην πορεία («Αmarcord», 1973). Στην περίπτωση που είσαι ανήλικος, μην αισθανθείς υποχρεωμένος να διατυμπανίσεις το «κατόρθωμα» στους γονείς σου («Ευτυχία», 1998). Αν και το να σε πιάσει το αντικείμενο του πόθου σου στα πράσα μπορεί να βοηθήσει («Νέα Γυναίκα, Μόνη, Ψάχνει», 1992), ενδέχεται και να οδηγήσει σε ατυχήματα («Κάτι Τρέχει Με Τη Μαίρη», 1998), γι αυτό το να είσαι ετοιμόλογος για να μπαλώσεις τα πράγματα κρίνεται πάντοτε απαραίτητο. Η απλά πάρε έτοιμη την ατάκα του Τζατζ Ράινχολντ από το «Fast Times At Ridgemont Ηigh» (1982): «Κανείς δε χτυπάει πια τη γαμημένη την πόρτα;». Θ.Δ.