Γυρισμένη το 1988, η πέμπτη μεγάλου μήκους ταινία του Ούγγρου δημιουργού Μπέλα Ταρ είναι, κατά τη γνώμη μας, η πιο ενδιαφέρουσα από όσες έχουν μέχρι τώρα προβληθεί στις ελληνικές αίθουσες («Οι αρμονίες του Βερκμάιστερ», «Ο άνθρωπος από το Λονδίνο», «Το άλογο του Τορίνο»).

Ίσως επειδή, αν και απλά προσχηματική, η ιστορία του απεγνωσμένου από έρωτα μοναχικού άντρα που παγιδεύει τον σύζυγο μιας τραγουδίστριας σε μια υπόθεση λαθρεμπορίας για να καταφέρει να την ξεμοναχιάσει, είναι λιτή, αναγνωρίσιμη, πιο αβίαστα προσπελάσιμη δραματικά σε μια ευρύτερη αλληγορία της καθόδου μιας ολόκληρης κοινωνίας στο κολαστήριο των προερχόμενων από λαγνεία, απληστία και δόλο ενοχών. Όχι ότι, όπως πάντα στο έργο του, ο χρόνος δεν παρατείνεται κουραστικά στο πλαίσιο των επίμονων μονοπλάνων, απλά βρήκαμε το στιλιζάρισμα εδώ πιο γερά οσμωμένο με το περιεχόμενο και λιγότερο «δωρεάν» και στομφώδες απ' ό,τι στα προαναφερθέντα φιλμ.

Ρόμπυ Εκσιέλ