Δεν θυμόμαστε καμία άλλη ταινία στο πρόσφατο παρελθόν που να ανασυνθέτει με τέτοια εξονυχιστική ακρίβεια και παλλόμενη ζωντάνια μια πολιτικοκοινωνικά καθορισμένη εποχή όπως θαυμαστά επιτυγχάνει το «Μετά τον Μάη» η νέα βιωματικής έμπνευσης δουλειά του Ολιβιέ Ασαγιάς («Κάρλος») που αφηγείται τα έργα και τις ημέρες μιας ομάδας νεαρών Γάλλων τροτσκιστών ανά την Ευρώπη στις αρχές της δεκαετίας του '70.

Στους ταραγμένους παριζιάνικους δρόμους του ‘70 μάς μεταφέρει το «Μετά τον Μάη» Ο οργιώδης ακτιβισμός τους στον απόηχο του Μάη του '68, ο αγώνας τους ενάντια σε κάθε μορφή εξουσίας, η ρήξη τους με τους μπουρζουάδες γονείς αλλά και με τις αναχρονιστικές μορφές κομμουνιστικής πάλης, η κοινοβιακή τους ζωή και αλληλοστήριξη κινηματογραφούνται με κομμένης ανάσας ορμητικότητα, στην αντάρτικη λογική, θαρρείς του σινεμά βεριτέ.

Δυστυχώς όσο αδρό είναι το μπακγκράουντ άλλο τόσο αδύναμο αποδείχνεται το πρώτο πλάνο, δηλαδή το καθαρά δραματικό κομμάτι, ελέω μιας αποσπασματικής αφήγησης, που προσπαθεί να καλύψει πολλές παράλληλες ιστορίες (αντί να εστιάσει στο κεντρικό πρόσωπο, τον Ζιλ) και μιας σκηνοθετικής ματιάς μάλλον «κλινικής» απέναντι στους χαρακτήρες, ακόμη κι όταν αυτοί συνειδητοποιούν την οριστική συντριβή των οραμάτων τους.