Καθώς το τέλος του κόσμου πλησιάζει από την επικείμενη πτώση ενός αστεροειδούς, άλλοι επιδίδονται σε βιαιότητες και λεηλασίες στους δρόμους, άλλοι βρίσκουν την ευκαιρία να ικανοποιήσουν τις πιο ακραίες φαντασιώσεις τους, άλλοι, πάλι, αποδέχονται τη μοίρα τους και συνεχίζουν απλά τις ζωές τους. Ενας από τους τελευταίους είναι και ο Ντοτζ, ένας συνεσταλμένος ασφαλιστής, ο οποίος, ανίκανος να θέσει τέρμα στη ζωή του ή να συμμετάσχει στα εσχατολογικά πάρτι φίλων και συναδέλφων, ξεκινά ένα ταξίδι κατά μήκος των ΗΠΑ παρέα με μια ατίθαση νεαρή γειτόνισσα, την Πένι, που γνώρισε τυχαία. Σκοπός του είναι να επισκεφθεί τη γενέτειρά του και να ξανασυναντήσει τον πρώτο μεγάλο του έρωτα, πριν βοηθήσει και την Πένι να επιστρέψει στην Αγγλία, για να βρεθεί για τελευταία φορά με τους γονείς της... Εννοείται πως αμφότεροι θα διαπιστώσουν στην πορεία πως είναι φτιαγμένοι ο ένας για τον άλλον.
Το ζήτημα, ωστόσο, στην ταινία «Χάρηκα που σε γνώρισα» της Λορίν Σκαφάρια, που έγραψε και το σενάριο, είναι το πώς θα το διαπιστώσουν, υπό ποιες «οδούς» και καταστάσεις, συναντήσεις και, τελικά, σύγκλιση μια και -εδώ έγκειται η «νοστιμιά»- μιλάμε για δύο εντελώς διαφορετικούς σε ταμπεραμέντο και ηλικία ανθρώπους που υπό κανονικές συνθήκες δεν θα έσμιγαν ποτέ. Αισθητικά, η απάντηση στο ερώτημα είναι μέσα από τις σταθερές μιας αφηγηματικής ταινίας δρόμου. Τονικά, μέσα από μια ακροβασία ανάμεσα στην κωμωδία και το δράμα, όχι απόλυτα επιτυχημένη, με το χιούμορ ενίοτε να εκβιάζεται ή να διακόπτει άστοχα τα σκοτεινά σημεία. Και ως περιεχόμενο, μέσα από τις επιταγές μιας ιστορίας αναπάντεχου, καθορισμένου από τον χρόνο έρωτα, με χαρακτήρες εξελισσόμενους και περίγυρο που λειτουργεί ως μικρογραφία της Αμερικής - αν και το περίγραμμα του Ντοτζ (εκφραστικός ο Στιβ Κάρελ στον ρόλο του χαμένου μέσα στον πόνο, την ασημαντότητα και τη μοναξιά του νεοαστού) είναι πολύ πιο αδρό από εκείνο της Πένι (μια υπερβολική, με μανιέρα Κίρα Νάιτλι), ενώ τα περιφερειακά πρόσωπα ελάχιστη δραματική υπόσταση φέρουν.
Εστω και με τις ανισότητές του, πάντως, το εσχατολογικό ρομάντζο σε κερδίζει, βοηθεία και του τρυφερού όσο και χωρίς ψευδαισθήσεις φινάλε, που σε αφήνει με μια γλυκιά επίγευση.
Πρόκειται για την πρώτη σκηνοθετική δουλειά της Λορίν Σκαφάρια, η οποία αναδείχθηκε το 2008 ως σεναριογράφος της κομεντί «Nick and Norah's infinite playlist».
