Δύο ή τρεις ιδέες που επεκτείνουν ευπρόσδεκτα την μυθολογία, πιο αποτελεσματική η χρήση 3D απ' ό,τι στο πρώτο φιλμ αλλά η ταινία μοιάζει να φιλοξενεί μονάχα...παρεμπιπτόντως τους ήρωές της, δέσμιο της λογικής βιντεογκέιμ.
Η αναμενόμενη συνέχεια στην κερδοφόρα «Τιτανομαχία» του 2010 ξανά βρίσκει τον Περσέα, τον ημίθεο γιο του Δία, 10 χρόνια μετά την ηρωική του νίκη επί του τέρατος Κράκεν, να διάγει βίο ήσυχο ως ψαράς.
Oχι όμως για πολύ, καθώς μαθαίνει πως ο πατέρας του κρατείται αιχμάλωτος στον Κάτω Κόσμο, προδομένος από τον Αδη και τον Αρη, οι οποίοι έχουν συνάψει συμφωνία με τον Κρόνο να αποδυναμώσουν τον Δία για να ανακτήσουν οι Τιτάνες την ισχύ τους. Με τη βοήθεια της Ανδρομέδας, του Αργήνορου (ημίθεου γιου του Ποσειδώνα) και του Ηφαίστου, ο Περσέας θα προσπαθήσει να διεισδύσει στα Τάρταρα για να «καθαρίσει».
Οργιάζει η φαντασία των χολιγουντιανών σεναριογράφων, καθώς προσπαθούν να «επεκτείνουν» την ελληνική μυθολογία για να θρέψουν την κινηματογραφική.
Και οργιάζει με την καλή έννοια σε ό,τι αφορά κάποιες ιδέες και ευρήματα στη δράση - ειδικά στο κομμάτι με την κάθοδο στα Τάρταρα.
Μονάχα, οι ιδέες, ωστόσο, δεν αρκούν για το στήσιμο μιας ταινίας με τη στοιχειώδη, έστω, στιβαρότητα. Για μια ακόμη φορά, θεοί και ημίθεοι είναι έρμαια ενός σεναρίου που παρακάμπτει βιαστικά τα πάθη τους για να προχωρήσει στο επόμενο θεαματικό «set piece» και, ομοίως, μιας σκηνοθεσίας που τους αντιμετωπίζει ως φιγούρες σ' ένα βιντεοπαιχνίδι με πολλαπλές πίστες προόδου.
Ρόμπυ Εκσιέλ
