O Ζαν-Μαρκ Βαλέ, τον οποίο γνώρισε και αγάπησε το ευρύ κοινό με τη δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία του, “C.R.A.Z.Y.”, μας είχε συστηθεί το όχι πολύ μακρινό 2005 ως ένας πολλά υποσχόμενος δημιουργός με ιδιαίτερη ματιά και ευαισθησίες αντάξιες ενός auteur εν τη γενέσει. Η επόμενη ταινία του, “The Young Vicoria”, ένα δράμα εποχής για τη ζωή της νεαρής βασίλισσας Βικτόρια, μπορεί να έφτασε μέχρι τα Όσκαρ -κερδίζοντας μάλιστα και το αντίστοιχο Βραβείο για τα Κοστούμια- ωστόσο δεν αντήχησε με τον ίδιο τρόπο στις καρδιές κριτικών και σινεφίλ. Το τελευταίο του πόνημα, το υπερφιλόδοξο “Cafe de Flore” σηματοδοτεί μία επιστροφή στo κινηματογραφικό του στυλ αλλά και τη σύγχρονη εκδοχή της θεματικής με την οποία ακατάπαυστα καταπιάνεται: τον (τραγικό) έρωτα.

Εδώ συνδέει δύο φαινομενικά εντελώς άσχετες μεταξύ τους ιστορίες, μία που διαδραματίζεται στο παρόν και μία βγαλμένη από το παρελθόν, για να υπογραμμίσει το προφανές: η αγάπη θριαμβεύει σε πείσμα όλων των εμποδίων. Χρησιμοποιώντας περίτεχνα την κάμερα και προσφέροντας πολλές δυνατές σκηνές μέσα από ένα δουλεμένο με τελειομανία μοντάζ δεν αποτυγχάνει στο να δημιουργήσει την ένταση και τη συγκίνηση που μπορεί να χαρίσει ο έρωτας. Προδίδεται δυστυχώς στο τέλος από την ίδια του την αυταρέσκεια, που αρνείται οποιαδήποτε οικονομία στα μέσα που χρησιμοποιεί, αλλά και την εξωφρενική ιδέα στην οποία βασίζεται όλη η έμπνευσή του. Μέχρι τότε όμως έχει αποδείξει και με το παραπάνω πως είναι ένας σκηνοθέτης που αξίζει την προσοχή μας.

Φαίδρα Βόκαλη