Δικός Σου Για Πάντα

26.04.2012
Ο λοχίας του σώματος πεζοναυτών, Λόγκαν, επιστρέφει από την τρίτη θητεία του στο Ιράκ, με το μόνο πράγμα που τον κράτησε ζωντανό – την φωτογραφία μιας άγνωστης σε εκείνον γυναίκας, που βρήκε τυχαία. Όταν μαθαίνει το όνομά της και τη διεύθυνσή της, αποφασίζει να την βρει. Mεταξύ τους θα αναπτυχθεί ένας έρωτας, κάνοντας τον Λόγκαν να πιστέψει πως αυτή η γυναίκα, η Μπεθ, είναι όχι μόνο το γούρι του, αλλά και κάτι παραπάνω.

Γεμάτη κλισέ και αφηγηματικές ευκολίες, άλλη μια ιστορία από το εργοστάσιο του συγγραφέα ρομαντικών μελοδραμάτων Νίκολας Σπαρκς μεταφέρεται στο σινεμά σε μια εύπεπτη αλλά αξιοπρεπή ταινία με γοητευτικά τοπία και πρωταγωνιστές.

Καλώς ήρθατε στον κόσμο του συγγραφέα Νίκολας Σπαρκς: εδώ οι άντρες είναι λιγομίλητοι αλλά ευαίσθητοι (και κατά πάσα πιθανότητα στρατιώτες), οι γυναίκες δυνατές αλλά βαθιά μπερδεμένες, μια βαριά ασθένεια ή ένα απροσδόκητο ατύχημα δεν είναι ποτέ μακριά και, πάντα με φόντο μια φιλήσυχη πόλη και γραφικές τοποθεσίες, οι ήρωες θα μάθουν να αγαπούν, να εκτιμούν την οικογένειά τους, να ανακαλύπτουν την εσωτερική τους δύναμη.

Είναι μια φόρμουλα που ο Αμερικανός συγγραφέας έχει τελειοποιήσει μέσα από τα έργα του, τα οποία κυκλοφορεί με βιομηχανικούς ρυθμούς και μοσχοπουλάει στο Χόλιγουντ πριν ακόμη εκδοθούν. Είναι ένας δημοφιλής αλλά απλοϊκός κόσμος για να ζει κανείς, χωρίς πραγματικά σκοτεινές γωνίες ή προβλήματα που δεν προκύπτουν από γελοίες παρεξηγήσεις ή μελοδραματικές ανατροπές, ένας κόσμος που κατοικείται από ανθρώπους που ψάχνουν το άλλο τους μισό και ζουν για μεγάλες χειρονομίες αγάπης και θυσίας, κατά προτίμηση μέσα στη βροχή για καλύτερο εφέ.

Η πορεία που ακολουθούν οι ιστορίες του Σπαρκς δεν διαφέρουν ιδιαίτερα μεταξύ τους γι’ αυτό και το πόσο πετυχημένες είναι κάθε φορά οι κινηματογραφικές μεταφορές των βιβλίων του εξαρτάται από το πόσο η αρχική ιδέα είναι αρκετά ενδιαφέρουσα για να υποστηρίξει τον έμφυτο μελό ρομαντισμό των εμπνεύσεών του, το πόσο οργανικά δένει με τις ευαισθησίες του. Έτσι, το «Δικός Σου Για Πάντα» δεν καταφέρνει να πλησιάσει το πολύ πιο αποτελεσματικό και συμπαθές «Ημερολόγιο» ούτε τους χαρισματικούς πρωταγωνιστές του, αλλά δεν φτάνει και στον πάτο που αντιπροσωπεύουν τα «A Walk to Remember» και το «Τελευταίο Τραγούδι» - αντίθετα, μοιάζει ευχαριστημένο κάπου στη μέση του φάσματος με την φορτωμένη προφανή κλισέ ιστορία του να σώζεται από τα όμορφα τοπία και από τις γενναίες προσπάθειες του Ζακ Έφρον (παρόλο που σοβάρεψε τόσο για να φανεί ενήλικας που μοιάζει κατατονικός), της Τέιλορ Σίλινγκ και της Μπλάιθ Ντάνερ, που είναι και η μοναδική που φαίνεται να το διασκεδάζει λιγάκι.

Χριστίνα Λιάπη

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΣΤΗΝ ΙΔΙΑ ΚΑΤΗΓΟΡΙΑ