Πάρτε έναν υπερκινητικό φιλόσοφο και ψυχίατρο με αδυναμία στην ποπ κουλτούρα. Αναθέστε του να αναλύσει μερικές από τις σημαντικότερες στιγμές του σινεμά βάσει σύνθετων ψυχαναλυτικών θεωριών. Επειτα αφήστε την κάμερα να τον καταγράψει. Το αποτέλεσμα στάθηκε ένα από τα πιο ψυχαγωγικά και πλούσια σε πνευματικό ερέθισμα ντοκιμαντέρ που έγιναν ποτέ για το σινεμά.
Χρονολογίας 2006, με την αδερφή του ηθοποιού Ρέιφ Φάινς να εκτελεί χρέη σκηνοθέτη πίσω από την κάμερα, το «The Pervert’s Guide to Cinema» όχι μόνο προξένησε αίσθηση και σύστησε τον Σλαβόι Ζίζεκ σε ανθρώπους που ενδεχομένως δεν τον είχαν ποτέ ακουστά, αλλά πρόσφερε και ένα συναρπαστικό ταξίδι σε αθέατες κινηματογραφικές πλευρές, εκεί όπου συνήθως βρίσκουν καταφύγιο οι πιο αναπάντεχες και ραδιούργες θεωρίες.
Συνέχεια του πετυχημένου εκείνου φιλμ, το «Οδηγός Ιδεολογίας για Διεστραμμένους» έρχεται έξι χρόνια αργότερα για να εξετάσει τους πολλαπλούς τρόπους με τους οποίους το σινεμά και η τέχνη των εικόνων γενικότερα συνδιαλλέγονται με την πραγματικότητα γύρω τους, αποκτούν απρόσμενες εννοιολογικές γέφυρες με τον έξω κόσμο και αντικατοπτρίζουν με όχι πάντα απονήρευτους και διαφανείς τρόπους την κοινωνικοπολιτική επικαιρότητα και την τρέχουσα Ιστορία.
Εξαιρετικός στην οργάνωση του λόγου του και συχνά αιρετικός στις απόψεις του, με την βαριά προφορά να συναγωνίζεται διαρκώς τα άψογα διατυπωμένα αγγλικά του, ο Σλοβένικης καταγωγής Ζίζεκ εφαρμόζει τις πανέξυπνες και διαρκώς απρόβλεπτες αντιλήψεις του πάνω σε μια ευρύτατη γκάμα αναφορών που ξεκινούν από τον Τζον Κάρπεντερ και το «Ζουν Ανάμεσά μας» («το χαμένο Αριστερό αριστούργημα του αμερικανικού σινεμά», σύμφωνα με τα λεγόμενα του) και στην πορεία μπλέκουν την Λένι Ρίφενσταλ και τη «Μελωδία της Ευτυχίας», τον «Τιτανικό» και την Κόκα Κόλα, τα μικροσκοπικά σοκολατένια αυγά Kinder (!) και το «Ζαμπρίσκι Πόιντ» του Αντονιόνι στον ίδιο πνευματώδη στοχασμό.
Διακριτική παρατηρητής στον χειμαρρώδη μονόλογο του Ζίζεκ, η Σόφι Φάινς αρέσκεται, όπως και στην προηγούμενη συνεργασία της μαζί του, στο να τον απαθανατίζει σε σκηνικά που μιμούνται τις ταινίες στις οποίες αναφέρεται, παρουσιάζοντας για κάθε φιλμ και το αντίστοιχο κλιπ και προσθέτωντας νότες χιούμορ και μια αίσθηση παχνιδιού σε αυτό το άτυπο μάθημα σινεμά και κοινωνιολογίας που φροντίζει να μην παίρνει διαρκώς τον εαυτό του στα σοβαρά.
Τα υπόλοιπα αφήνονται στην μανιακή ενέργεια του χαρισματικού πρωταγωνιστή, ο οποίος καταφέρνει για παραπάνω από δυο ώρες να στήσει ένα απολαυστικό και συνάμα ιδιοσυγκρασιακό one man show μπροστά στον φακό. Λίγο πιο συγκεχυμένο και αποσπασματικό στα νοήματά του σε σχέση με τον φιλμικό προκάτοχό του, προορισμένο όμως να αποτελέσει για ακόμη μια φορά ένα γνήσιο και ηδονικό mindfuck.
