Στο «Δέσε Με» του Αλμοδόβαρ (1989) τα σχοινιά δίνουν και παίρνουν μεταξύ Βικτόρια Αμπρίλ και Αντόνιο Μπαντέρας, όπως και τα μαντήλια στο «Γλυκά Σκότωσέ Με» (2002) ανάμεσα στην Χέδερ Γκράχαμ και τον Τζόζεφ Φάινς, αν κι ο «Θυρωρός Της Νύχτας» (1974) είχε αναλύσει τον όρο «ταπείνωση» στο σεξ προ πολλού. Η αστεία πλευρά του θέματος καλύπτεται επαρκώς από το «Ψάρι Που Το Ελεγαν Γουάντα» (1988), καθώς η ιταλική προφορά του Κέβιν Κλάιν φαντάζει κάτι παραπάνω από ερεθιστική για την Τζέιμι Λι Κέρτις. Η φιλμογραφία του Ντέιβιντ Κρόνενμπεργκ από μόνη της θα μπορούσε να αποτελεί κεφάλαιο στη συγκεκριμένη κατηγορία: στο «Λυσσασμένες Στα Νύχια Του Τρόμου» του 1977 η Μέριλιν Τσέιμπερς εμφανίζει ένα πέος στη μασχάλη της, στο «Videodrome» (1983) ο (μαζοχιστικός) πόνος έχει τη μορφή τσιγάρου στο δέρμα, ενώ στους «Διχασμένους» (1988) το σεξ δεν είχε ποτέ άλλοτε πιο κλινική ματιά - στο κυριολεκτικό του. Το ίδιο θα μπορούσαμε να πούμε και για τον Τζον Γουότερς. Δεν είναι μόνο οι άπειρες ερωτικές περιπέτειες της Ντιβάιν στο μεγαλύτερο μέρος της φιλμογραφίας του. Το «Α Dirty Shame» (2004) του είναι σωστή εγκυκλοπαίδεια ερωτικής ιδιοτροπίας, χώρια που περιλαμβάνει και την απίθανη σκηνή όπου η Τρέισι Ούλμαν πιάνει μπουκάλι με το αιδοίο της! Η Μαντόνα σίγουρα έχει πολλά βίτσια, δεν ξέρω όμως κατά πόσο οι παρτενέρ της έχουν την υπομονή να τα δεχτούν, ειδικά αν πρόκειται για λιωμένο κερί πάνω τους - κάτι που ο Γουίλεμ Νταφόε ένιωσε για τα καλά στο «Ενοχο Κορμί» (1993). Και στο κάτω κάτω, να καταλάβω τα βίτσια της Μάγκι Τζίλενχαλ στη «Γραμματέα» (2002). Αντε και τον ματάκια Κρεγκ Γουάσον στο «Διχασμένο Κορμί» (1984). Αλλά για να κατανοήσω τον ήρωα στο «Japon» (2002) του Κάρλος Ρεϊγάδας που κάνει σεξ με την υπεραιωνόβια γιαγιά, φαίνεται πως θέλω πολλά σεμινάρια στην τελευταία περίοδο του Ταρκόφσκι. Η.Κ.