Αν αναρωτιέσαι γιατί η κτηνοβασία δεν έχει καταφέρει να διεισδύσει ακόμα στο mainstream σινεμά, είναι γιατί έχει πέσει κατ επανάληψη θύμα μερικών από τους χειρότερους σκηνοθέτες του κόσμου. Οταν ο Ούβε Μπολ στέλνει πίθηκους να βιάσουν νάνους («Ρostal», 2007), ενώ οι Κέβιν Σμιθ («Clerks ΙΙ», 2006) και Τζεφ Τρεμέιν («Jackass 2», 2006) παρουσιάζουν ύποπτα συμπτώματα γαϊδουροφιλίας, είναι να αναρωτιέται κανείς που ο Σκορσέζε σιχαίνεται τα κατοικίδια; Αν κρίνουμε πάντως από τις εμπειρίες της Σίρπα Λέιν με τον πριαπικό «Κτήνος» (1975), της Σαρλότ Ράμπλινγκ με τον τρυφερό πίθηκο του «Μαξ Αγάπη Μου» (1986), της Λία Τόμσον με μια ανθρωπίνων διαστάσεων πάπια («Χάουαρντ Η Πάπια», 1986), του Τζιν Γουάιλντερ με ένα πρόβατο («Τα Πάντα Γύρω Από Το Σεξ», 1972), τον βιασμό της Ντιβάιν από έναν τεράστιο αστακό («Μultiple Μaniacs», 1970), της Τζίνα Ντέιβις με τον μισό άνθρωπο/μισό ουρακοτάγκο Τζεφ Γκόλντμπλαμ («Στον Πλανήτη Γη Τα Κορίτσια Είναι Εύκολα», 1988) - άντε και την Ιζαμπέλ Ατζανί με το γλοιώδες τέρας ως «Μια Γυναίκα Δαιμονισμένη» (1981)- το όλο θέμα σίγουρα σηκώνει βελτίωση! Εκτός αν καταφύγετε στην ύστατη λύση και γίνετε ο ίδιος «Σκέτο Ζώον» (2001), όπως ο Ρομπ Σνάιντερ, κυνηγώντας ολημερίς όμορφες σκυλίτσες. Δ.Π.