Περιπετειώδης σκηνοθέτης, με κινηματογραφική απουσία που μετρά 12 χρόνια (το «Black Out» ήταν η τελευταία μεγάλου μήκους δημιουργία του, το 1998), ο Μενέλαος Καραμαγγιώλης ολοκληρώνει με την κυκλοφορία του νέου του φιλμ στις αίθουσες ένα μακροχρόνιο και πολύπαθο ταξίδι, παρέα με μια ταινία-αίνιγμα και μαζί πρόκληση.
Το «J.A.C.E.» ξεκίνησε τα γυρίσματά του στα Σκόπια, στις 30 Σεπτεμβρίου του 2009, τα ολοκλήρωσε τον Φεβρουάριο του 2010 στην Αθήνα και αν μπορούσε κανείς να συνοψίσει την λαβιρυνθώδη πλοκή του σε λίγες μόνο φράσεις-πράγμα ομολογουμένως δύσκολο- θα έλεγε ότι αφηγείται την ιστορία ενός αλλοδαπού και ορφανού νεαρού ο οποίος αναλαμβάνει την προστασία μιας γυναίκας και του ανήλικου παιδιού της από αδίστακτες συμμορίες που τον καταδιώκουν από μικρό.
Πεισματικά προσκολημμένος σε μια υπερφίαλη, θρασύτατα φιλόδοξη και μεγαλεπήβολη αντίληψη περί σινεμά, ο Καραμαγγιώλης προσεγγίζει την καινούργια ταινία του με τον ίδιο χαοτικό, μεγάλων διαστάσεων και εξαιρετικά άνισο τρόπο που άθελά του είχε συντρίψει πριν μια δεκαετία οτιδήποτε ενδιαφέρον υπήρχε στο «Black Out».
Περισσότερο συγκοτημένη περίπτωση φιλμ, αλλά φορτωμένο με τα ίδια δομικά προβλήματα, το «J.A.C.E.» (ακρωνύμιο για την φράση «Just Another Confused Elephant»-οι λεπτομέρειες βρίσκονται στην ταινία) δελεάζει έτσι όπως προσπαθεί να τοποθετήσει μια τραυματική προσωπική οδύσσεια σε έναν σοκαριστικά σκληρό και αδυσώπητο κόσμο, σταδιακά όμως αυτοκαταστρέφεται σε έναν ανώφελο δαίδαλο από ανεξέλεγκτες υποπλοκές, χαρακτήρες που μπαινοβγαίνουν στην δράση χωρίς ιδιαίτερη συνοχή, κουραστικές αφηγηματικές επαναλήψεις και μια αίσθηση αμετροέπειας που διογκώνεται καθώς το φιλμ εισέρχεται στην δεύτερη ώρα του.
Σε όλη την διάρκεια της ντελιριακής αυτής διαδρομής, ο Καραμαγγιώλης αδυνατεί να μετατρέψει τον κεντρικό χαρακτήρα του σε κάτι περισσότερο από ένα άδειο δοχείο. Βουβός και παθητικός παρατηρητής των πάντων, ο ήρωας στέκει θολός και ασαφής, καθώς γύρω του εκτυλίσσεται ένα ανθρώπινο τσίρκο από στυγνούς εγκληματίες, απεγνωσμένες πόρνες, πουλημένους αστυνομικούς, σκληροτράχηλους νταβατζήδες, στιλάτα πρεζόνια και πνευματώδεις τραβεστί (ο Ιερώνυμος Καλετσάνος στην καλύτερη και πιο αξιομνημόνευτη ερμηνεία όλης της ταινίας), το οποίο ο σκηνοθέτης δεν καταφέρνει (ή δεν επιθυμεί) να ελέγξει.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα της ταλαντούχας και ταυτόχρονα εξοργιστικής σκηνοθετικής φύσης του Μενέλαου Καραμαγγιώλη, το «J.A.C.E.» έχει αδιαφιλονίκητες επιμέρους αρετές, φανερό επαγγελματισμό πίσω από την κάμερα και μια αλάνθαστη σκηνογραφική αντίληψη. Προκαλεί, ωστόσο, απόγνωση γιατί καθιστά σαφές ότι ο ξεκάθαρα προικισμένος δημιουργός του δεν έχει την παραμικρή αίσθηση μέτρου και δεν γνωρίζει πώς να τιθασεύσει την δημιουργική τρικυμία που βρίσκεται στο κεφάλι του.
