Θα θελα πραγματικά να μάθω σε ποιον οδηγό πόλης υπάρχουν οδηγίες που να επισημαίνουν ποιο βαγόνι τρένου είναι το κατάλληλο για σεξ, όπως αυτό που έκαναν ο Τομ Κρουζ κι η Ρεμπέκα Ντε Μορνέ στις «Πονηρές Μπίζνες Ενός Πρωτάρη» (1983). Η συγκεκριμένη σεκάνς άνετα μπαίνει στο πάνθεον των πιο εξωφρενικών σκηνών σεξ στην ιστορία του σινεμά - μα ούτε ένας ελεγκτής; Ευτυχώς τη σώζει η μουσική υπόκρουση του «Love On Α Real Τrain» των Tangerine Dream. Στις «9 1/2 Εβδομάδες» (1986) πάλι, ο Μίκι Ρουρκ κι η Κιμ Μπέισινγκερ δεν έχουν ταμπού: σεξ στα σκαλιά κάτω από τη βροχή ή πίσω από ένα τεράστιο ρολόι. Ο Τζουντ Λο δείχνει να ξαφνιάζει την Ρέιτσελ Γουάιζ στα χαρακώματα του «Εχθρού Προ Των Πυλών» (2001), και το σεξ στα κρυφά (μαζί και μουγκά να προσθέσω), χωρίς κανείς τριγύρω τους να παίρνει μυρωδιά, αποκτά «πολεμική χροιά». Στην «Τελευταία Αποπλάνηση» (1994), η Λίντα Φιορεντίνο είναι μια κλασική femme fatale που αποπλανεί τα θύματά της με όποιον τρόπο θέλει, ακόμα και στον φράχτη έξω από το μπαρ που τα «ψαρεύει». Το σεξ στα κρυφά έχει τη γοητεία του, ίσως και μια έξτρα δόση αδρεναλίνης λόγω ρίσκου. Καλύτερα όμως να παίρνει κανείς τις απαραίτητες προφυλάξεις, γιατί μπορεί να καταλήξει με την αστυνομία δίπλα στο αμάξι του, όπως η Τάντι Νιούτον κι ο Τέρενς Χάουαρντ (εν πορεία) στο «Crash» (2004) του Πολ Χάγκις, πυροδοτώντας στη συνέχεια ένα ολόκληρο αντιρατσιστικό δράμα. Που, όπως και να το κάνεις, έχει το ξενέρωμά του. Η.Κ.