Σε ένα από τα πιο ενδιαφέροντα ελληνικά ντεμπούτα των τελευταίων χρόνων, ο Γιώργος Γεωργόπουλος συλλαμβάνει μια διαφορετική στην όψη της, δεξιοτεχνικά κινηματογραφημένη Αθήνα, με κτίρια που περικυκλώνουν απειλητικά τους ήρωες και τους παρακολουθούν κατά τη διάρκεια μιας μέρας όπου ο φαύλος κύκλος της σωματικής, λεκτικής και ψυχολογικής βίας θα επηρεάσει καταλυτικά τις πορείες τους.

Χρησιμοποιώντας περίτεχνα τις σωστά επιλεγμένες τοποθεσίες της πόλης και το οπτικά ενδιαφέρον αποτέλεσμα της ασπρόμαυρης φωτογραφίας πάνω τους, ο Γεωργόπουλος δημιουργεί εξαιρετική ατμόσφαιρα, απτά απειλητική και αφηρημένα απόκοσμη ταυτόχρονα, η οποία επενδύει τις ιστορίες με μια αίσθηση σασπένς, μαζί με την βοήθεια βέβαια και των καλών ερμηνειών που βοηθούν να μείνεις με την ταινία ακόμα και όταν αυτή χάνει κάπως τον δρόμο της.

Γιατί τελικά το σενάριο όχι μόνο δείχνει αδυναμία να συνεχίσει με την ορμή που ξεκίνησε, κάνοντας εμφανή κοιλιά σε σημεία και περνώντας με βιασύνη άλλα, αλλά και πάσχει από την συνήθη πάθηση των σπονδυλωτών ιστοριών - αναπόφευκτα σχεδόν η σύγκριση οδηγεί στο συμπέρασμα ότι κάποιο μέρος/η είναι σαφώς ανώτερο/α από τα άλλα. Εδώ το κομμάτι με τους έφηβους Προμηθέα Αλειφερόπουλο και Όμηρο Πουλάκη αναδεικνύεται ταυτόχρονα ως το πιο φλύαρο αλλά και το πιο ουσιαστικό κομμάτι, αφού ο Βαγγέλης Μουρίκης από τη μια και ο Τάσος Νούσιας από την άλλη δίνουν τον καλύτερο εαυτό τους σε υποπλοκές που απλά μένουν πολλά υποσχόμενες, και η σύνδεση μεταξύ τους παραμένει χωρίς ιδιαίτερες αφηγηματικές εκπλήξεις.

Παρά τις κάποιες αντιρρήσεις σε τέτοιου είδους ευκολίες όμως, και λαμβάνοντας υπόψη την φιλοδοξία του εγχειρήματος, καθώς και τις συνθήκες κάτω από τις οποίες δημιουργήθηκε, το «Tungsten» αποτελεί ένα εντυπωσιακό ξεκίνημα για μια νέα σκηνοθετική ματιά.

Χριστίνα Λιάπη